ایکس – شبهه: بدیهی است که شرکت در مجلس گناه، به نوعی مشارکت در آن گناه بوده و حرام است، اما دقت داشته باشید که احکام ظرایف خود را دارد. به عنوان مثال موسیقی و رقص به طور مطلق حرام نیستند، بلکه در برخی موارد حرام می‌شوند و در برخی موارد حرام نیستند. قطعاً توجه به استفتائات ذیل می‌تواند راهنما باشد:

س1167. آيا رقص محلى در عروسى‏ها جايز است؟ شرکت در اين مجالس چه حکمى دارد؟

ج. رقص مرد بنا بر احتياط واجب حرام است و رقص زن براى زنان اگر عنوان لهو بر آن صدق كند مثل اين ‌‌كه جلسه زنانه تبديل به مجلس رقص شود، محل اشكال است و احتياط واجب در ترك آن است؛ در غير اين‌صورت هم اگر به‌‌گونه‏اى باشد كه باعث تحريك شهوت شده و يا مفسده‏اى بر آن مترتب شود و يا همراه با فعل حرام (مانند موسيقى و آواز حرام) باشد يا مرد نامحرمى حضور داشته باشد، حرام است؛ و در حكم فوق تفاوتى بين مجلس عروسى و غير آن نيست و شرکت در مجالس رقص هم اگر به عنوان تأييد کار حرام ديگران محسوب شود و يا مستلزم کار حرامى‏باشد جايز نيست و در غير اين صورت اشکال ندارد.

س 1168. رقص در مجالس زنانه بدون آهنگ موسيقى حرام است يا حلال؟ و در صورتى که حرام باشد، آيا ترک مجلس بر شرکت کنندگان واجب است؟

ج. رقص زن براى زنان اگر عنوان لهو بر آن صدق كند مثل اين‌‌كه جلسه زنانه تبديل به مجلس رقص شود، محل اشكال است و احتياط واجب در ترك آن است؛ در غير اين‌صورت هم اگر به‌‌گونه‏اى باشد که شهوت را تحريک کند و يا مستلزم کار حرام و يا ترتّب مفسده‏اى باشد، حرام است و تَرک آن مجلس به عنوان اعتراض بر کار حرام، چنانچه مصداق نهى از منکر محسوب شود، واجب است.

س 1171. اگر رفتن به عروسى به‌خاطر احترام به عادت‌هاى اجتماعى باشد آيا به علت احتمال وجود رقص اشکال شرعى دارد؟

ج. اصل شرکت در عروسى‏هايى که احتمال رقص در آن‌ها وجود دارد تا زمانى که به عنوان تأييدِ مرتکب کار حرام محسوب نشود و موجب ابتلا به حرام هم نشود، اشکال ندارد.

چند نکته قابل توجه:

*- اما در مورد مسخره کردن و مسخره شدن، توجه داشته باشید که اولاً کفار، مشرکین، منافقین و هم چنین اهل گناه، همیشه افراد مؤمن، با تقوا و گزیزان از معصیت را مسخره کرده‌اند، چرا که چاره‌ای ندارند و با این مسخره خودشان را توجیه و مجاب می‌کنند. ولی تردیدی نیست که خودشان مسخره هستند و باورهای خرافاتی مسخره‌ای دارند و دست به رفتارهای بی‌منطبق و بی‌معنا و مسخره‌ای می‌زنند، اما بصیرت و شعور فهم حال خود را ندارند:

«وَإِذَا لَقُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْاْ إِلَى شَيَاطِينِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَكْمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُونَ * اللّهُ يَسْتَهْزِىءُ بِهِمْ وَيَمُدُّهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ» (البقره، 14 و 15)

ترجمه: و چون با كسانى كه ايمان آورده‏اند برخورد كنند، مى‏گويند: «ايمان آورديم»، و چون با شيطانهاى خود خلوت كنند، مى‏گويند: در حقيقت ما با شماييم، ما فقط [آنان را] ريشخند مى‏كنيم * خدا [است كه‏] ريشخندشان مى‏كند، و آنان را در طغيانشان فرو مى‏گذارد تا سرگردان شوند.

*- همیشه به ما القا کرده‌اند که اهل کفر و معصیت الهی را رعایت کنیم، خودمان را در مقابل‌شان خوار و کوچک ببینیم و ضمن تأیید باورها و رفتارهای غلط‌شان، خود را همسو نشان دهیم تا مورد تمسخر یا طعنه و دشمنی آنها قرار نگیریم! این یک القای استکباری و استعماری است. چرا آنان رعایت نکنند. وقتی آنان خدا و احکام خدا را رعایت نمی‌کنند، در محضر خدا به صورت علنی مطیع شیطان شده و معصیت می‌کنند و به این حال و روز زار خود نیز مغرور هستند، وقتی آنان حضور یک مؤمن را که نمی‌خواهد معصیت کند، رعایت نمی‌کنند، مؤمن خدا چرا باید آنان و خوشایندشان را رعایت کند؟! این قانون بی‌منطق از کجا آمده است؟!

*- ما بنده‌ی خدا هستیم، یا بنده‌ی بندگان خدا؟! وظیفه و تکلیف ما، جلب رضایت معبود است و یا جلب رضایت اهل معصیت؟! پس باید از خدا بترسیم، از قهر و غضب او بترسیم، از معصیت خود بترسیم و شرمنده باشیم، نه از اهل معصیت.

از صفات بندگان خدا، که وعده‌ی درک ظهور و حکومت جهانی نیز به آنان داده شده است، این است که آنها خدا را دوست دارند و خدا نیز آنان را دوست دارند و از مسخره‌ی مسخره کنندگان نیز ترسی ندارند:

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ مَن يَرْتَدَّ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ أَعِزَّةٍ عَلَى الْكَافِرِينَ يُجَاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ يَخَافُونَ لَوْمَةَ لآئِمٍ ذَلِكَ فَضْلُ اللّهِ يُؤْتِيهِ مَن يَشَاء وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ» (المائده، 54)

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، هر كس از شما از دين خود برگردد (زيانى به خدا نمى‏زند) خداوند به زودى گروهى را خواهد آورد كه آنها را دوست دارد و آنها نيز او را دوست دارند، در برابر مؤمنان رام و خاضعند و در برابر كافران مقتدر و پيروز، در راه خدا جهاد مى‏كنند و از سرزنش هيچ ملامتگرى نمى‏هراسند. اين (ايمان و محبت و شهامت) فضل خداوند است كه به هر كس بخواهد مى‏دهد و خداوند (از نظر وجود و توان و رحمت) گسترده است و داناست.

پس، نباید از مسخره گناهکاران ترسید، نباید در مجالس‌شان حاضر شد، باید مجلس گناه را به عنوان اعتراض ترک کرد. اما انسان می‌تواند بهترین روش‌ها را جهت حسن خلق انتخاب و اتخاذ کند. می‌تواند تلفنی یا حضوری در فرصتی بعد تبریک بگوید – می‌تواند در مجلس شرکت کند و اگر آلوده به حرام نیست، به آن رقص توجه نکند و یا به موسیقی گوش نکند (گوش کردن با شنیدن فرق دارد)، می‌تواند وقتی برسد که این بخش از مراسم به اتمام رسیده است و ... .

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام