ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: باب توبه، باب رحمت الهی است و ملاک نیز حال فعلی افراد است.

الف – خداوند متعال نه تنها راه توبه و بازگشت را به روی همگان باز گذاشته است، بلکه وعده فرموده که همه گناهان را یک جا بر توبه کننده می‌بخشد و اضافه بر آن، کسانی که با توبه خود را تطهیر و پاک می‌کنند را بسیار دوست دارد. «إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ»

دقت به دو آیه‌ی ذیل، بشارت و راهنما و تبیینی برای همه ما بندگان گناه‌کار می‌باشد.

در آیه اول می‌فرماید:

«قُلْ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ» (الزّمر، 53)

ترجمه: بگو: اى بندگان من كه در جنايت به خويش (به واسطه گناه) از حد گذشتيد، از رحمت خدا نوميد مگرديد، بى‏ترديد خداوند همه گناهان را (به وسيله توبه هر چند شرك باشد) مى‏آمرزد، زيرا اوست آمرزنده و مهربان.

و در آیه دوم می‌فرماید:

«وَاسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُواْ إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي رَحِيمٌ وَدُودٌ» (هود، 90)

ترجمه: و از پروردگارتان (درباره گذشته‏ها) آمرزش بخواهيد، سپس به سوى او (با عمل‏هاى صالح) بازگرديد، كه همانا پروردگار من مهربان و دوستدار (بندگان توبه‏كار) است.

ب – وقتی خداوند سبحان، پذیرا و دوستدار تائب است و به آنها اعتماد می‌کند، بندگان خدا که خود اهل خطا و احیاناً گناه هستند، نباید نسبت به یک دیگر سخت بگیرند. وقتی سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام، پذیرای توبه کننده‌ای چون «حرّ» است و چنین به او اعتماد می‌کند که او را از 72 تن می‌نماید، دیگران چگونه می‌توانند که توبه کننده را دوست نداشته باشند و یا به او اعتماد نکنند؟!

ج – اما، توبه نیز باید توبه باشد. نه سرخوردگی از گذشته و تجربه جدید به امید موفقیت. در هر حال چنین دختر خانمی، اگر باز هم (به امید این که ازدواج نماید) با شما یا دیگری دوست شد، معلوم می‌شود زیاد هم توبه نکرده است و شما نیز اگر با او دوست شدید، فرقی با او ندارید.

د – اما، مقوله‌ی ازدواج و «کفویّت» یک مقوله‌ی دیگری است. لحاظ‌ها و شرایط خودش را دارد. لذا ممکن است کسی بدون سابقه دوستی و ارتکاب به حرام، دختر مؤمنه‌ یا پسر مؤمنی را بپسندد، اما برای او مناسب نباشد، یا حتی مناسب تشخیص دهد، اما تشخیصش غلط باشد و زندگی مشترک‌شان با تنش مواجه گردد و چه بسا به طلاق بیانجامد.

پس، صرف این که پسر یا دختری در گذشته خطایی کرد‌ه‌اند و اکنون تائب شده و به دنبال زندگی سالم هستند، شرط لازم هست، اما شرط کافی نیست.

ممکن است پشیمان شده باشد، اما هنوز عواقب سوء خطای گذشته در او باقی باشد (مثل شکسته شدن قبح‌ها و حیا) – ممکن است اصلاً سابقه‌ی دوستی حرام نداشته باشد، اما خوش اخلاق نباشد – خوش اخلاق باشد، اما زیاد مقید به واجب و حرام نباشد – مقید با حلال و حرام باشد، اما ظاهر‌نگر و سفیه باشد – همه ویژگی‌های خوب و از جمله محبت، ادب و احترام نسبت به والدین را داشته باشد، اما چنان وابسته باشد که پس از زندگی مشترک نیز نتواند استقلال خانه و خانواده را حفظ نماید - یا از تمامی امتیازات لازم برخوردار باشد، اما خواسته‌هایی داشته باشد که هر چند مشروع می‌باشند، اما موافق خواسته‌های مشروع طرف مقابل نباشد. [مثلاً دختر اصرار داشته باشد که حتماً شاغل شود و پسر راضی نباشد]. لذا در امر ازدواج باید ابتدا به عقل، درایت، بصیرت و دقت در انتخاب توجه نمود و سپس به احساسات، عواطف، محبت و ... .

 

البته در مواردی مانند سؤال فوق، پسران توجه داشته باشند که منش و اخلاق خودشان نیز شرط است، بسیاری چنین ازدواج کردند، اما پس از دو سه ماه شروع به سرکوفت، به رخ کشیدن و تحقیر دختر نمودند. لذا اگر کسی این منش و کرامت را در خود نمی‌بیند، نباید چنین انتخابی بنماید.

کلمات کلیدی:  گوناگون