ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: ابتدا دقت کنیم که «استاندارد» را چه کسی تعریف و تبیین می‌کند و معیارش چیست؟ و سپس دقت داشته باشیم که ما عموماً نمی‌دانیم که عذاب الهی یعنی چه؟ لذا هر گونه سختی را عذاب دانسته و در ضمن به خداوند کریم نصبت‌اش می‌دهیم! حال به نکات ذیل دقت نمایید:

الف - یک موقع است که استاندارد اعتباری است، مثلاً می‌گویند: «هر کس مدرک کارشناسی و یا ارشد گرفت، با سواد است»، اما این استاندارد یک زمانی دیپلم و یک زمانی سیکل و یک زمانی خواندن و نوشتن بود. یعنی چون اعتباری است، دائم در تغییر است، لذا دلیلی ندارد که حتماً درست هم باشد، چنان چه می‌دانیم و می‌بینیم بسیاری مدرک دکترا هم می‌گیرند، ولی بی‌سواد هستند، یا خُرده علمی دارند، اما عقل ندارند.

اما یک موقع می‌گویند: استاندارد نمک مورد نیاز بدن – شیر سالم – آب قابل آشامیدن – جاذبه و گرانش یک شیء و ... این جدول است. این دیگر اعتباری نیست؛ بلکه تکوین (خلقت)، بدن، شیر و آب سالم، زمین، جاذبه، جرم و ... چنین است.

عذاب الهی نیز اعتباری نیست که بگوییم استاندارد ندارد و زیاد یا کم است؛ بلکه عین قانون خلقت و تکوین است.

اگر کسی خود را از بلندی با سر پرت کرد و مغزش پس از اصابت به زمین پاشید، کسی نمی‌گوید: «استاندارد نداشت، این بدبخت فقط کمی پریده بود»، چرا که همه می‌دانند استاندارد خلقت (تکوین) سر و میزان ضخامت و استقامت استخوانش و نیز میزان شتاب، جاذبه و سفتی زمین، همین نتیجه را می‌دهد. این عین استاندارد است، اگر چه ناراحت کننده نیز هست.

استاندارد خودسوزی نیز آتش گرفتن است. چه خودسوزی جسم باشد و چه روح.

ب – ما معنی عذاب الهی را نمی‌دانیم و گمان می‌کنیم که هرگونه سختی و بلا، عذاب است؛ در حالی که عذاب پس از پایان فرصت (مرگ) می‌رسد. ما حتی گمان می‌کنیم که هر «شری» حتماً بد و مذموم است! در حالی که اصلاً چنین نیست.

در دنیا گاه مشکلاتی به وجود می‌آید که طبیعت همین عالم و قوانین آن است. بسیاری از این مشکلات نیز فقط بخش کوچکی از بازتاب رفتارهای فردی و اجتماعی خودمان است. حتماً نباید فرض کنیم که مثلاً ترک نماز یا شرب خمر گناه است و عقوبت دارد؛ خیر. انسان از روی نادانی، طمع و ...، بدون مطالعه روی خط زلزله یا زمین رانشی، خانه غیر استاندارد می‌سازد و وقتی به واسطه زلزله یا سیل روی سرش خراب شد، می‌گوید: لابد عذاب الهی بوده است.

لذا خداوند متعال در قرآن کریم فرمود: فقط نتیجه‌ی سوء برخی از رفتارهای خودشان را به آنها می‌چشانم که متوجه شوند  البته که این تنبه، عین خیر و رحمت است:

« ظَهَرَ الْفَسادُ فِی الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ به ما کَسَبَتْ أَیْدِی النّاسِ لِیُذیقَهُمْ بَعْضَ الَّذی عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ یَرْجِعُونَ » (الرّوم، 41)

ترجمه: «فساد، در خشکی و دریا به خاطر کارهایی که مردم انجام داده‌اند، آشکار شده است؛ خدا می‌خواهد نتیجه بعضی از اعمالشان را به آنان بچشاند، شاید (به سوی حق) بازگردند.

ج – پس این چشاندن‌ها، عین رحمت است و نه عذاب. برای متوجه شدن، علیم شدن، بصیر شدن و در نهایت بازگشت به سوی او و کامل شدن است. به این که عذاب نمی‌گویند.

به عنوان مثال: اگر کسی کفر گفت و کمی از بازتاب سوء‌اش را چشید، عذاب است؟ یا عاملی برای پشیمانی اوست و آیا اگر همین عامل سبب توحیدش شود، برایش خوب بوده یا بد؟

نتیجه:

پس اولاً خالق عالم هستی و انسان، ما نیستیم که «استاندارد» را ما تعریف کنیم. استاندارد، عین نظامِ قانونمند خلقت است. دست روی آتش می‌سوزد، حسد نیز روح را می‌سوزاند – اسید معده را متلاشی می‌کند، مال حرام نیز روح را به آتش می‌کشد – گرد و غبار نمی‌گذارد چشم انسان حتی فاصله نزدیک را ببیند، حجاب جهل، ظلم و شرک نیز بصیرت را از انسان می‌گیرد و او را کور می‌نماید... .

حال اگر به او بگویند که مثلاً بیماری آبله یا دیابت تو را کور می‌کند، قبول دارد؛ اما اگر به او بگویند که اینجا چشمت را به روی حقایق ببندی، آنجا کور محشور می‌شوی، فغانش بلند می‌شود که مگر چه کردم و این چه عذاب سنگینی است؟!

ثانیاً: دنیا بهشت نیست که مشکل نداشته باشد و مشکلات و بلاها نیز هر چند خودمان عامل و علتش باشیم، عذاب نیست. هشدار است، تذکار است، بیدار کننده و سازنده است.

ثالثاً: عذاب دنیایی نیز این است که خداوند متعال نظر رحمتش را از کسی برگرداند و این اتفاق نمی‌افتد مگر آن که کسی لجاج داشته باشد خود را از دایره رحمت بیرون اندازد. هر چند که باز تا زنده است، تحت ظل رحمت الهی است.

مرتبط:

در مقایسه با بی نهایت زمان و مکان قبل از ما و بی نهایت زمان و مکان بعد از ما، وجود ما در این کره خاکی از یک پالس چند میکرو ثانیه‌ای هم کمتر است؛ حال خداوند برای این یک لحظه (ما خوب باشیم یا بد) می‌خواهد به ما پاداش یا ما را عذاب دهد آن هم تا ابد چرا؟

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون