بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فی فرج مولانا الصاحب الزمان علیه السلام

سلام دوستان - سالروز میلاد مسعود خاتم الانبیاء و المرسلین، حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله و حضرت امام صادق علیه السلام [که مشهور به رییس فقه جعفری هستند] را تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم.

بی‌تردید همه ما، در هر سطحی از معرفت و ایمان و عمل که باشیم، الله جلّ جلاله، پروردگار عالم را، که ما را آفرید و نسبت به ما رحمان، رحیم، غفور، ستار، جواد و کریم است و بسیار ما را دوست دارد، دوست داریم.

این که او چقدر ما را دوست دارد؟ برای همه روشن و مشهود است و هر لحظه نیز چه در درون و چه در برون به ما ابلاغ و اظهار نموده و بر ما اثبات می‌نماید؛ اما در این که "ما چقدر او را دوست داریم؟" تردید و ابهامات بسیاری وجود دارد.

پس باید به صورت مستمر میزان معرف و محبت خودمان را به سنجش در آوریم تا مبادا از محبوب دور شویم. چرا که اساس پیدایش و حرکت این عالَم «محبّت» است و همه به سوی محبوب می‌روند. چنان چه همگان، هر چه می‌کنند، بر اساس "عشق به کمال" است و حتی اگر خطا کنند نیز به خاطر "گمان رسیدن به کمال از این راه" می‌باشد و کمالی جز او نیست.

انسان چه عاشق خدا باشد و با محبت او زندگی و رشد کند و چه دنیا را آن معشوق حقیقی فرض گرفته باشد و به خاطر "حبّ الدنیا"، سقوط کند، یک چیز را نمی‌تواند کتمان و انکار کند، و آن این که خودش عاشق است، پس معشوق نیز هست.

اما ما، خدا را حمد و شکر می‌نماییم که هر چه را دوست داشته باشیم نیز (إن شاء الله) غایت عشق و محبت‌مان الله است « وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ »؛ منتهی نباید دچار خود فریبی و غفلت شویم و باید دائم میزان این عشق و محبت خود را بیازماییم، تا اگر کم است، زیادش کنیم و اگر زیاد است، بیشتر و کامل‌تر و زیباترش نماییم و در عمل بروز و ظهور دهیم.

هر عشقی (عشق به همسر، فرزند، علم، قدرت و ...)، ملاک‌ها و معیارها و محک‌های خودش را دارد، عشق و محبت به خداوند متعال نیز از این قاعده مستثنی نمی‌باشد.

به عنوان مثال از ملاک‌ها و محک‌های عشق به خدای دوست داشتنی، معرفت و عبادت (شناخت و بندگی) است که آن را در اطاعت و تبعیت رسولش صلوات الله علیه و آله تجلی داده و جاری ساخت و فرمود: «قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي – بگو اگر خدا را دوست دارید، پس از من تبعیت کنید / آل عمران، 31» - از نشانه‌های دیگر محبت به خدا، معرفت و محبت به حضرت محمد مصطفی و آل او صلوات الله علیهم اجمعین است که فرمود: « قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى - بگو: از شما در مقابل اين ( ابلاغ رسالت خود) جز محبت (قلبى و عملى) درباره خويشانم مزدى نمى‏طلبم / الشوری، 23».

عشق و محبت، مثل آبی زلال جریان و سریان دارد و هر کجا رسید، حیات می‌بخشد. معرفت نور است، مبحت نور است، ولایت نور است و نور در مجرای خود جاری است و به هر کجا بتابد، روشن می‌کند و حیات می‌بخشد.

خداوند رحمان و رحیم، نور است، « اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ » یعنی حیات بخش آسمان‌ها و زمین است. رسول خدا صلوات الله علیه و آله و کتابی که برای هدایت ما به او نازل شده نور هستند و حیات بخش « قَدْ جَاءكُم مِّنَ اللّهِ نُورٌ وَكِتَابٌ مُّبِينٌ »، و هم چنین میزان، یعنی امام و الگویی که به همراه رسول و کتاب نازل شده، نور است و حیات بخش « فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَالنُّورِ الَّذِي أَنزَلْنَا ».

اما جریان آب زلالِ حیات و کمال و محبت و گستره‌ی نور محبت الهی، به همین جا ختم نمی‌شود و هم چنان ادامه دارد و ملاک و محک و سنجش محبت ماست.

حکما و عرفا می‌گویند: "عشق به ذات، عشق به آثار ذات را به دنبال دارد"، یعنی اگر انسان کسی یا چیزی را دوست داشته باشد، آثار متعلق به او را نیز دوست دارد. اگر کوهی را دوست داشته باشی، تصویرش روی کاغذ را هم دوست داری، اگر کسی را دوست داشته باشی، فرزند و حتی شهر او یا اسمش را هم دوست خواهی داشت و ... . حال آیا ما دوستداران خدا را دوست داریم؟ چقدر؟ هر چه باشد، همان قدر خدا را دوست داریم.

پس، از محک‌های اصلی سنجش مبحت ما به خدا، دوست داشتن یک دیگر است. « رُحَمَاء بَيْنَهُمْ » - « أَذِلَّةٍ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ » همین است. محبت به خدا حتی در محبت به مسکین و فقیر و اسیر و گرفتار نیز تجلی می‌یابد، چنان چه فرمود: « وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا » و ...

پس دائم ببینیم که یک دیگر را چقدر دوست داریم؟ خدا را به همان میزان دوست داریم. محبت سلسله مراتب دارد؛ محبت ما به مؤمنین، جمیع مسلمانان عالم و سپس به انسان و انسانیت چقدر است؟

دشمنی ما، با دشمنان خدا، دشمنان مؤمنین، دشمنان جمیع مسلمانان عالَم و سپس دشمنان انسان و انسانیت چقدر است؟ همان قدر خدا را دوست داریم. "وحدت" یعنی همین. محبت به یک دیگر و به خلق خدا به امر خدا و به خاطر خدا « عَلَى حُبِّهِ ».

نکند یک دیگر را دوست نداشته باشیم! نکند گمان کنیم که خدا را دوست داریم، اما ذره‌ای محبت و کشش به دشمن خدا که مسلمانان را به جان یک دیگر می‌اندازد دوست داشته باشیم!

آنها که از یک سو دلشان برای انگلیس و امریکا می‌تپد و مرتب به بهانه‌های متفاوت دلاری و اقتصادی و خماری، القا و تحمیل می‌کنند که مبادا امریکا را دشمن بدارید و مرگ بر امریکا بگویید و از سوی دیگر بغض مسلمانان نسبت به یک دیگر را تبلیغ و ترویج می‌کنند، نه خدا را دوست دارند و نه مسلمانان و سایر بندگان خدا را دوست دارند؛ بلکه محبت آنها به همان طاغوت است و محبت ما به خدا.

« وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَاداً يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ جَمِيعاً وَأَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ » (البقره، 165)

ترجمه: و برخى از مردم، در برابر خدا، همانندهايى [براى او – مثل طواغیت] برمى‏گزينند، و آنها را دوست می‌دارند، مانند دوست داشتن خدا، ولى كسانى كه ايمان آورده‏اند، شدت (غایت) محبت‌شان الله است. كسانى كه [با برگزيدن بت‌ها، به خود] ستم نموده‏اند، اگر مى‏دانستند هنگامى كه عذاب را مشاهده كنند تمام نيرو [ها] از آنِ خداست، و خدا سخت‏كيفر است.

(یعنی به خاطر کمی قوت و قدرت، خوش خدمتی می‌کنند، اما نمی‌دانند که همه نیروها از آنِ خداست).

پس، یک دیگر را دوست بداریم، به هم مهر و محبت بورزیم، تا بتوانیم با یک دیگر وحدت کنیم.

 

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت   توحید