انسان (2) – احساس بینیازی و طغیان
كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى * أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى (العلق، 6 - 7)
چنين نيست (که در علل ناسپاسی یا ... میپندارند، بلکه) به طور حتم انسان طغيان مى كند * همين كه خود را بى نياز بيند
"طغیان" یعنی گذشتن از حد، بیرون شدن از مسیر، خارج شدن از چارچوب که مستلزم تعدی به حدود دیگران است (مثل طغیان آب رودخانه)؛ حال دقت شود که نفرمود: "انسان وقتی که غنی میشود، طغیان میکند"، بلکه فرمود: "انسان وقتی خود را غنی میبیند، طغیان میکند". چرا؟ چون انسان هیچگاه غنی (بینیاز) نمیشود، اما گاهی به خاطر برخورداری از اندکی خُرده علم، خُرده ثروت یا خُرده قدرت، احساس و توهم غنا و بینیازی به او دست میدهد، پس طغیان کرده و طاغوت خودش و یا دیگران میشود. اگر انسان یادش باشد که همیشه فقیر و نیازمند خالق، رب، رازق و حفیظ خود است، هیچ گاه طغیان نمیکند و اگر در محضر او گناهی کرد، فوری بر میگردد و استغفار و توبه مینماید.
کلمات کلیدی:
حدیث امروز «انسان»