ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: اطلاعات رسیده به شما از منابعی که مطالعه نموده‌اید کامل نمی‌باشد، مضافاً بر این که گاهی اعداد در بیانات به عنوان "کثرت" بیان شده است، نه این که دقیقاً همان عدد باشد. و البته دقت شود که یکی از روش‌های ضد تبلیغ [که ریشه در سبک‌های انگلیسی] دارد، انتشار کثرت سخنان درست یا ناقص با تفاسیر غلط و حرف‌ها غلط با تفاسیر غلط‌تر و مخلوط کردن اینها با یک دیگر و ...، جهت تشویش اذهان عمومی نسبت به اصل مسئله به صورت درست می‌باشد.

مدت جنگ:

 بدیهی است که ظهور و قیام حضرت مهدی عجّ الله تعالی فرجه الشریف، آغاز حرکت برای ریشه‌کنی ظلم و پایان دادن به دوران سلطه‌ی کفر و شرک و الحاد و ظلم بر مردمان جهان می‌باشد. بعید است که این قیام جهانی، ظرف هفت ماه به اتمام رسد. به طور قطع همه نظام‌های ظالم، با جنگ و مقابله با ایشان می‌پردازند، و البته یکی پس از دیگری سقوط می‌کنند.

افراط و تفریط در اقوال:

دشمن راه‌کارهای ضد تبلیغ را خوب بلد است [بر عکس اغلب دوستان که انصافاً هیچ در این زمینه نمی‌دانند، یا کم می‌دانند].

از یک سو دشمن جار و جنجال راه می‌انداز که قیام حضرت علیه السلام، یعنی جنگ، خونریزی، کشتار عمومی و قتل عام چندین میلیارد انسانی که مسلمان یا شعیه نیستند! و خلاصه چهره‌ای از ایشان و قیام ایشان نشان می‌دهد که حتی شیعه‌ی منتظر نیز از رسیدن چنین روزی می‌ترسد و بالتبع خوشش نمی‌آید.

از سوی دیگر یک عده برای این که به مردم بگویند: «نه به خدا، اصلاً چنین نیست که آنها می‌گویند، مگر می‌شود که منجی عالم بشریت بیاید و همه را بکشد – امام الرّحمة بیاید و همگان را قتل عام کند و ...»؛ درست نقطه مقابل آن را می‌گویند و چنان صورتی از قیام و انقلاب جهانی حضرت مهدی سلام الله علیه ترسیم می‌کنند که گویا یک نفر می‌آید و همگان را دعوت به گفتمان می‌کند و بعد صاحبان "زر و زور و تزویر" و سفاکان روزگار، آنقدر فرهیخته هستند که پس از گفتمانی دوستانه، کلید طلایی شهرها و کشورها را به اضافه گُل و شیرینی، تقدیم ایشان و مسلمانان همراه ایشان می‌کنند! این افراط و تفریط است. افراط دشمن و تفریط دوست در مقام دفاع.

قیام ایشان، مشابه بعثت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله در میان اقوام دوران جاهلیت است، منتهی در وسعتی جهانی – پس مردمان گروه گروه به ایشان می‌پیوندند، عده‌ای نیز نمی‌پیوندند، اما مخاصمه نیز نمی‌کنند – اما استکبار جهانی، صهوینیسم بین‌الملل، فراماسون و تمامی مستکبرین عالم و جهّال منطقه و هواداران اسلام سفیانی و اسلام امریکایی و انگلیسی (از شیعه و سنّی) و ...، با تمامی قوا مقابل ایشان و گرویدگان صدیق به ایشان، صف‌آرایی کرده و می‌جنگند.

یک نمونه:

قیام مردم ایران، برای سرنگونی رژیم طاغوتی و دست نشانده‌ی فراعنه‌ بزرگتر؛ و بالاخره استقرار نظام ولایی جمهوری اسلامی ایران، یک نمونه بسیار ناقص، کوچک و محدود به مرزهای ایران، می‌باشد. آیا دشمنان آرام نشسته‌اند؟ و یا آن که از روز اول تا همین اکنون که شما این متن را می‌خوانید، هر گونه دشمنی، اعم از جنگ داخلی، خارجی، محاصره اقتصادی، تحریم، ترور، فتنه و ... را جهت مقابله و سرنگونی اِعمال کرده‌اند و این نهضت هم چنان ادامه خواهد داشت؟

اما در عین حال، آنها شکست خوردند و بیداری اسلامی در منطقه و اسلامخواهی در جهان گسترش یافت، دشمن نیز متقابلاً ضمن هرگونه عملیاتِ جنگ نرم و سخت، جهت ترویج اسلام‌هراسی، گروه‌هایی چون: القاعده، طالبان، تکفیری، سلفی، داعشی، النصرة و ... را با پول و پشتوانه‌ی وهابیت درست کرد و به میدان فرستاد، تا ضمن مسلمان‌کُشی، به همه جهانیان بگوید: "اسلام و حکومت اسلامی یعنی همین!"

علائم ظهور:

روایات بسیاری داریم مبنی بر این که از علائم حتمیه ظهور، خروج سفیانی می‌باشد و با خروج سفیانی، دو ندا در آسمان می‌پیچد، یعنی به گوش جهانیان می‌رسد - یک ندا می‌گوید: اسلام حقیقی همین اسلام سفیانی است و ندای دیگر می‌گوید: اسلام حقیقی، همین اسلام محمد و آل محمد صلوات الله علیه و آله است.  و بالاخره عموم مردم که از "اسم‌ها و ایسم‌ها" خسته شده‌اند و حکومت‌های مبتنی بر آنها را ناتوان و نیز جبّار دیده‌اند، به اسلام حقیقی می‌گروند. خب آیا اکنون چنین نیست و بارقه‌های آن را از هم اکنون و به وضوح مشاهده نمی‌کنیم؟

ظهور و قیام حضرت علیه السلام، حلقه‌ یا میدان نهاییِ همین مبارزه حق علیه باطل می‌باشد.

مرتبط: (آیت‌الله شهید مطهری: انتظار ویرانگر – انتظار سازنده)

شهادت:

شهادت نیز فقط به قتل رسیدن در راه خدا و کشته شدن به دست دشمن اسلام و مسلمین نمی‌باشد. اگر قرار باشد که "شهادت" افضل مرگ‌ها باشد که هست، و معنای شهادت نیز صرفاً کشته شده باشد که دیگر نباید چیزی از اسلام و مسلمین باقی بماند و مسلمانان نیز نباید هیچ گاه امید به پیروزی بر کفر و ظلم جهان داشته باشند، بلکه باید همیشه امید داشته باشند که دشمن پیروز شود و آنها کشته شوند! (به شهادت برسند).

احادیث گوناگون در خصوص "شهادت" و "مقام شهید" خود گویای حقیقت این امر بزرگ می‌باشد.

از سویی پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله فرمودند: «بالاتر از هر کار خیری، خیر و نیکی دیگری است، تا آنکه فردی در راه خدا کشته شود، و بالاتر از کشته شدن در راه خدا خیر و نیکی نیست / وسائل الشیعه، ج11، ص10، حدیث 21»

از طرف دیگر امام صادق علیه السلام می‌فرمایند که در روز قیامت که میزان را می‌آورند، خون شهدا با مداد علما (تلاش و مجاهدت علمی علما)، سنجش می‌گردد و «فَیُرَحَّجُ مِدادُ العُلَماءِ عَلیدِماءِ الشُّهَدا - و در نتیجه مداد دانشمندان سنگین‌تر از خون شهیدان می‌گردد / بحارالانوار، ج 2، ص 14».

هم چنین احادیث و روایات بسیاری حاوی این مضامین است که اگر کسی در راه خدا برای کسب رزق حلال عائله خارج شود و در راه بمیرد یا کشته شود نیز شهید است – هر کس که شهادت طلب باشد، اما به شهادت نرسد نیز در مقام شهداست – هر کس در راه خدا کسب علم کند و در این حال بمیرد شهید است و ... .

شهادت، یعنی جان دادن در راه خدا – یعنی انسان عمرش و سرمایه‌های زندگی مادی و معنوی‌اش را برای خدا بر طَبق اخلاص گذارد و در این راه عمر را به پایان برساند و جان دهد. حال خواه خونش ریخته شود یا نشود.

جهاد اکبر:

چرا جنگ سخت در مقابل دشمنان را "جهاد اصغر" و جنگ بر هوای نفس را "جهاد اکبر" نامیدند؟! چرا که دشمنش داخلی‌تر و پنهان‌تر و نزدیک‌تر – میدان مبارزه‌اش وسیع‌تر و ظریف‌تر، و جنگش بسیار سخت‌تر است. حال اگر کسی در حال چنین مجاهده‌ای بمیرد، شهید نیست؟

ولایت:

آیا امروزه اعتقاد به ولایت و پابرجا ماندن بر آن و نیز حمایت و دفاع از آن، سخت‌تر از هر جنگی در درویارویی با دشمن آشکار نمی‌باشد؟ لذا امام صادق علیه السلام فرمودند:

«مَن ماتَ منكُم على هذا الأمرِ شهيدٌ بِمَنزِلَةِ الضارِبِ بِسَيفِهِ في سَبيلِ اللّه ِ» (فضائل الشيعة: 73/37)

ترجمه: هركه از شما با اعتقاد به اين امر (ولايت) بميرد شهيد است و به منزله كسى است كه در راه خدا شمشير زند.

و به ابابصیر فرمودند:

«قالَ لي الصّادقُ عليه السلام: يا أبا محمّدٍ ، إنّ المَيِّتَ على هذا الأمرِ شَهيدٌ . قلتُ : جُعِلتُ فِداكَ، و إن ماتَ على فِراشِهِ ؟ قالَ : و إن ماتَ على فِراشِهِ ، فإنّهُ حَيٌّ يُرزَقُ» (بحار الأنوار: 68/142/86)

ترجمه: ابا بصیر گوید: امام صادق عليه السلام به من فرمود: اى ابو محمّد! هركه با اعتقاد به اين امر (امامت و ولايت) بميرد ، شهيد است . عرض كردم : فدايت شوم ، حتى اگر در بسترش بميرد؟ فرمود : حتى اگر در بسترش بميرد . او زنده است و [نزد خدا] روزى مى‌خورد.»

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام مهدی   جنگ و جهاد   شهيد