پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): آن چه بزرگان علم، حکمت، اخلاق و فقه، مانند آیات عظام بهجت رحمة الله علیه و ... بیان می‌دارند، همیشه یا عین آیه و حدیث است و یا بیان مضمون آن؛ و آنها از خود هیچ ندارند و هیچ نمی‌گویند.

آن چه در مورد فاصله "دهان تا گوش" نیز بیان شده، برگرفته از احادیث دیگری است که در مورد سمع، بصر، افئدة (قلب)، لسان، محبت و مودت و ... آمده است، چنان که امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام در شرح فاصله‌ی "حق و باطل"، می‌فرمایند:

« اَما اِنَّهُ لَيْسَ بَيْنَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ اِلاّ اَرْبَعُ اَصابِـعَ - فَسُئِلَ عَنْ مَعْنى قَولِهِ هذا، فَجَمَعَ اَصابِعَهُ وَ وَضَعَها بَيْنَ اُذُنِهِ وَ عَيْنِهِ - ثُمَّ قالَ: اَ لْباطِلُ اَنْ تَقولَ: سَمِعْتُ وَ الْحَقُّ اَنْ تَقولَ: رَأَيْتُ؛ » (نهج البلاغه، بخشی از خبطه 41)

ترجمه: هان (آگاه باشید)! ميان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نيست. [از آن حضرت درباره معناى اين فرمايش سؤال شد. امام انگشتان خود را به هم چسباند و آنها راميان گوش و چشم خود گذاشت و آن گاه فرمودند]: باطل اين است كه بگويى: شنيدم و حق آن است كه بگويى: ديدم.

*** - غیر از این که حدیث فوق به فاصله بین «علم حصولی و علم شهودی» اشاره دارد، به حسب ظاهر نیز به ارزش و وثوق حقانیت " دیده‌ها" نسبت به "شنیده‌ها"، اشاره دارد.

آیت‌الله العظمی بهجت رحمة الله علیه:

در رابطه با ضرورت، لزوم و گفتگوی شیعه با امام زمانش، حضرت مهدی علیه السلام، منسوب است که ایشان فرمودند: « بین دهان تا گوش شما کمتر از یک وجب است  .‌ قبل از اینکه حرف از دهان خودتان به گوش خودتان برسد، به گوش حضرت رسیده است. او نزدیک است، درد و دل‌ها را می‌شنود؛ با او حرف بزنید و ارتباط برقرار کنید» و استناد می‌شود که « شخصی از یکی از شهرهای دور نامه‌ای نوشت که آقا من دور از شما هستم. گاهی حاجاتی دارم، مشکلاتی دارم، به هر حال چه کنم؟» حضرت در جواب ایشان نوشتند: « إِنْ کَانَتْ لَکَ حَاجَةٌ فَحَرِّکْ شَفَتَیْک‏»  لبت را حرکت بده، حرف بزن، بگو. ما از شما دور نیستیم. ( بحارالانوار/ ج53/ ص306 )

نکته‌ها:

الف / دعا – نزدیک‌تر از خدا به مخلوقش کسی نیست، او با شماست، هر کجا که باشد: (وَهُوَ مَعَكُمْ أَيْنَ مَا كُنْتُمْ  / الحدید، 4) – به هر کسی از رگ گردن و شاهرگ حیاتش نزدیک‌تر است: « وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ / ق، 16 » - و از درون و برون، نهان و آشکار و سرّ و علن همگان با خبر است: « أَوَلَا يَعْلَمُونَ أَنَّ ٱللَّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ - آیا اینها نمی‌دانند خداوند آنچه را پنهان می‌دارند یا آشکار می‌کنند می‌داند؟! / البقرة، 77 » و ...؛ اما در عین حال می‌فرماید، دعا کنید، مرا بخوانید، از من بخواهید تا برایتان استجابت کنم.

** - این "دعا"، صدا کردن خدا، ندای خدای، نجوای با خدا و خواستن از او، یکی از شگفتی‌ها و اسرار عالم هستی و نظام آفرینش می‌باشد؛ بسیاری از اتفاقات، موکول می‌شود به اراده و خواست انسان؛ پس همین که رابطه دو طرفه شد، یعنی خدا خواست و موکول کرد به خواسته‌ی بنده‌اش و بنده‌اش نیز خواست، قضای الهی حتمی می‌شود.

به دعاهای انبیای الهی در قرآن کریم دقت کنیم؛ خدا می‌خواهد به حضرت ابراهیم علیه السلام در سن پیری فرزندی بدهد؛ سپس حضرت این را می‌خواهد و خدا هم می‌دهد ... و نمونه‌های بسیار دیگری که در قرآن بدان تصریح شده است.

در مورد ما نیز همین‌طور است، بسیاری از نیازهای ما، بدون دعا و حتی بدون شناخت و ایمان به خداوند منّان، از جانب او عطا می‌شود، اما بسیاری از فیوضات و برکات، ضمن آن که عطا شده، رسیدنش موقوف شده است به خواست بنده؛ فرمود: من دادم، اگر خودش خواست (دعا کرد) به او بدهید.

ب / ارتباط: اما نکته‌ی مهم دیگر در این مباحث، امر "ارتباط" است. دقت کنیم که «محبت»، اصل و ریشه است، اما یک امر قلبی است و تا ظهور و بروز نداشته باشد، آثار بیرونی‌اش مترتب نمی‌گردد؛ از این رو، در کلام وحی فرمود: بگو که اجر رسالت من، در "مودت" اهل بیت من [علیهم السلام] است. خب می توانست بفرماید: «در محبت آنان است»، اما فرمود در "مودت" نسبت به آنان است، چرا؟ چون "مودت" یعنی ظهور و بروز "محبت". هر گاه محبت آدمی، در فکر، قلب، بیان و عملش تجلی کرد و ظهور یافت، می‌شود «مودت».

از این رو، هم در قرآن کریم تصریح شده است که «قل = بگو»، به زبان بیاور، و هم در احادیث تصریح شده است که "محبت" خود را به زبان آورید، حاجات خود را به زبان آورید، شهادت خود را به زبان آورید ... ؛ حتی فرمود که محبت خود به همسرتان را به زبان آورید [نه این که در قلب پنهان دارید، یا بگویید خدا شاهد است، یا بگویید: خودش می‌داند و ...]؛ و این به زبان آوردن، حداقل و کف برای ظهور و بروز و تجلی مکنونات قلبی می‌باشد.

پس، در روایت فوق نیز فرمود: اگر در قلب  خود نسبت به ما محبتی دارید – اگر دلتان می‌خواهد که با ما هم صحبت شوید – اگر خواسته‌ای دارید که به ما توسل می‌جویید، آن را به زبان آورید، ما نزدیکیم و می‌شنویم.

امام زمان علیه السلام:

باور و محبت به اهل بیت علیهم السلام و از جمله امام زمان، حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف، باید ظهور و بروز داشته باشد و حداقل این ظهور و بروز، به یک سلام و علیک ساده و روزمره می‌باشد. مگر زیارت عاشورا و سایر زیارات را نمی‌خوانیم؟ پس چرا با امام زنده [حیّ] خود، چنین ارتباطی نداریم؟!

اگر کسی باور کند که امام حق، حیّ است، اگر باور کند که عالم محضر خدا و خلیفه‌ی خداست، اگر به آیه‌ی قرآن کریم ایمان آورد که آنها شاهدان شما هستند و ...؛ حتماً با امام زمان خود مرتبط می‌شود، ولو به یک سلام.

**- می‌دانیم که "سلام" مستحب و پاسخش واجب می‌باشد و کریم نیز به وجه نیکوتر پاسخ می‌دهد. اما کسی گمان نکند که می‌تواند از معصوم (ع) سبقت بگیرد، عمل به مستحب کند تا او عمل به واجب نماید. بلکه عالم محضر ایشان است، توجه ایشان همیشه به ما هست، سلام و صلوات ایشان همیشه بر ما هست ...، اما این ما هستیم که گاهی توجه می‌کنیم و جواب سلامی می‌دهیم.

« هُوَ ٱلَّذِى يُصَلِّى عَلَيْكُمْ وَمَلَٰٓئِكَتُهُۥ لِيُخْرِجَكُم مِّنَ ٱلظُّلُمَٰتِ إِلَى ٱلنُّورِ ۚ وَكَانَ بِٱلْمُؤْمِنِينَ رَحِيمًۭا » (الأحزاب، 43)

ترجمه: او کسی است که بر شما درود و رحمت می‌فرستد، و فرشتگان او (نیز) برای شما تقاضای رحمت می‌کنند تا شما را از ظلمات (جهل و شرک گناه) به سوی نور (ایمان و علم و تقوا) رهنمون گردد؛ او نسبت به مؤمنان همواره مهربان بوده است!

ارتباط با امام مهدی علیه السلام:

شیعه باید با امام زمانش مرتبط باشد که اگر نباشد، اعتصام به او "حبل الله" قطع شده است.

بدیهی است که "ارتباط" نباید فقط به یک سری باورها و محبت‌های قلبی، محصور و محدود گردد، بلکه باید به مرحله «مودّت» برسد، یعنی ظهور و بروز داشته باشد و بیان شد که کمترین حد آن، یک سلام و علیک روزمره می‌باشد.

شیعه، نگوید: چون امام من غایب است، دسترسی به او ندارم، پس ارتباطی هم ندارم. غیبت ایشان، یعنی من یا او را نمی‌بینیم، یا اگر ببینم، و حتی بارها در کنارم نشسته باشند، نمی‌شناسم – نه این که او مرا نمی‌بیند و ارتباط قطع شده است - غیبت یعنی او از «حکومت کردن» غایب است و ظهور عینی برای همگان نخواهد داشت، تا وقتی قیام کند و برای استقرار حکومت عدل الهی بیاید و ظاهر شود.

پس می‌فرمایند: این که شما در فاصله‌ی مکانی یا زمانیِ دورتر از ما هستید و به چشم ظاهر ما را نمی‌بینید، سبب قطع ارتباط شما نشود؛ شما ما را نمی‌بینید، اما ما که شما را می‌بینیم و صدای شما را می‌شنویم، پس با ما مرتبط باشید، حرف بزنید، محبت و یا خواست خود را به زبان بیاورید و ... .

عالم محضر خداست، و بالتبع محضر خلیفه خدا و ولی‌الله و حجت‌الله است، پس آن چه از دل شما به زبان شما نزول می‌یابد، قبل از آن که به مرحله صدا برسد و به گوش خودتان برسد، نزد ولی عصر علیه السلام، حاضر، مشهود و مسموع می‌باشد.

پس بسیار با او ارتباط نزدیک برقرار کنیم؛ سلام و علیک خودش ابتدای ارتباط و دوستی و نزدیکی می‌باشد، در روز لحظاتی با امام خود خلوت و درد دل کنیم.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

آیت الله العظمی بهجت: سخن شما قبل از این به گوش خود شما برسد، به امام زمان (ع) می‌رسد، و در روایت دیگر می‌خوانیم که با حرف بزنید؟

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/7740.html

 

 

کلمات کلیدی:  قرآن   ولایت (امام علی)   دعا