پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): البته که نه تنها بهترین هدفِ غایی، بلکه تنها هدف غاییِ صحیح، درست و مفید برای انسانی که با استعداد "خلیفة اللهی" خلق شده است؛ همان "قرب الی الله" و امید به "لقاء الله" و قرار گرفتن در نزد " مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ - سلطان قدرتمند" میباشد. چنان که فرمود: انسان را جز برای بندگی خلق نکردهام.
توفیق شناخت
اتخاذ اهداف بلند و بهترین، کاملترین و اَحسن آنها، مسلتزم شناخت لازم از توحید، معاد، نبوت، دین، انسان، حیات دنیوی، حیات اخروی و ... میباشد؛ و از این رو نصیب همگان نمیگردد؛ چنان که امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام، در دعای کمیل خداوند را تحت عنوان "هدف غاییِ" اهل شناخت میخوانند: « يا غايَةَ آمالِ الْعارِفينَ » - عارف کسی است که اهل معرفت و شناخت باشد.
پاسخ خداوند متعال به این سؤال:
خداوند متعال، خود پاسخ این سؤال را ضمن آیاتی، بیان نموده است و نقشهی راه و دستور العملهای کلّی و جزئی را نیز تبیین و ابلاغ نموده است.
او میفرماید: شما را متشکل از دو بُعد "نظر = اعتقادات" و "عمل = رفتارها" آفریدم؛ پس در بُعد نظری به من و بازگشت به سوی من (توحید و معاد) ایمان بیاورید و در بُعد عملی نیز "عمل صالح" انجام دهید و در هیچ یک از این دو (نظر و عمل)، نسبت به من شرک نورزید:
« قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا » (الکهف، 110)
ترجمه: بگو: «من هم مِثل شما بشرى هستم [تنها تفاوتم این است که من برگزیده و پیامبرم] و به من وحى مىشود كه خداى شما خدايى يگانه است. پس هر كس به لقاى پروردگار خود اميد دارد بايد به كار شايسته بپردازد، و هيچ كس را در پرستش پروردگارش شريك نسازد.»
عبادت - بندگی:
عبادت، یعنی بندگی و بندگی یعنی وابستگی صرف [یا همان متعلق بودن به هدف]، از این روست که همگان همانگونه که "عبد و بنده" آفریده شدهاند، چه بدانند و بخواهند و چه ندانند و نخواهند، عبد و بنده هستند، حال خواه بندگی خداوند سبحان را بکنند و یا با بندگی هر کسی یا چیزی به غیر از الله جلّ جلاله را نموده و نسبت به او شرک بورزند.
پس، عبادت به معنای نماز، روزه، خمس و ... طبق احکام شرع اسلام نمیباشد، بلکه اینها مصادیق عبادتِ معبود هستند؛ هر عبدی، به نوعی، معبود خود را عبادت میکند؛ بلکه، عبادت یعنی غیر از او را در "ایمان و عمل" پرستش و بندگی و اطاعت نکنند؛ و کسی که او را هدف غایی خود گرفته است، چنین مینماید.
از این رو، اگر چه ظرفیتها، استعدادها، ذوقها، شرایط و توانها و بالتبع آن رشتههای تحصیلی، حرفههای تخصصی و مشاغل متفاوت است (که باید هم باشد)، اما اینها نه تنها هیچ کدام منافاتی با بندگی خداوند سبحان ندارد، بلکه هر کدام جلوهای از او در بندگانش میباشد و اسباب هدایت و رشد او هستند.
عمل صالح:
همان گونه که بیان شد، انسان دو بُعد نظری و عملی دارد، پس تعریف انسان، رشتهی علمی، تخصص، حرفه یا شغل او نمیباشد، بلکه او "انسان" است و این انسان، در دورهی محدودی از زندگی کوتاه خود در این دنیا، تخصص یا شغلی دارد.
از این رو، "عمل صالح"، با "انسان صالح"، دو مقولهی مستقل و مجزا از هم هستند؛ لذا در قرآن کریم، مکرر به "ایمان و عمل صالح" تصریح نموده است.
بنابراین، "عمل صالح" نیز اختصاصی به انجام فرایض الهی (نماز، روزه، حج، تحصیل در حوزه یا دانشگاه و ...) ندارد. طبق صریح آیات قرآن کریم و احادیث، چه بسیارند نمازگزارانی که با همان نماز سقوط میکنند و چه بسیارند تلاوت کنندگان قرآنی که، این کتاب الهی، جز بر خسران آنها نمیافزاید؛ بلکه عمل صالح، انجام کار درست، به شکل درست و در زمان درست (به موقع)، از سوی انسان مؤمن میباشد. لذا وعدهی زندگی پاک در دنیا و فلاح و قرب (بهشت) در آخرت را به هر مرد و زن "مؤمنی" داد که عمل صالح انجام میدهد (نه هر کسی که کار خوبی میکند):
« مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ » (النّحل، 97)
ترجمه: هر كس - از مرد يا زن - كار شايسته كند و مؤمن باشد، قطعاً او را با زندگى پاكيزهاى، حيات [حقيقى] بخشيم، و مسلماً به آنان بهتر از آنچه انجام مىدادند پاداش خواهيم داد.
قرب به خداوند متعال:
از این رو، انسان مرد باشد یا زن - سیاه باشد یا سفید - ایرانی باشد یا غیر ایرانی - به عربی یا فارسی یا آلمانی سخن بگوید و یا به هر زبان دیگری؛ حضرت آیت الله العظمی باشد، یا فوق دکترای فیزیک نظری، رفتگر و کارگر ساده معدن باشد یا رییس جمهور ...، و اصلاً پیامبر و امام معصوم (علیهم السلام) باشد، یا یکی از آحاد مردم، فرقی ندارد، از او خواسته شده که "ایمان و عملش" را برای خداوند متعال "خالص" گرداند و در هیچ موقفی و هیچ امری، دیگری را در بندگی شریک او نگرداند، چه رسد به آن که ارجح بداند.
« وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ » (البینة، 5)
ترجمه: و به آنها دستوری داده نشده بود جز اینکه خدا را بپرستند در حالی که دین خود را برای او خالص کنند و از شرک به توحید بازگردند، نماز را برپا دارند و زکات را بپردازند؛ و این است آیین مستقیم و پایدار!
همانگونه که به خلیلش، حضرت ابراهیم علیه السلام، فرمود:
« قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ » (الأنعام، 162)
ترجمه: بگو: «در حقيقت، نماز من و [ساير] عبادات من و زندگى و مرگ من، براى خدا، پروردگار جهانيان است.»
نتیجه:
پس، کسی که به او و بازگشت به سوی او و بالتبع به نبوت، ولایت، قرآن (دین که صراط نظری و عملیِ قرب به اوست) ایمان آورده است، و در عمل نیز اطاعت و بندگی او را هدف قرار داده و با عقل، شعور و بصیرت، اوامر و نواهی را به موقع انجام میدهد، هر چه میکند عبادت است، خواه تحصیل کند، یا دعا بخواند، یا کار کند، یا صلهی ارحام و یا تفریح نماید. پس مقصود تخصیص هشت ساعت به عبادت، این نیست که در این هشت ساعت فقط نماز و قرآن بخواند. اما لازم است که حتماً و حتماً و حتماً، در شبانه روز، ساعاتی را به نماز و تلاوت قرآن کریم، اتصال و اعتصام به "حبل الله" به وسیله دعا و زیارت، مطالعه و تفکر جهت ارتقای سطح دانش و بینش خود در شناخت اصول و فروع دینش قرار دهد.
مشارکت و همافزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)
هدفم خداست و دوست دارم به او برسم؛ اما هر کس ذوق و شغلی دارد، آیا حتماً باید به حوزه بروم، چگونه هشت ساعت به عبادت اختصاص دهم؟
http://www.x-shobhe.com/shobhe/7867.html
کلمات کلیدی:
گوناگون توحید