پایگاه پاسخگویی به سؤالات وشبهات (ایکس – شبهه): مسئله‌ی دیدار و زیارت امام زمان، حضرت مهدی عجّ الله تعالی فرجه الشریف یک مقوله است و مسئله‌ی قرار گرفتن تحت تربیت ایشان [که امری والاتر از زیارت می‌باشد]، یک مسئله‌ی دیگری است.

دیدار و زیارت ایشان:

در این‌باره، سخنان بسیاری از هر منظر و بابی می‌توان بیان داشت. به قول حافظ:

گر چه وصالش نه به کوشش دهند             هر قَدَر ای دل که توانی بکوش

و به قول فیض کاشانی:

گفتم که روی خوبت از من چرا نهانست       گفتا تو خود حجابی ورنه رخم عیانست.

در هر حال، هیچ شکی نیست که فعلاً جاده یک طرفه است؛ یعنی کسی به اراده‌ی خودش، هر کاری هم که بکند، نمی‌تواند ایشان را مجبور به دیدار نماید؛ بلکه ضمن آن که مشتاقان و تلاشگران به این توفیق نزدیکترند، ایشان به هر کس که صلاح می‌دانند رخ می‌نمایند. خواه حضرت آیت‌الله باشد، خواه یک مؤمن عادی، و حتی بی‌سواد و ... . (دیدارها را بخوانید)

مثل مرحوم آیت الله بهجت شدن:

ایشان و امثال ایشان، نوادر روزگار هستند و از همگان خواسته نشده که الا و لابد، از نخبگان، نوابغ و نوادر دوران باشند. بلکه خواسته شده که ایمانی چون سایر مردمان مؤمن داشته باشند. نباید گمان نمود که مردمان عادی و مؤمن، نادان هستند و رقم و عددی در پیشگاه حق تعالی نمی‌باشند؛ خداوند متعال چنین نگرشی به مردمان عادی و مؤمن را نشانه‌ی سفاهت بیان نموده است:

« وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُوا كَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُوا أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاءُ أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاءُ وَلَكِنْ لَا يَعْلَمُونَ » (البقره، 13)

ترجمه: و هنگامی که به آنان گفته شود: «همانند (سایر) مردم ایمان بیاورید!» می‌گویند: «آیا همچون ابلهان ایمان بیاوریم؟!» بدانید اینها همان ابلهانند ولی نمی‌دانند!

بنابراین، ما همه، مأمور و مکلف به بندگی خداوند متعال، با اطاعت از رسول اکرم و اهل بیت علیهم السلام، در حد ظرفیت و امکان خود می‌باشیم؛ لذا نه تنها مأمور نشدیم که مثل آنها یا هیچ کس دیگری باشیم، بلکه مأموریم که با اطاعت و تبعیت از آنان، مثل خودمان باشیم. یعنی تلاش کنیم تا استعدادهای خود را به فعلیت برسانیم.

دیدار:

دیدار آن حضرت علیه السلام، آرزوی تمامی مشتاقان می‌باشد، چه از نوادر روزگار باشند، چه مسلمان عادی و از عموم مردم؛ منتهی خوب و لازم است که بیاندیشیم "برای چه ببینیم"؟! مگر هر دیداری مفید واقع می‌شود؟! آیا کم بودند کسانی که اهل عصمت علیهم السلام را از نزدیک دیدند و حتی با آنها گفتگو نمودند، اما در نهایت نه تنها بهره‌ای نبردند، بلکه برخی از آنها با حسادت و لجاجت تمام، به خصومت برخاستند؟! آیا خون ما رنگین‌تر است؟!

بنابراین، مهم این است که سعی کنیم محبّ و شیعه‌ی واقعی باشیم، تا اگر دیدار و زیارتی نیز رخ داد، از آن بهره‌مند گردیم.

شروط دیدار:

فرمود: قرآن کریم شفا و رحمت است برای مؤمنین، و بر ظالمین جز بر خسران‌شان نمی‌افزاید و هم چنین فرمود: « بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ / هود علیه السلام، 86»، یعنی شرط بهره‌مندی از ایشان نیز همان "ایمان" می‌باشد.

شروط ایجابی و سلبی در بیان ایشان:

دعای عهد، سایر دعا، تداوم در زیارت‌ها، نمازهای بسیار و ...، همه خوب، لازم و مفید است، اما باید دقت نمود که این اذکار و ادعیه، «وِردِ جادویی» نیستند که مانند افسانه‌ها، کسی آنها را بخواند و ناگهان موجودی مقابل آنها ظاهر شود!

بنابراین، شروط بسیار است، اما اصل و فرع دارد – ریشه و ساقه و میوه دارد – زیر ساخت و روبنا دارد؛ شروطی است که باید انجام شود (ایجابی) و شروطی است که نباید انجام گردد (سلبی)؛ مثل این که بگویند: «وفای به عهد داشته باشید = ایجابی» - «نقض عهد و خیانت نکنید = سلبی».

حضرت امام مهدی علیه السلام، خودشان به هر دو شرط لازم برای دیدار تأکید نموده‌اند:

ایجابی = وحدت:

« وَ لَوْ أَنَّ أَشْياعَنا ـ وَفَّقَهُمُ اللّه  لِطاعَتِةِ ـ عَلَى اجْتِماعٍ مِنَ القُلُوبِ فِى الوَفاءِ بِالعَهْدِ عَلَيْهِمْ، لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقائِنا، وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا عَلى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِها مِنْهُم بِنا » (احتجاج، ج 2، ص 498)

ترجمه: اگر شيعيان ما ـ كه خداوند آنان را به اطاعت از خود موفق گرداند ـ دل هايشان بر وفاى به پيمانى كه بدان موظف هستند، اتفاق مى‌كردند، قطعا توفيق ملاقات با ما براى آنان به عقب نمى‌افتاد، و قطعا سعادت مشاهده‌ى ما، بر اساس معرفتی دقيق و صداقت دل، به زودى براى آنان حاصل مى‌شد.»

نکات:

در حدیث فوق، به چند نکته‌ی بسیار مهم باید دقت و توجه نمود:

یک – ایشان به محض آن که نامی از شیعیان‌شان می‌برند، آنان را دعا می‌کنند؛

دو – ابتدا به وحدت و اجتماع قلوب تأکید می‌نمایند، چرا که اعتصام به حبل‌الله، باید جمعی باشد؛

سه – اتفاق و اتحاد در وفای به عهد را لازمه‌ی پایان فراق بیان می‌دارند؛

چهار – به ارزش دیداری با معرفت و صداقت، تصریح می‌نمایند؛

پنج – این وحدت قلوب در وفای به عهد را سبب ظهور می‌خوانند، نه دیدار ظاهری یک یا چند نفر برای چند لحظه.

سلبی = دوری از گناه:

« فَلْيَعْمَلْ كُلُّ امْرِء مِنْكُمْ بِما يُقَرَّبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنا، وَلْيَتَجَنَّبْ ما يُدْنيهِ مِنْ كَراهِيَّتِنا وَ سَخَطِنا، فَإِنَّ امْرَأً يَبْغَتُهُ فُجْأَةً حينَ لا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ، وَ لا يُنْجيهِ مِنْ عِقابِنا نَدَمٌ عَلى حَوْبَة » (احتجاج، ج2، ص323)

ترجمه: هر يك از شما بايد به آنچه كه او را به دوستى ما نزديك مى‌سازد، عمل كند و از آنچه كه خوشايند ما نبوده و خشم ما در آن است، دورى گزيند، زيرا خداوند به طور ناگهانى انسان را مى‌گيرد، در وقتى كه توبه برايش سودى ندارد و پشيمانى او را از كيفر ما به خاطر گناهش نجات نمى‌دهد. »

نکات:

حدیث فوق، متشکل از سه بخش می‌باشد:

ایجابی: عمل برای تقرب و ایجاد محبت؛

سلبی: پرهیز از گناهان، که نزد خداوند متعال و حجت او نکوهیده است؛

هشدار: مرگ ناگهانی می‌رسد و آن وقت پشیمانی و توبه، هیچ فایده‌ای ندارد.

تحت تربیت ایشان قرار گرفتن:

خداوند سبحان، «ربّ العالمین» است، یعنی همگان را تحت ربوبیت عامه دارد و برای تربیت خاصه که مخصوص انسان است، مربیان را می‌فرستد؛ اما میل و اراده‌ی انسان و نیز تلاش برای تحقق این اراده را شرط اصلی قرار داده است، چرا که به انسان "عقل و اختیار از درون و نبی و کتاب و امام از برون" عطا نموده است؛ و تربیت اول، همان به کارانداختن عقل و اراده‌ی اصلاح و رشد است.

رحمت عامه‌ی (رحمانیت) خداوند متعال، شامل همگان می‌گردد، اما رحمت خاصه (رحیمیت) او شامل کسانی می‌گردد که از آن رحمانیت برای رسیدن به رحیمیت بهره برده‌اند.

امامان و از جمله امام زمان، حضرت مهدی سلام الله علیهم اجمعین نیز "امام الرّحمة" هستند، واسطه فیض وجود و رسیدن تمامی فیوضات و نعمات الهی به همگان هستند، امانِ تمام اهل زمین می‌باشند؛ اما تعلیم و تربیت خاصه‌ی ایشان، شامل کسانی می‌شود که خودشان بخواهند تحت تعلیم و تربیت ایشان قرار گیرند. درست مانند مربی و معلمی که تمامی شاگردان کلاس را تحت تعلیم و تربیت می‌گیرد، اما محصل علاقمند و فعال بهره می‌برد و محصل تنبل، بی‌بصیرت، بی‌ادب، بی‌علاقه به معلم و درسش و ...، نه تنها هیچ بهره‌ای نمی‌برد، بلکه خودش را دچار خسران می‌نماید.

●- مَثل آنان که دم از امام می‌زنند و با قرآن کریم کاری ندارند، مانند کسانی می‌مانند که معلم خود را دوست دارند، اما با کتاب و درس و بحثش کاری ندارند.

●- مَثل آنان که دم از قرآن مجید می‌زنند، اما با امام کاری ندارند؛ مَثل بی‌سوادان و نادانانی است که گمان می‌کنند با خرید و در دست گرفتن کتاب، دانشمند می‌شوند! خداوند متعال، آنان را به خرانی تشبیه نموده که بارشان کتاب می‌باشد!

 

مرتبط:

تمامی مباحثی که در مورد حضرت امام مهدی علیه السلام و مهدویت، در این پایگاه طرح و درج گردیده است.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

*- برای دیدار امام زمان علیه السلام و قرار گرفتن تحت تربیت ایشان چه کنیم؟ آیا همه باید مثل مرحوم آیت الله بهجت باشیم؟

 

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8384.html

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امام مهدی