سالروز میلاد حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام را به محضر امام زمان، حجة الله، حضرت مهدی علیه السلام و شما تبریک عرض می‌نماییم. متن زیر، به قلم آقای چینی‌چیان می‌باشد که در پایگاه خبر و عکس ایران (ایران‌پی‌ان) درج شده است. 

ایران‌پی‌ان – یادداشت / دنیا دار مسابقه است و میل به پیشی‌گرفتن، فطری آدمی می‌باشد، چنان که همگان عاشق کمال هستند و اگر دقت کنند، عاشق همان هستی و کمال محض می‌باشند.

دنیا محل دویدن برای رسیدن و تلاش برای شدن است و هر کسی دوست دارد نه تنها "برسد" بلکه سریع‌تر و پیش از دیگران برسد. یعنی در مسابقه، برنده شود. همه و در هر کاری دوست دارند که ناظران و داوران حکم دهند و بگویند: «همه در راه بودند، اما او سریع آمد و زودتر رسید».

این مسابقه، دو تفاوت اساسی با سایرات مسابقاتی که می‌شناسیم دارد و آن این است که اولاً تماشاچی ندارد و همگان خواه ناخواه در آن شرکت دارند – دوم آن که ناظری دارد که داور نیز خود اوست. چرا که مقصد اوست و اوست که تعیین می‌کند چه که سریع‌تر آمد و رسید.

این مسابقه، اجباری است و گریزی از آن نیست. تفاوت اصلی در هدف و مقصد است که همان رسیدن به محبوب می‌باشد.

●- آن که محبوبش خداوند سبحان است، به طاعت او می‌کوشد تا مقرب‌تر گردد و آن که محبوبش دنیا و هوای نفس خودش می‌باشد، با رقبای خودش در دنیاگرایی مسابقه می‌دهد. اما مهم اینجاست که ناظر و داور مسابقه‌ی آنها نیز خداوند متعال است و حکم خواهد داد که اساساً از خط، صراط و میدان خارج شده‌اند، پس بدجوری باخته‌اند و به بدجایی می‌رسند و البته راهی برای بازگشت هم ندارند، چون مسابقه با مرگش به اتمام می‌رسد.

تندروی:

نگاه نکنید که دشمنان انسان و اسلام، نام هر کس را که با خودشان مخالف باشد و مخالفت کند را «تندرو» گذاشتند و "افراطی" را به آن افزودند تا بد و مذموم جلوه‌اش دهند. اگر از آنها بپرسید: "میزان چیست و تعریف کُندرو یا به قول خودشان میانه‌رو چیست؟ خواهند گفت: میزان ما هستیم و حرکت همه به تناسب پیروی ما سنجیده می‌شود»!

این همان جایگزینی مستکبرانه و فرعونی "خود"، به جای "خدا" می‌باشد، چرا که مقصد اوست، میزان را نیز او نازل نموده و داور نیز خود اوست و مابقی همه فقرای دونده و نیازمند هستند.

بنابراین، تندروی نه تنها همیشه بد نیست، بلکه در بسیار از موارد خوب و حتی لازم است و با "افراط" نیز فرق دارد. تندروی در علم، صنعت، تعاون در خیر، رشد و کمال و آدم شدن، همیشه خوب و لازم است.

پیشی‌گیرندگان:

خداوند متعال، خود در یک دسته‌بندی کلی [سوره‌ی الواقعة]، بندگانش را به سه گروه تقسیم نموده است. ابتدا دو گروه اصلی، یعنی کسانی که در صراط هستند و یا کسانی که اساساً منحرف شده‌اند. سپس آنان که در صراط هستند را به دو گروه تقسیم نموده‌ است: آنان که برای رسیدن در حرکت هستند و آنان که در این حرکت، تندرو هستند و از دیگران پیشی (سبقت) گرفته‌اند.

گروه اول را «السَّابِقُونَ = پیشی گیرندگان» نامید و جوایزشان را بیان داشت، و گروه دوم را « أَصْحَابُ الْيَمِينِ = اهل ایمان، یُمن، سلامتی» نامید و از پاداش‌شان خبر داد؛ و گروه سوم را «أَصْحَابُ الشِّمَالِ = منحرف شدگان، اهل بدبختی، فلاکت و هلاکت» نامید و از عواقب گمراهی‌شان خبر داد.

ماه مبارک رمضان:

ماه مبارک رمضان، مخصوص یک گروه خاص نمی‌باشد، بلکه برای همگان است. منتهی فقط یک گروه خاص که خداوند متعال را بندگی می‌کنند، از برکات آن بهره می‌برند.

امام حسن مجتبی علیه سلام الله، حدیث بسیار بسیار زیبا، ژرف و بصیرت‌بخشی در این خصوص دارند که به صورت اجمال به چند فراز آن اشاره می‌شود:

●- « إنَّ اللّهَ جَعَلَ شَهْرَ رَمَضانَ مِضْماراً لِخَلْقِهِ » - خداوند متعال ماه رمضان را براى بندگان خود میدان تاختن قرار داد؛

"مضمار" در لغت به لاغر کردن بدن اسب جهت چابکی و تازاندن آن می‌گویند. در این ماه، بدنی که به واسطه‌ی تن‌پروری و گناه، فربه و سنگین و بیمار شده است و نمی‌تواند حرکت کند؛ در این ماه مبارک به واسطه ریاضت [نه فقط به لحاظ خوردن و نوشیدن، بلکه اطاعت، عبادت، کنترل، شب زنده‌داری ... و خلاصه هدف قرار نگرفتن] لاغر، سبک و چابک می‌شود و "سوار" می‌تواند آن را در مسیر رسیدن به مقصدش، خوب و با سرعت بدواند.

●- « فَیَسْتَبِقُونَ فیهِ بِطاعَتِهِ إِلى مَرْضاتِهِ » - پس عدّه‌اى در آن ماه با اطاعت و عبادت به سعادت و خوشنودى الهى از یكدیگر سبقت خواهند گرفت.

یک عده از بندگان خداوند سبحان، در این ماه وارد میدان مسابقه می‌شوند و با سوت مسابقه که با دیدن هلال ماه مبارک رمضان دمیده می‌شود، تاختن را آغاز می‌کنند، اما سریع‌تر می‌تازند.

این مسابقه، مسابقه‌ی "اطاعت" است و هدف و مقصدش نیز جلب رضایت معبود و معشوق می‌باشد. پس یک عده‌ای از شرکت کنندگان، در این مسابقه، پیشی (سبقت) می‌گیرند.

●- « فَسَبَقَ قَوْمٌ فَفَازُوا، وَقَصَّرَ آخَرُونَ فَخابُوا » - پس قومی در آن سبقت گیرنده هستند و به فوز (سعادت) می‌رسند و گروهى از روى بى توجّهى و سهل انگارى می‌بازند و خسارت و ضرر می‌بینند.

رقابت در این مسابقه، ابتدا با "خود = من" است. شرکت کننده سعی دارد که از خودش و آن چه تا کنون بوده، با طاعت خداوند متعال در جلب رضایت او، پیشی بگیرد، رشد کند، جلو بزند، "من‌اش" در این زمان، از "منِ قبلی‌اش"، فاصله بگیرد و این فاصله را بیشتر و بیشتر نماید تا آنجا که "منِ فعلی او"، اول شود.

یک عده نیز به خاطر کوتاهی‌ها، حتی از خودشان نیز عقب می‌افتند [چرا که بهترین فرصت را نیز از دست می‌دهند].

آنها گمان می‌کنند که چون اسلام را قبول نکردند، ماه مبارک رمضان را باور نکردند و یا قبول کردند، اما تقید و همتی از خود نشان ندادند و اساساً وارد این ماه نشدند که بخواهند و بتوانند سالم و برنده از آن خارج شوند، می‌توانند شرکت نکنند و فقط تماشاچی باشند یا حتی تماشاچی هم نباشند و به تماشای سایر مسابقات نشسته باشند. اما چنین نیست، همگان خواه ناخواه شرکت دارند و این عده به شدت بازنده هستند و بالتبع دچار ضرر و خسران می‌گردند.

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت