پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): اگر چه ساختار سؤال، لحن مغرضانه دارد، اما موضوع قابل تأمل و بحث می‌باشد.

برخورد سطحی و شعاری با واژگان، مفاهیم و معارف، سبب خلط مبحث و بروز این سؤالات در ذهن می‌گردد، اگر چه یک عده نیز فقط جهت ضد تبلیغ و ایجاد تشکیک در اعتقادات مردم، این گونه انشاء نویسی می‌کنند.

همه فقیرند:

تمامی موجودات عالم، از جمله انسان‌ها، فقیر هستند، یعنی ذاتاً محتاج هستند، چرا که همه مخلوق می‌باشند. چنان که همگان، حتی برای نفس کشیدن محتاج هوا، و برای بقا محتاج آب و نان هستند. منتهی باید دقت نمود که این "فقر" نسبت به خداوند متعال می‌باشد و همان آب و نان نیز مخلوق خداوند هستند.

بنابراین، ممکن است کسی به لحاظ علم، ثروت، قدرت و ... داراتر از دیگری یا دیگران باشد، اما همه محتاج خدا هستند و در این قاعده، فرقی بین معصوم و غیر معصوم، یا مؤمن و کافر وجود ندارد. هیچ کسی غنی نمی‌شود. لذا در بیان این قاعده‌ی کلی فرمود:

« يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ » (فاطر، 15)

ترجمه: اى مردم شما به خدا نيازمنديد و خداست كه بى ‏نياز ستوده است.

برآوردن حاجات:

از آن جهت که همگان خودشان فقیر و محتاج به حق تعالی می‌باشد، هیچ کسی نمی‌تواند بالذاته برآورنده‌ی حاجات خود و یا دیگران باشد؛ مخلوقات نه خالق هستند، نه مالک، نه غنی و نه رب (صاحب اختیار و تربیت کننده امور)؛ بنابراین خودشان هم چیزی ندارند که بخواهند به دیگری بدهند و مالک نفع و ضرر خود نیز نیستند که بخواهند نفع و ضرر دیگری را شخصاً ربوبیت نمایند. حتی اگر کسی گمان کند که خودش یا زمین، آب و خورشید، بذری را می‌رویاند، خطا کرده است و اگر چنین باوری داشته باشد، از مدار توحید خارج و وارد شرک شده است. چنان که فرمود:

« أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ * أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ * لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ » (الواقعة، 63 تا 65)

ترجمه: آيا آنچه را كشت مى‌‏كنيد ملاحظه كرده‌ايد * آيا شما آن را زراعت مى‌‏كنيد يا ماييم كه زراعت مى‌كنيم * اگر بخواهيم قطعا خاشاكش مى‌گردانيم پس در افسوس [و تعجب] مى‏‌افتيد.

در این قاعده‌ی کلی نیز هیچ فرقی بین مؤمن و کافر و ... وجود ندارد، چرا که هیچ کدام خالق، مالک و ربّ نیستند.

از این‌رو، ما نیز به هنگام دعا، خدا را می‌خوانیم و برآوردن حاجات را از او می‌خواهیم، و البته به اهل عصمت علیهم السلام توسل می‌جوییم، چنان که کشاورز و زارغ، به بذر، خاک، آب و نور خورشید، متوسل می‌شود تا از محصولی برخوردار گردد.

تمامی دعاهای ما، با «الهی، ربی، سیدی، اَللَّهُمَّ إِنّى أَسْئَلُكَ » شروع می‌شود، یعنی او را می‌خوانیم و از او می‌خواهیم، اگر چه عقل، فکر، بصیرت، اخلاص، استغفار، توبه، دو رکعت نماز ... و از جمله اهل عصمت علیهم السلام را وسیله‌ای (توسل) برای استجابت قرار دهیم. چنان که در ابتدای دعای توسل می‌گوییم:

« اَللَّهُمَّ إِنّى أَسْئَلُكَ وَاَتَوَجَّهُ اِلَيْكَ بِنَبِيِّكَ نَبِىِّ الرَّحْمَةِ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللّهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ »

ترجمه: خدايا از تو درخواست دارم و به سويت روى آوردم به وسيله پيامبرت، پيامبر رحمت محمّد (درود خدا بر او و خاندانش).

و در توسل به آنها نیز می‌گوییم: نماز می‌خوانم قربة الی الله، به حج یا زارت می‌روم قربة الی الله، صدقه می‌دهم قربة الی الله ... و یا به شما توسل می‌کنم، نزد خداوند متعال: « وَتَوَسَّلْتُ بِكُمْ اِلَى اللّهِ وَاسْتَشْفَعْتُ بِكُمْ إِلَى اللّهِ ».

دعا در حق دیگران:

اول بدانیم که هیچ دعا و صدقه‌ای، خودش کاری نمی‌کند، بلکه خداوند کریم به واسطه‌ی آن توجهی می‌نماید، درست مثل همان زراعت.

مسئله فقط امام یا امام زمان علیه السلام نمی‌باشد که در شبهات مطرح می‌گردد؛ بلکه همیشه و در هر موردی همین‌طور است. آیا وقتی ما برای خودمان دعا می‌کنیم، آن دعا خودش کاری می‌کند، یا خدا به واسطه‌ی دعا (خواندن و درخواست)، اگر بخواهد مستجاب می‌نماید؟ آیا وقتی صدقه‌ای می‌دهیم، خود آن پول و صدقه دفع بلا می‌کند، یا خداوند منّان به واسطه‌ی این عمل خیر، دفع بلا می‌نماید؟!

دقت کنیم که اگر همگان فقیر هستند و فقط الله جلّ جلاله، غنی و حمید است، پس همگان بالذاته نیازمند به دعا (خواندن و درخواست از باریتعالی) می‌باشند، چنان که اهل عصمت علیهم السلام خودشان دعا می‌نمودند و ما نیز دعا کردن را از آنها یاد گرفتیم.

همین نیازمندی به دعا و درخواست از او، دعا در حق دیگران را ایجاب می‌نماید، حال چه دعا در حق پدر، مادر، فرزند، خویشان، همسایگان، یک ملت و ... باشد، چه دعا در حق اهل عصمت علیهم السلام. و البته دعا در حق دیگران، ضمن آن که کبر، نخوت و خودبینی را ضایع می‌کند، به دعا کننده وسعت دید، بصیرت و رأفت می‌بخشد.

●- به تصریح قرآن کریم، خداوند متعال ملائکی خلق نموده است که کارشان فقط استغفار و دعا برای بندگان اوست، چرا که عالَم علیمانه، حکیمانه و نظام‌مند خلق شده است و افاضه‌ی برخی نعمات از آن سو، مستلزم درخواست از این طرف می‌باشد. مثل توانمند کریمی که به هر مراجعه و درخواست کننده (سائل)، پاسخ می‌دهد.

دعا برای امام زمان علیه السلام:

بنابراین، خیر و برکت هر دعایی، حتی در حق دیگران، ابتدا متوجه و عاید دعا کننده می‌گردد،  چرا که در محضر حق تعالی حاضر شده، او را می‌خواند و از او می‌خواهد؛ لذا منتی بر دعا شونده ندارد. چنان که فرمود: هر خیری برای دیگران بخواهی، مضاعفش را به خودت می‌دهند.

بنابراین، دعا برای امام زمان علیه السلام نیز دعا برای خودمان را در بر دارد. بدیهی است که تا به آن درجات بالای معرفت و مودت نرسیم، به خاطر گشایش در امور خودمان، برای فرج ایشان دعا می‌کنیم، وگرنه کوته‌فکران و خودخواهانی امثال ما که کاری با ایشان ندارند.

*- خود ایشان نیز فرمودند: « أَكْثِرُو الدُّعاءَ بِتَعْجيلِ الْفَرَجِ فَإِنَّ ذلِكَ فَرَجُكُمْ - براى تعجيل فَرَج زياد دعا كنيد، زيرا همين (دعا كردن فرج) فَرَج و گشايش شماست / بحارالأنوار ،ج53 ، ص180 »

دعا وصل است:

صرف نظر از متن دعا، همین که قصد دعا نمودید، به خداوند سبحان توجه نموده‌اید و جهت خدایی پیدا می‌کنید و موضوع دعا هر کسی یا هر امری باشد، به همان وصل می‌شوید، چرا که ذهن و قلب‌تان، متوجه او شده است، حال خواه پدر و مادر باشند، یا همسایه، یا امام زمان علیه السلام و یا ... .

چرا فرموده‌اند که "صلوات"، بالاترین دعاست؟ چون صلوات از ریشه "صل" وصل کننده است، مانند صلاة و صله ارحام. و برای رشد، کمال و قرب الهی، چه اتصالی بهتر و والاتر و مؤثرتر از اتصال به محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین می‌باشد؟ حال چه اتصالی برای ما ضروری، نجات دهنده و حیات‌بخش‌تر از اتصال با امام زمان‌مان و امر ظهور می‌باشد؟

شفاعت:

شفاعت، از ریشه‌ "شفع" همان دوتایی بودن است. در این دنیا بر هر کس بودی، در آن دنیا نیز با همان محشور می‌شوی و به همانجا می‌روی که او می‌رود. پس اگر کسی در دنیا، با مظاهر دنیا، اهل کفر و شرک و معصیت همراه بود، آنجا نیز با همان‌ها محشور می‌گردد و اگر کسی با حضرات محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین همراه بود، با ایشان محشور می‌گردد و اگر قصور و تقصیری مانع بود، به شفاعت ایشان بخشوده و مرتفع می‌گردد.

*- در خصوص توسل و شفاعت مطالب بسیاری درج شده که اگر همین دو کلمه را در بخش جستجو در سایت درج و کلیک نمایید، در اختیار قرار می‌گیرد.

بلا و بیماری:

تا انسان در این دنیا زندگی می‌کند، مبتلا به انواع و اقسام بلاها و بیماری‌ها خواهد شد و در این قاعده نیز فرقی بین معصوم و غیر معصوم نمی‌باشد؛ چنان که شاهدیم پیامبر اکرم و اهل بیت او علیهم السلام، بیش از دیگران مبتلا به انواع و اقسام بلاها گردیده‌اند؛ و البته این ابتلائات گوناگون، خودش نوعی امتحان در چگونگی موضع‌گیری‌ها و عملکردها نیز می‌باشد.

بنابراین، از یک سو همگان دچار ابتلائات می‌باشند و از سویی دیگر (چنان که بیان شد)، همگان فقیر و نیازمند ذات مقدس احدیت هستند و بالتبع همگان محتاج دعا هستند.

منتهی جهل و تکبر از یک سو و وساوس شیطانی از درون یا برون (شبهه‌پراکنی‌ها و ضد تبلیغ‌ها)، سبب می‌شود تا غافل نتیجه بگیرد: «پس امام زمان محتاج من یا دعای من است»!

خیر همه محتاج خداوند متعال و رحمت، لطف، کرم و جود او هستند (أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ)؛ و هر کسی با دعاهای خود، توجه، مواضع و اتصال خود را برقرار می‌کند، و البته که دنیا محدود و منحصر به "من و ما" نمی‌باشد، ما دعا نکنیم، دیگرانی هستند که دعا کنند. خواه از فرشتگان و خواه از انسان‌ها.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

امامی که خود محتاج است و من باید برای سلامتی او دعا کنم و صدقه دهم‌، چگونه می‎تواند شفیع ما باشد و حاجات بنده را بر آورده کند؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8740.html

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   امام مهدی   دعا