پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): مقوله‌ی «ظهور»، با مقوله‌ی «انتظار» کاملاً متفاوت است، اگر چه به هم مربوط هستند و این انتظار برای آن ظهور می‌باشد.

«انتظار ظهور»، مانند منتظر فرا رسیدن یک زمان خاص تقویمی نمی‌باشد؛ یا مانند انتظار کسی که به او گفته‌اند: «مسافر تو، سال دیگر، یا ماه دیگر یا هفته‌ی دیگر و روز دوشنبه، با پرواز شماره ... و در ساعت ... می‌رسد» نمی‌باشد.

در چنین انتظاری، اگر چه "منتظر" خودش و محیطش را برای استقبال و پذیرش مسافرش آماده می‌سازد، اما هیچ نقشی در "زمان رسیدن" ندارد. اما اگر کسی بگوید: «هر گاه آماده شدی، بگو تا بیایم»، آن وقت "منتظر" در زمان آمدن نقش ایفا می‌نماید و تأثیرگذار می‌گردد.

ظهور و قیام حضرت امام مهدی عجّ الله تعالی فرجه الشریف، از این نوع است. یعنی "منتظر" در "زمان ظهور" مؤثر می‌باشد، پس انتظارش نیز به معنای آماده سازی خود و زمینه‌سازی قیام و مساعد نمودن شرایط می‌باشد، نه دست روی دست گذاشتن و منتظر شب قدر، روز جمعه، سالروز دحوالارض و ... ماندن. این خرافه است، نه انتظار. ناشی از جهالت و تنبلی است، نه ایمان و عمل صالح.

قانون بداء:

به همین دلیل، قانون «بداء» برای اولین‌بار، توسط اهل بیت علیهم السلام مطرح گردید.  

"بداء" یعنی: «خداوند متعال، با تغییر اسباب، مسببات را تغییر می‌دهد».

ما این معنا را در زندگی روزمره‌ی خود و هم چنین در معارف دینی بسیار شنیده و حتی تجربه کرده‌ایم. چنان که کشاورز کشت می‌کند و می‌گوید: «این کشت دیم است و اگر باران مناسبی ببارد، محصول خوبی می‌دهد» و یا فرموده‌اند: اگر توبه کنید یا هر گاه که توبه کنید، خداوند رحمان می‌بخشد – این نعمت را به شرط دعا می‌دهند – صله‌ی ارحام سبب طول عمر می‌گردد – صدقه بلا را دفع می‌کند – نیکی به پدر و مادر، سبب گشایش است و ... .

بنابراین، انتظار نتیجه برای کسی که کِشتی انجام نداده، نماز و استغفار و توبه‌ای ندارد، نسبت به صدقه دادن بخل می‌ورزد و ...، هیچ معنا و مفهومی ندارد. خودش را فریب می‌دهد.

امر ظهور:

امر ظهور نیز چنین است. یعنی با تغییر اسباب، مسببات نیز متغیر می‌گردد، پس زمانش نیز تقدم و تأخر پیدا می‌کند.

فرمود: اگر شیعیان من در محبت و وفای به عهد خود، اتحاد قلبی داشتند، به توفیق دیدار با معرفت و صادقانه‌ی من نایل می‌گردیدند (مضمون). پس هر گاه چنین شرطی محقق گردد، آن اتفاق نیز قریب الوقوع می‌گردد.

بنابراین، روز جمعه که هم یکی از روزهای هفته است و هم به معنای روز جمع شدن مردم (در حج، در نماز جمعه، در تظاهرات، در پیاده‌روی اربعین و ...) می‌باشد، از یک سو بدین معنا نیست که ظهور در دوشنبه یا پنجشنبه اتفاق نمی‌افتد، و از سویی دیگر قابل تغییر می‌باشد.

گاه می‌بینیم که شرایط بسیاری فراهم شده است. اکثریت مردم به حبل الله اعتصام پیدا کرده‌اند – دور ولایت حلقه زده‌اند – همه « كَأَنَّهُمْ بُنْيَانٌ مَرْصُوصٌ » برای دفاع از اسلام و مسلمین در مقابل کفار، مستکبران و ظالمان سلطه‌گر صف کشیده‌اند – یک دیگر را دوست دارند، «أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ» شده‌اند – به یاری یک دیگر در نیکی می‌شتابند «وَتَعَاوَنُوا عَلَى الْبِرِّ وَالتَّقْوَى» و در زشتی، پلیدی، فساد و ظلم، هیچ گونه موافقت و یاری نمی‌کنند و رضایتی از خود نشان نمی‌دهند «وَلَا تَعَاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ» ...، آن وقت سبب‌هایی فراهم می‌شود که بزرگان دین، امید دارند حتی جوانان ظهور را درک کنند.

اما، ناگهان با تغییر نسل، تغییر شرایط، مشکلات یا گشایش‌های اقتصادی و مالی، ضدتبلیغ گسترده‌ی دشمنان، تبلیغ همه جانبه در اشاعه‌ی فساد و فحشا، القای روحیه‌ی بی‌غیرتی، بی‌تفاوتی، بی‌مسئولیتی، خودبینی، ظاهربینی و ...؛ همان جماعت یا جماعت حاضر، بر می‌گردند و تغییر هدف و مسیر می‌دهند و یا غفلت، سستی و تنبلی می‌ورزند! بدیهی است که چون شرایط متغیر شد، زمان وقوع نیز متغیر شده و تا فراهم شدن شرایط به تأخیر می‌افتد.

بنابراین، انتظار حقیقی برای ظهور، باید با حضور در میدان و آماده‌سازی خود و محیط و مساعد نمودن شرایط، هر لحظه باشد.

برای منتظر واقعی، فرقی ندارد که ظهور روز یکشنبه رخ می‌دهد یا جمعه – صبح اتفاق می‌افتد یا شب – به رسیدنش کم مانده یا زیاد؟ او هر لحظه منتظر است، آماده است و دلش می‌خواهد که هر چه زودتر به توفیق درک ظهور، زیارت آن حضرت و قیام و جهاد در رکاب ایشان و حیات در عصر ایشان برسد. انشاء الله.

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

س 390 - برای ظهور زمان‌های متعددی چون: روز جمعه، دحوالارض و ... بیان شده است؛ حال آیا در امر "انتظار"  باید چشم به این روزها بدوزیم؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8772.html

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه