پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): آدمی، در هر دمی، یا خوشحال است و یا غمگین، منتهی هدف، موضوع، چرایی‌ و بالتبع آثارش متفاوت است.

●- کدام انسان و ملت عاقل، بصیر، با شعور، با فرهنگ و انسانی، در عصر ما غمگین نمی‌گردد؟!

●- کدام انسان با شرف و ملت با فرهنگی و آزاد اندیشی، می‌تواند این همه ظلم و جنایت را در سرتاسر دنیا ببیند و غمگین نگردد؟!

●- فرمود: «اگر دین ندارید، لااقل آزاده باشید»؛ حال کدام انسان و ملت آزاده‌ای وجود دارد که این همه تبعیض نژادی را در داخل امریکا، اروپا و جهان ببیند، و جنایات امریکا و متحدان صهیونیتش را در جهان و به ویژه علیه مسلمانان جهان شاهد باشد و غمگین نگردد؟!

پس اگر ما غمگین می‌شویم، معلوم می‌شود که "انسانیم" و هر کسی که با دیدن و چشیدن ظلم و ذلت، غمگین نمی‌شود، باید در انسانیت و آزادگی خود بازنگری و تأمل نماید.

زندگی، سریال کُمدی، شو و خنداونه نیست!

اگر چه آمارهای دروغین و تبلیغاتی و نیز القایی بسیاری منتشر می‌گردد، اما اگر به آمارهای حقیقی و واقعی مراجعه شود، نه تنها درصد غمگینی، بلکه در صد ناامیدی، افسردگی و سایر تألمات روحی و روانی، در غرب به مراتب بیشتر از ایران با نشاط می‌باشد؛ چرا که ما غصه‌ی ناملایمات تحمیلی را می‌خوریم، اما آنها خبر از مرگ انگیزه‌ها و امید به آینده در مردم و به ویژه نسل‌های جوان می‌دهند!

اما، در هر حال، زندگی یک سریال کُمدی نیست که بتوان در گوشه‌ای آرام نشست و آن را نظاره نمود و خندید؛ و یا یک نمایش (شو) نیست که مردم را برای چند دقیقه، با وارد کردن شوک‌های عصبی، به خنده‌ی فیزیکی وادارد، و یا خندوانه نیست که به چهره‌ای بگویند: «چند ثانیه الکی، رو به دوربین و رو به مردم بخند؛ و ما به بهترین خنده جایزه می‌دهیم»! بلکه زندگی، یک حقیقت و واقعیت بسیار جدی است و با کسی هم شوخی و خنده ندارد.

انسان، هدف، امید، انگیزه، آرزو، فضیلت، شخصیت، حبّ و بغض دارد و هر گاه شاهد لگدمال شدن تمامی ارزش‌ها، امیدها، شخصیت و هویتش گردد، حتماً غمگین می‌گردد، مگر آن که دیگر انسانیت را نیز در او کشته باشند و هویت و شخصیتش را از او گرفته باشند.

ما شما را می‌کشیم، شما بخندید!

امروزه، مستکبران جانی در نظام سلطه، می‌گویند: ما شما را از گذشته تا حال کشته‌ایم و می‌کشیم؛ قتل عام به راه می‌اندازیم، نسل‌کُشی می‌کنیم، بزرگان‌تان را اگر چه در محراب نماز باشند، ترور می‌کنیم، کودکان شما را هر کجا که باشند، تکه تکه می‌کنیم، مواد مصرفی شما را با انواع سموم آلوده و کشنده می‌کنیم ...، اما شما نه تنها نباید ناراحت شوید، بلکه باید بسیار خوشحال، سرخوش و ممنون هم باشید و یا احمقانه به آن چه بر سر شما می‌آوریم بنگرید و ابلهانه بخندید؛ وگرنه می‌گوییم: شما ملت غمگین و افسرده‌ای هستید!

خنده و گریه‌ی مردمان فاضل:

"خنده و گریه" در انسان، نمود بیرونی، ظاهری و جسمی برای "خوشحالی و شادی – یا – ناراحتی و غم" اوست که یا ارزشمند است و یا بی‌ارزش. – یا حقیقی است، و یا کاذب – یا روحی است و یا فقط جسمی.

یک نوع از خنده و گریه، کاملاً ظاهری، فیزیکی، منفعل از تحریکات عصبی و یا از روی عادت‌ها و القائات دورغین می‌باشد، و یا آن که از شادی‌ها و غم‌های ظاهری، کم‌ارزش، گذرا و ... نشأت می‌گیرد؛ اما یک نوع دیگر از "خنده و گریه"، حقیقی بوده و از شادی‌ها و غم‌های حقیقی انسان در حیات معقول او نشأت گرفته و نشان از "فضیلت" آن شخص یا ملت دارد.

بنابراین، برخودرای از نعمت وجود هر فاضلی و به دست آوردن هر فضیلتی، برای انسان و جامعه‌ی عقل‌گرا، سرور بخش و نشاط‌آور است، چنان که از دست دادن هر فاضلی و لگد مال شدن فضیلت‌ها و برخورد با موانع کسب فضل، برای هر انسان یا ملت عاقل و با شعوری، نگران کننده، دردآور و غم‌افزا می‌باشد.

اهل عصمت علیهم السلام:

تعداد جشن و سرورهای ما برای موضوعات و وقایع ارزشمند، اگر بیشتر از عزاداری‌ها ما نباشد، کمتر نیست، چنان که برای مبعث حضرت رسول الله صلوات الله علیه و آله، یک هفته جشن و شادی داریم، هم چنین در 13 رجب، سوم، چهارم و نیمه شعبان، عید فطر، عید غدیر خم و ... .

اگر چه برپایی مراسم، بستگی به سنت‌ها و آداب و رسوم دارد؛ چنان که در سالروز میلاد امام رضا، حضرت معصومه، امام حسین و امام زمان، حضرت مهدی سلام الله علیهم اجمعین، در کشوری چون ایران جشن و سرور معظم و گسترده‌ای برپا می‌شود، و در سالروز ولادت امام هادی و امام حسن عسکری علیهماالسلام، در عراق جشن گسترده برپا می‌شود؛ اما بدیهی است که اگر برای میلاد انسان‌های کامل و فاضل خوشحال می‌شویم، برای از دست دادن آنها نیز ناراحت و مغموم می‌گردیم.

بی‌تردید، این غم و ناراحتی، با مشاهده‌ی ترور و مرگ (شهادت) آنها، به دست جاهلان، جباران، ستمگران، منافقان، حاکمان جور و نظام سلطه، مضاعف می‌گردد.

عزاداری‌:

بنابراین، اشخاص، ملت‌ها و امت‌های فاضل، که چون قطره هستند، اما خود را به اقیانوس فضل و دانش وصل کرده‌اند، شریک، دخیل و تابع امواج خروشان این اقیانوس بی‌کران می‌باشند؛ و همین دشمنان خدا، اسلام، مسلمانان و بشریت را آزار می‌دهد.

این دیکتاتورها که با شعار دموکراسی و لیبرالیسم می‌گویند: «کسی حق ندارد به کفر، شرک، ظلم و جنایات ما کاری داشته باشد، مگر آن که تعریف، تمجید، حمایت و خدمت کند»، می‌خواهند که حتی موضوعات، چارچوب‌ها، حدودها و میزان شادی و غم ما و تمامی ملت‌ها (اعم از مسلمان و غیر مسلمان) را نیز آنان ترسیم و تعیین نموده و تحمیل نمایند! آیا ما نیز باید تابع و یا منفعل گردیم؟!

اگر به آنها بگوییم: به شما چه ربطی دارد که ما از چه خوشحال و به چه ناراحت می‌شویم، برای چه موضوعی جشن و برای کدام موضوعی عزاداری می‌کنیم، چه خواهند گفت؟!

می‌گویند: شما نباید حتی در قلب خودتان برای ترور امیرالمؤمنین، امام حسن، امام حسین و سایر اهل عصمت علیهم السلام، ناراحت شوید و مغموم گردید، چه رسد به این که "عزاداری علنی و عمومی" نیز برپا کنید!

آیا نگران غم و شادی ما هستند؟! یا نگران زنده و پویا بودن خط اهل عصمت علیهم السلام از یک سو و بازگویی و علنی کردن ظلم ظالمان از سوی دیگر هستند؟

آیا نگران این هستند که ما برای قتل عام چه کسانی ناراحت و مغموم هستیم و در چه زمان‌هایی برایشان عزاداری برپا می‌کنیم؟! یا نگران این هستند که این شادی‌ها و غم‌های عاقلانه، بصیرانه، هدفدار و مخلطانه، در بیداری ملت‌ها، اتصال‌شان به حبل الله و پویایی کفر ستیزی و مقابله با ظلم، داوم یافته و تعمیم نیز بیابد؛ چنان که یافته است.

●- اگر نگران غمگین بودن ملت ما و سایر مردمان هستند؛ حمله نظامی، ترور، تهدید و تحریم نکنند؛ به کار ما کاری نداشته باشند، دانشمندان و جوانان ما را تکه تکه نکنند، ملت‌های ما را از سرزمین‌شان اخراج و آواره نکنند ...، تا ببینند که هدفمند‌ترین، فاضل‌ترین، امیدوارترین، با نشاط‌ترین، شادترین و سازنده‌ترین ملت‌ها، همین ملت مسلمان و به ویژه شیعیان و بالاخص ایرانیان می‌باشند.

●- بنابراین، به هیچ وجهی به این جوّسازی‌ها و ضد تبلیغ‌ها، که در سوم یا نیمه شعبان می‌گویند: «هزینه‌اش زیاد شد»، و در محرم‌ها و اربعین‌ها می‌گویند: «مردم مغموم می‌شوند»؛ و در ماه مبارک رمضان یا ایام حج و ...، به گونه‌ای دیگر، توجه ننموده و به هیچ بهانه‌ای، منفعل نگردید. آنها از این وحدت‌ها، شورها، عواطف، فضایل و حرکت‌های عظیم و جهانی وحشت دارند و باید هم داشته باشند. خداوند سبحان بر وحشت‌شان بیافزاید که وقتی ترس و وحشت کشتار، ویرانی، آوارگی، قحطی و اسارت را بر مسلمانان تحمیل می‌کنند، نه تنها هیچ وحشتی ندارند، بلکه خوشحال و مسرور نیز می‌گردند.

●- به فرض که هیچ شناخت و محبتی به خداوند سبحان ندارند و هیچ اعتقاد و ترسی نیز از معاد ندارند، و بالتبع مودتی هم به اهل عصمت علیهم السلام ندارند و حتی بغض هم دارند؛ اما کشتار، نسل کُشی بیرحمانه، کودک کُشی، آواره کردن و تحمیل زجر را به مسلمانان جهان، در فلسطین، لبنان، ایران، عراق، افغانستان، یمن، بوسنی، میانمار و ... ندیده و نمی‌بینند؟! آیا مغموم نمی‌شوند؟ آیا هیچ نگرانی و وحشتی از استیلای حکومت‌های بدتر از هیتلر، چنگیز، موسیلینی ... قرون وسطایی و حتی عصر جاهلی و فراعنه ندارند؟!

پس، هیچ اشکالی ندارند که از دست ما و شادی‌ها و عزاداری‌هایمان، عصبانی باشند و از این عصبانیت بمیرند.

 

مرتبط:

●- مگر شما اعتقاد ندارید که امام حسین علیه السلام اکنون در بهشت است و دشمنان او در جهنم هستند، پس این همه گریه و زاری و عزاداری برای چیست؟! (10 مهر 1396)

●- فلسفه و حکمت عزاداری برای معصومین (ع) چیست؟ (18 فروردین 1391)

●- شبهات درباره سیدالشهداء علیه السلام، محرم، کربلا و عاشورا

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

شبهه: عزاداری‌های محرم، مردم را غمگین می‌کند؛ و غمگین بودن ایرانی‌ها، به خاطر هیمن عزاداری‌ها برای اهل بیت (ع) است! پاسخ چیست؟!

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8840.html

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی   امام حسین(محرم)   عزاداری