پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): پیش از آن که بپرسیم: «چرا این عده را بردند و چرا آن عده را نبردند؟»، باید بپرسیم: چه کسانی با امام همراه شدند و چرا و چه کسانی همراه نشدند و چرا؟! – ایشان هیج کس را به اجبار همراه نبردند.

آنگاه که معاویه لعنة الله مُرد و یزید جانشین شد، نامه‌ای برای والی مدینه نوشت و در آن اخذ بیعت از امام حسین علیه السلام و در صورت تمرد بازداشت یا قتل او را گام نخست و حتمی بر شمرد و بالتبع امام مجبور شدند که از مدینه به سوی مکه خارج شوند – آنگاه که در مکه نیز متوجه شدند که قصد ترور بی‌سر و صدای او را در حال طواف یا ... در داخل حریم دارند – آنگاه که فرمودند اینها بهانه است و دستگاه یزید، قصد جان مرا کرده است و هر کجا که مرا بیابند می‌کشند – آنگاه که خواص عراق  (کوفه) برای ایشان نامه نوشتند: «حال که خارج شدید، به طرف کوفه بیایید تا بر ما حکومت کنید و به عنوان یک حکومت قدرتمند در مقابل حکومت یزید در شام بایستیم» – آنگاه که فرمودند: من برای حکومت، کشورگشایی، تفریح یا تباهی خارج نشدم، بلکه برای اصلاح امت جدم خارج شدم و ...؛ بر تمامی مسلمانان [دست کم در مدینه و مکه (حجاز) و عراق] واجب عقلی و تکلیف شرعی بود که ایشان را تبعیت، حمایت و همراهی  نمایند، مگر عده‌ای که با عذر شرعی (ناتوانی، بیماری، معلولیت ... و یا امر مستقیم امام علیه السلام)، مجبور به ماندن شوند.

بنابراین، در این امتحان بزرگ الهی، اکثریت باختند و عده‌ی قلیلی سربلند بیرون آمدند، این است که خود ایشان فرمودند: «دین لقلقه زبان مردم شده است و تا وقتی دین به کار دنیای‌شان بیاید دیندار هستند و آنگاه که امتحانی پیش آید، دینداران اندک می‌باشند».

●- ... « قَالَ الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلَاقُو اللَّهِ كَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَاللَّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ » (البقره، 249)

ترجمه: ... كسانى كه به ديدار خداوند يقين داشتند گفتند: بسا گروهى اندك كه بر گروهى بسيار به اذن خدا پيروز شدند و خداوند با شكيبايان است.

ظاهر آیه، مربوط به درگیری و جنگ بین سپاهیان "طالوت و جالوت" می‌باشد که لشکریان طالوت بسیار بودند و گمان‌شان بر این بود که کسی قدرت مقابله با آنها را ندارد، اما لشکریان جالوت که در موضع دفاع از حق قرار داشتند، بسیار قلیل بودند، اما با توکل بر خدا، برای امر مهمی به میدان آمده بودند؛ و قرار بود این لشکر اندک، به یاری خدا، بر آن لشکر انبوه و قدرتمند، غلبه نماید، و نمود کامل این معنا، حرکت ایشان و وقایع کربلا و عاشورا بوده و هست؛ و این آیه، حقیقتی است که همیشه تداوم و جریان دارد.

●- سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام، برای یک حمله‌ی جنگی خارج نشده بودند، بلکه قرار بود تمام حق را در مقابل تمام باطل، برای عقل، قلب، عاطفه، شعور، غیرت و انسانیت در تمامی تاریخ تجلی دهند، تا اسلام ناب محمدی صلوات الله علیه و آله، پس از انحراف کامل امم و ملت‎های مسلمان، یک بار دیگر برای بشریت زنده شود و تفاوتش با اسلام معاویه‌ای، اسلام یزیدی، اسلام خدعه و فریب، اسلام ظلم و تعدی (به قول امروز، اسلام امریکایی و انگلیسی) آشکار گردد.

اهل بیت علیهم السلام:

اسلام، صرفاً یک مکتب یا مذهب تئوری نمی‌باشد، بلکه دین خدا و تنها راه سعادت فرد و جامعه در طول تاریخ می‌باشد؛ از این‌رو، نه تنها به نظریه‌پردازی در عرصه‌های گوناگون: اعتقادی، اخلاقی، حقوقی، سیاسی، اقتصادی و ... بسنده ننموده است، بلکه کتاب را به پیامبر صلوات الله علیه و آله، نازل نموده و فرمان اطاعت و تبعیت از او را داده است و ایشان را به عنوان بهترین الگو (اسوه حسنة) معرفی نموده است.

پس، اسلام خلاصه می‌شود در "معرفت، اطاعت و تبعیت از رسول اعظم و خاتم الانبیاء صلوات الله علیه و آله".

اما اسلام، نه تنها فقط برای مردمان اندک و جوامع کوچک عصر ایشان نیامده، بلکه آخرین دین است و برای همگان در تمامی زمان‌ها آمده است، لذا رهبری «ولایت و امامت» آن نیز باید ادامه داشته باشد. چرا که هیچ کسی با اکتفا با خواندن کتاب، هدایت نمی‌شود. هر راهی، راهبر می‌خواهد، وگرنه به گمراهی و هلاکت ختم می‌گردد.

از این‌رو، خداوند متعال به صراحت تأکید نمود که بشارت بزرگ انبیا و اجر رسالت خاتم الانبیاء، در مودت (ظهور و بروز مودت) به اهل بیت علیهم السلام نمود و تحقق می‌یابد « قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى ».

●- بنابراین، وقتی دو جریان فکری و عملی متضاد، تحت عنوان یک نام [اسلام] پدید می‌آیند، یکی قوی شده و دیگری تضعیف شده است، یکی قدرت و ثروت را در اختیار گرفته و بالتبع ابزار تبلیغاتی نیز در اختیار اوست و به اذهان عمومی جهت می‌دهد، و به دیگری از زاویه‌ی دید همان القائات ضدتبلیغی نگاه می‌شود ...، امکان تشخیص حق از باطل برای اذهان عمومی عصر حاضر نیز از بین می‌رود، چه رسد به مردمان اعصار بعدی که در زمان و صحنه حضور نداشتند و هیچ کدام را ندیدند و مخاطب مستقیم هیچ کدام نبودند.

ملاک و محک (میزان):

در اینجا مردم، نیاز به ملاک، محک و میزانی برای تشخیص پیدا می‌کنند. اگر گفته شود که این میزان فقط نام اسلام است، فقط همین ظاهر قرآن کریم است، حفظ ظواهری چون نماز، حج و سایر واجبات می‌باشد، پاسخ داده می‌شود که هر دو مشابه هم بودند، حالا یکی فرهیخته‌تر و متقی‌تر، یکی کمت! حتی در همان صحنه کربلا، وقتی امام حسین علیه السلام، آیه‌ای از قرآن کریم را تلاوت نمودند، یکی از دشمنان گفت: ما نیز همین را می‌گوییم و مصداق مؤمنان در این آیه ما هستیم و العیاذ بالله، مصداق کفار شما!

پس در چنین شرایطی، هیچ محک، ملاک و میزان متقن و روشنی باقی نمی‌ماند به غیر از همان ملاک و میزان چگونگی تحقق "اجر [نتیجه و اثر] رسالت"؛ که به تناسب "مودت به اهل بیت علیهم السلام"، میزان و سنجیده می‌شود.

اهل بیت (خانواده):

بنابراین، سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام، با برگزیدگان اهل بیت راهی می‌شوند که از همان ابتدای حرکت از مدینه، تا مکه، تا در طول مسیر به طرف کوفه، تا کربلا و روز عاشورا، معلوم شود که گروه‌های مردمی، اعم از خواص، عوام، رؤسای اقوام‌شان، قبایل، احزاب، چپی‌ها، راستی‌ها، تندروها، کُندروها و ...، چه مواضعی در قبال آنان اتخاذ می‌کنند، چقدر مودت دارند و چقدر مسلمان حقیقی هستند.  

بانوان و کودکان:

بانوان برگزیده‌ی همراه امام حسین علیه السلام، فقط یک عده اعضای خانواده و خویشان نبودند، بلکه شخصیت‌هایی بودند که تحقق هدف والای زنده کردن اسلام حقیقی و هدایت مردمان در طول زمان، از آنان بر می‌آمد؛ چنان که سرآمد مردان نیز شخصیت‌های بارزی چون امام سجاد، حضرت ابوالفضل العباس، حضرت علی اکبر، قاسم بن الحسن، عبدالله الحسن و ... بودند.

*- امام حسین علیه السلام، خودشان فرزند امیرالمؤمنین و فاطمه زهراء بودند، یعنی سر سلسه‌ی همان اهل بیتی که اجر رسالت در مودت آنها ترسیم و تبیین شده است.

*- حضرت زینب کبری علیهاالسلام نیز فرزند امیرالمؤمنین و فاطمه زهراء بودند، چنان که حضرت عباس علیه السلام و سایر برادرانی چون: عبدالله، جعفر، محمد، ابراهیم، عون، عتیق و ... نیز همه فرزندان امیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام بودند.

*- حضرت ام کلثوم علیهاالسلام نیز دختر امیرالمؤمنین علیه السلام بودند.

*- حضرت زینب صغری علیهاالسلام نیز از دیگر دختران امیرالمؤمنین علیه السلام بودند.

*- بانوی بزرگ دیگر، فاطمه، دختر امام حسن مجتبی علیه السلام بودند با کنیه‌ی (ام عبدالله و ام الحسن)، همسر امام سجاد و مادر حضرت امام باقر علیهم السلام که به همراه همسر و فرزند خردسال خود عازم شدند. بانویی که امام صادق علیه السلام در شأن ایشان فرمودند: «در میان فرزندان امام حسن (ع) زنی با فضیلت تر از او وجود نداشت ».

*- رقیه، دختری دیگر از امیرالمؤمنین علیه السلام بود. لقبش ام کلثوم صغری و مادرش ام حبیبه است که نامشان «صهبا» بود . دختر او عاتکه نیز با او بود که بعد از شهادت امام حسین (ع) و هنگام حمله دشمن به خیام در زیر پای اسبان به شهادت رسید.

*- رمله، همسر امام حسن مجتبی علیه السلام و مادر    حضرات قاسم و عبدالله، فرزندان امام حسن (ع) بود که در کربلا حاضر شد و شاهد جانبازی و شهادت فرزندانش بود.

*- حضرات فاطمه، سکینه، رقیه و رباب نیز خانواده‌ی امام حسین علیه السلام بوذند که همراه پدر و همسر خود عازم شدند.

*- در واقع باید معلوم می‌شد که این لشکرکشی عظیم و شوق به این جنایات هولناک، فقط علیه امیرالمؤمنین و فاطمه و اولاد ایشان علیهم السلام بوده است – یعنی دشمنی با اهل بیت، به جای مودت نسبت به آنها – چنان که یزید گفت: حقی بود از پدرانم، که من از این خاندان پس گرفتم. و معلوم شد که در میان انبوه مسلمانان، فقط تعداد قلیلی به آنها مودت داشتند! پس دین لقلقه‌ی زبان شده بود.

نتیجه:

بنابراین، اگر هیچ حکمتی بیان نشود، جز همین که فرزندان امیرالمؤمنین و فاطمه زهراء علیهم السلام، با خانواده‌ی خود، بدون قصد جنگ و حتی بنا به دعوت مسلمانان، به راه افتادند تا برای همگان در طول تاریخ معلوم شود که اسلام جعلی و بدلی، کدام است و به جای "مودت به اهل بیت"، چه خصومت و لجاجتی در دل داشتند و دارند که اگر فرصتی بیابند چه می‌کنند، کافیست.

پس این همراهی و حضور خاندان، به تمامی مسلمانان و مردمان جهان، تا آخر الزمان، ملاک، محک و میزان تشخیص حق از باطل را داد، مضافاً بر این که برای تبیین نقش هر کدام از آنان در این نهضت و نیز اثرشان در بقا، تداوم و تحقق اهداف آن، باید کتاب‌ها نوشت؛ به ویژه نقش دختر امیرالمؤمنین و فاطمه زهراء، حضرت زینب کبرا علیها السلام.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

چرا امام حسین علیه السلام، زنان و فرزندان را با خودشان به سفر کوفه بردند؟

 

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8857.html

 

 

کلمات کلیدی:  تاریخی   امام حسین(محرم)