پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): ارزش نماز، روزه، حج، جهاد و هر عبادت و عمل دیگری و از جمله زیارت حج الله و اولیاء الله، به هدف و میزان خلوص نیت آن بستگی دارد، نه صرفاً به عملکردهای فیزیکی (حرکت اعضای بدن، بیان الفاظ، رفت و آمدها و ...).

چرا در ابتدای نماز (و هر عبادت دیگری)، نیت «قربة الی الله» می‌نماییم؟ چون: هر کسی و به هر هدف و نیتی، از جمله "ریا = نمایش ظاهری برای فریب مردم" می‌تواند نماز بخواند؛ اما خداوند متعال خریدار اقامه‌ی نمازی است که برای او، به یاد او و در راستای اطاعات و بندگی او باشد.

توجه به چند آیه:

●- به حضرت ابراهیم علیه السلام فرمود:

« قُلْ إِنَّ صَلَاتِي وَنُسُكِي وَمَحْيَايَ وَمَمَاتِي لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ » (الأنعام، 162)

ترجمه: بگو: «در حقیقت، نماز و تمام عبادات من، و زندگی و مرگ من، همه برای خداوند پروردگار جهانیان است.

●- به حضرت موسی علیه السلام (و بالتبع همگان) فرمود:

« إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي » (طه، 14)

ترجمه: همانا من «اللّه» هستم؛ معبودی جز من نیست! مرا بپرست، و نماز را برای یاد من بپادار!

به حضرت مریم علیهاالسلام فرمود:

●- « يَا مَرْيَمُ اقْنُتِي لِرَبِّكِ وَاسْجُدِي وَارْكَعِي مَعَ الرَّاكِعِينَ » (آل‌عمران، 43)

ای مریم! (به شکرانه این نعمت) برای پروردگار خود، خضوع کن و سجده بجا آور! و با رکوع‌کنندگان، رکوع کن!

●- هم چنین به پیامبر اعظم صلوات الله علیه و آله فرمود: « فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ – پس برای پروردگارت نماز بگزار و (شتری را) قربانی کن/ الکوثر، 2» و نیز فرمود: « وَلِرَبِّكَ فَاصْبِرْ - و براى پروردگارت شكيبايى كن / المدثر، 7»

●- و هم چنین به تمامی خداشناسان، مؤمنان به توحید و معاد و بندگان مطیعش فرمود که یک عده باید در مقابل دنیاطلبان و سلطه‌گران سوداگر بایستند و بجنگند، اما «فی سبیل الله» و تأکید نمود که ارزش مردن و یا کشته شدن در راهی، به هدف و نیت درست (فی سبیل الله) بودن آن است:

« فَلْيُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ الَّذِينَ يَشْرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالْآخِرَةِ وَمَنْ يُقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ فَيُقْتَلْ أَوْ يَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِيهِ أَجْرًا عَظِيمًا » (النساء، 74)

ترجمه: پس بايد كسانى كه زندگى دنيا را به آخرت سودا مى‌كنند، در راه خدا بجنگند و هر كس در راه خدا بجنگد و كشته يا پيروز شود به زودى پاداشى بزرگ به او خواهيم داد.

و هم چنین فرمود که قرض، قرض الله باشد – انفاق در راه او باشد – جهاد با مال و جان در راه او باشد (وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ) ... و در یک جمله نیز فرمود که دین‌تان را برای او خالص کنید و او را مخلصانه عبادت نمایید که دین حقیقی و پایدار یعنی همین:

« وَمَا أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاءَ وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ الْقَيِّمَةِ » (البیّنة، 5)

ترجمه: و به آنها دستوری داده نشده بود جز اینکه خدا را بپرستند در حالی که دین خود را برای او خالص کنند و از شرک به توحید بازگردند، نماز را برپا دارند و زکات را بپردازند؛ و این است آیین مستقیم و پایدار!

زیارت:

زیارت نیز، چه زیارت مستقیم شخص شریف امام علیه السلام باشد و چه زیارت حرم و مرقد ایشان، و چه زیارت از راه دور یا نزدیک، یک "عبادت" است؛ پس اگر به قصد "قربة الی الله" نباشد، هیچ فایده‌ای ندارد؛ چنان که نماز و روزه نیز بدون این هدف، نیت و قصد، هیچ فایده‌ای ندارد، تازه اگر موجب ضرر و خسران بیشتر نگردد.

پس اگر زیارت را صواب (کار نیکو) برشمرده‌اند و برایش ثواب‌ها (پاداش‌ها) بیان داشته‌اند، مشروط بر این است که با نیت خالص و از روی محبت و مودتی قربة الی الله باشد. چنین زائری، دست‌پر بر می‌گردد و زیارتش نیز ذخیره‌ی آخرتش می‌گردد.

عمل و اتصال:

در عین حال، صرف «هدف، نیت و قصد» کافی نیست، بلکه انسان باید حالات درونی را با عمل بیرون بریزد. چنان که صرف باور و محبت خدا کافی نیست، بلکه باید با اطاعت، به سوی محبوب برود و در عمل او را عبادت نماید.

« الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ طُوبَى لَهُمْ وَحُسْنُ مَآبٍ » (الرّعد، 29)

ترجمه: كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏ اند خوشا به حالشان و خوش سرانجامى دارند

از این‌رو فرمود: مجاهد با کسی که نشسته و حرکتی نمی‌کند، یکسان نمی‌باشد. بسیار فرق است بین دوستی که می‌تواند از دور سلامی دهد و نمی‌دهد – می‌تواند گامی بردارد به زیارت امام یا حرم‌شان برود و نمی‌رود – می‌تواند در حفظ شعایر و پویایی راه او گامی بردارد و بر نمی‌دارد!

جماعت:

اما، چه در اندیشه‌ها و اعتقادات نظری، و چه در عمل، حُسن، کمال، زیبایی و اثر "جماعت"، به مراتب بیشتر است و تمامی تحولات و تغییر سرنوشت جوامع نیز با حضور "جماعت" شکل پذیرفته و محقق می‌گردد. لذا فرمود:

« وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ » (آل‌عمران، 103)

ترجمه: و همگى (جمیعاً) به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت‏ خدا را بر خود ياد كنيد آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد، پس ميان دل‌هاى شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد اين گونه خداوند نشانه‏‌هاى خود را براى شما روشن مى ‏كند باشد كه شما راه يابيد.

●- عباداتی چون زیارت، شرکت در سایر تظاهرات‌‌هایی که برای خداوند سبحان انجام می‌گیرد و هر کار خیر دیگری، به مانند "نماز جماعت" است که آحاد آن با اتصال به یکدیگر، به "امام" وصل می‌شوند و توسط او، به اقیانوس بیکران الهی وصل می‌شوند. بنابراین هیچ فرقی در این حضور و مشارکت، بین کسی که در صف اول پشت سر امام ایستاده، با کسی که در صفوف تشکیل شده در خیابان‌ها و کوچه‌ها ایستاده، اما "وصل" شده، وجود ندارد.

قانون جماعت (چه در حق و چه در باطل) مثل قوانین حاکم بر ظروف مرتبطه، در فیزیک می‌ماند.

●- اگر صد هزار ظرف کوچک (بندانگشتی) و ظرف بزرگ (منبع‌های پر حجم)، به یک دیگر متصل باشند و فقط یکی از آنها به آب دریا وصل باشد، همان آب دریا در تمامی این ظروف جای می‌گیرد، منتهی در هر ظرفی، به اندازه‌ی ظرفیتش. و هم چنین است اگر این ظروف مرتبطه، (ولو به یک سکوت یا سخن بی‌جا) به باطل، طاغوت و جهنم وصل شوند.

مرگ یا شهادت:

نه چنین است که هر کس آرام و در بستر جان داد "شهید" نباشد، و نه چنین است که هر کس به دلیلی کشته شد (اگر چه به ضرب گلوله‌ی دشمن اسلام)، "شهید" باشد.

"شهید" کسی است که در راه خداوند سبحان، قدم بر داشته، حرکت نموده، او را قصد کرده و برای او به صحنه آمده است؛ بنابراین، اگر کسی به این راه آمد و در این راه عمرش به سر آمد و یا به هر دلیل و اسباب دیگری کشته شد، نزد خداوند متعال، "شهید" محسوب می‌گردد:

« وَمَنْ يُهَاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُرَاغَمًا كَثِيرًا وَسَعَةً وَمَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَى اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِكْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَكَانَ اللَّهُ غَفُورًا رَحِيمًا » (النساء، 100)

ترجمه: و هر كه در راه خدا هجرت كند، در زمين اقامتگاه‌هاى فراوان و گشايشها خواهد يافت؛ و هر كس [به قصد] مهاجرت در راه خدا و پيامبر او، از خانه‌اش به درآيد، سپس مرگش دررسد، پاداش او قطعاً بر خداست، و خدا آمرزنده مهربان است.

نتیجه:

بنابراین، باید به قصد "قربة الی الله" - به قصد هجرت از دل و وطن، به سوی الله و رسول الله و امامان صلوات الله علیهم اجمعین – به قصد تعظیم شعائر الله – به قصد عرض ارادت و مودت قربة الی الله – به قصد جهاد فی سبیل الله فرهنگی و سیاسی ... و بالاخره به قصد تمرینی برای ظهور امام زمان علیه السلام و حرکت فوج فوج مردم به سوی ایشان، قصد زیارت حرم، زیارت اربعین و سایر زیارات را نمود و با پیوستن به خیل عظیم مؤمنان، به "حبل الله" متصل شد؛ و در چنین حالتی، طول صفوف جنود الهی، فاصله یا افتراق از هدف ایجاد نمی‌نماید. همه در یک صف هستند.

در چنین حالتی، از همان لحظه‌ای که نیت می‌کنید، جزو عابدان و زائران قرار می‌گیرید و سفر زیارتی شما از همان لحظه‌ای که از خانه‌ی خود خارج می‌شوید آغاز می‌گردد و اگر کسی در این راه بمیرد یا کشته شود، "شهید" است.

 مرتبط:

چند توصیه‌ی معنوی برای زایرینِ خوش اقبالِ عتبات در اربعین امام حسین علیه السلام (12 آذر 1393)

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال به همراه نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

آیا زایری اربعینی که به خاطر ازدحام به حرم نرسیده، جزو زائرین محسوب می‌گردد؟ و آیا اگر کسی بر اثر بیماری یا حادثه در این راه بمیرد، شهید است؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8900.html 

 

 

کلمات کلیدی:  قرآن   امام حسین(محرم)   کربلا   عزاداری   زیارت   شهيد