«ایکس – شبهه»: همان‌طور که پیش‌تر بیان شد، برقعی یکی از مبلغین سرسخت وهابیت در ایران است. وهابی‌ها معتقدند که همین ظاهر قرآن به تنهایی برای آنها کافیست و هر چه خود از ظاهر قرآن فهمیدند همان درست است. البته مشکل اصلی‌ آنها این است که اولاً همان ظاهر قرآن کریم را نیز درست نمی‌خوانند و ثانیاً آن چه را که می‌خوانند نیز فهم نمی‌کنند.

به نظر می‌رسد امثال برقعی به وقت نماز باید سر درگم شوند. چرا که در ظاهر قرآن کریم فرموده است که «نماز به پا دارید»، اما نفرموده است که چگونه؟ یا فرموده است که طواف کنید، اما نفرموده است که چگونه؟ ولی فرموده است که از «رسول و اولی‌الامر» اطاعت کنید و تفسیر و تأویل قرآن کریم و چگونگی احکام را از آنان بیاموزید.

وهابی‌ها (امثال برقعی) گمان می‌کنند که هر کس کمی عربی بلد باشد، می‌تواند قرآن را تلاوت کرده و بفهمد. و حال آن که اگر چنین بود، خداوند نمی‌فرمود که رسول را برای تعلیم کتاب فرستادم. چرا که هر معلم ادبیات زبان عربی می‌توانست این کار را انجام دهد و دیگر نیازی به رسول (ص) برای تعلیم کتاب نبود.

آنها این فهم را ندارند که قبل از پیامبر اکرم (ص) و در زمان ایشان و پس از رحلتشان، بسیاری عربی بلد بودند و هستند. اما هیچ از قرآن فهم نکرده و بهره‌ نگرفتند. و از جمله ایشان. مگر ابوسفیان یا معاویه یا یزید عربی بلد نبودند و مگر زبان عربی ملک فیصل، ملک عبدالله، ملک حسین، انورسادات، صدام و ... بهتر از آنان نبود؟ و مگر همه ادعای مسلمانی نمی‌کردند؟ پس چرا هیچ نفهمیدند؟! اما پاسخ:

الف – تمامی اسمای الهی که در دعاها و زیارات مفتاتیح بیان شده است، نقل از معصوم (ع) است و کاملاً منطبق با قرآن کریم است. و لو کره المشرکون.

ب – وهابی‌ها و ایشان نمی‌دانند که اساساً «اسم» یعنی چه؟ و گمان دارند که اسم گذاری خداوند بر خودش، مانند اسم گذاری آنان بر کودکانشان است!

اسم، یعنی «نشانه». پس هر چیزی که «نشانه» خدا باشد، اسم خداست. لذا کلیه‌ی مخلوقات عالم هستی «اسماء الله» هستند. چرا که هر مخلوقی «نشانه‌‌ی» خالق است.

ج – این که خداوند متعال فرمود:

«وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى‏ فَادْعُوهُ بِها وَ ذَرُوا الَّذينَ يُلْحِدُونَ في‏ أَسْمائِهِ سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ» (الأعراف - 180)

ترجمه: و برای خداست نام‌های نیکو. پس او را به آن نام‏ها بخوانيد، و آن افرادى را كه در باره نام‏هاى خدا كجروى ميكنند (و آنها را براى خدايان ديگر انتخاب ميكنند) رها نمائيد. زيرا بزودى بجزاى اعمال زشت خود خواهند رسيد.

یعنی: آن چه که از «حسن و کمال» می‌بینید یا می‌شناسید، اسم و نشانه‌ی خداوند متعال است. چرا که هر آن چه شناخته شود، لابد خلق شده و هستی یافته است و هستی «کمال» و نیستی «نقص» است. و همه‌ی هستی اسم و نشانه‌ی خداوند خالق است که «هستی محض و کمال مطلق» است.

شما هر کمالی را که به شمارید، مانند: علم، قدرت، غنا، سلامت، رأفت، رحمت، جود، کرم و ... همه‌ اسم‌های خداوند هستند. چرا که علیم، قادر، غنی، سلیم، رئوف، رحمان و رحیم، جواد، کریم و ... اوست.

د – اسم‌های خداوند متعال، کلمات و واژه‌ها نیستند. چرا که کلمات بدون تعین خارجی هیچ مفهومی ندارند. بلکه مخلوقات خدا یا همان تجلی او هستند. لذا اسم و نشانه خوانده می‌شوند. به همین دلیل امام صادق (ع) در ذیل همین آیه فرمود: «و لله نحن اسماء الحسنی» - قسم به الله که آن اسمای حسنی ما هستیم.

یعنی همه‌ی مخلوقات اسم خدا هستند، پس هر مخلوقی کامل‌تر باشد، احسن‌ است و اسم «حسنای» الهی است. و معصومین (ع)، انسان کامل، و بزرگ‌ترین اسما و نشانه‌های الهی هستند.

ھ – به لحاظ «واژه» نیز دقت نکرده‌اند که اگر بگوییم: این شیء متحرک است،‌ مانند این است که بگوییم: رونده است، جا به جا شونده است، ثابت نیست و متغیر است و ... . پس همه‌ی این اسم‌ها به شیء متحرک اطلاق می‌گردد.

پس اگر خداوند متعال در قرآن کریم به انسان فرمود که تفکر کنید، تعقل کنید، تدبر کنید و ...، نمی‌توانیم بگوییم که انسان فکور، عاقل، مدبر و ... هست، اما «ناطق» نیست، چون این اسم در قرآن نیامده است! بدیهی است که هر عاقلی «منطق» دارد و بدون منطق هیچ تعقل و تفکر و تدبری صورت نمی‌پذیرد. لذاست که روش برخورد وهابیت با قرآن کریم، روشی بدون تعقل، تفکر، تدبر و در واقع بی‌منطق است.

پس اگر بیان شد که خداوند متعال علیم و حکیم است، معلوم است که «عادل» نیز هست. یا اگر بیان شد او از رگ گردن نزدیک‌تر است و هر کجا باشید او با شماست، معلوم می‌شود که «رفیق» است و ...، لذا دیگر کسی نمی‌تواند بگوید که شما اسم‌هایی چون «عادل یا رفیق» برای خدا گفتید و حال آن که این اسم‌ها در قرآن نیست.

همه‌ی مخلوقات عالم اسم‌ها و نشانه‌های حق تعالی هستند و هر مخلوقی که کامل‌تر باشد، بیشتر تجلی اسم‌های الهی است. و هر کمالی «اسم و نشانه‌ی» خداست. چرا که تجلی هستی گردیده است.

کلمات کلیدی:  اعتقادی   دعا