«x-shobhe  »: جن موجودی است بسیار ضعیف‌تر از انسان. اگر جن از انسان کامل‌تر بود، خداوند او را به عنوان خلیفه‌ خود بر می‌گزید. پس، جن خود چنین قدرتی ندارد که بخواهد آن را به دیگر [انسان] بدهد.

عرفان، یعنی برخورداری از «معرفت و شناخت» و قدرت انسان بستگی به میزان و چگونگی شناخت و حرکت در راه رسیدن دارد.

همان‌طور که انسان در امور مادی به میزان شناختش از عناصر طبیعی و خواص و آثار آنها و نیز استفاده درست از این علم و شناخت صاحب قدرت مادی می‌شود، به تناسب شناخت صحیح‌اش از حقایق عالم هستی و تلاش برای رسیدن به حقایق نیز از قدرت معنوی یا همان عرفانی برخوردار می‌گردد. بدیهی است قدرت کسی که اول و آخر جهان را خوب می‌شناسد، با کسی که کم می‌شناسد و با کسی که اصلاً نمی‌شناسد، خیلی متفاوت است. عالم و جاهل یا کور و بینا (با بصیرت و کوردل) یکسان نیستند.

... ِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمُون‏ - بگو: آيا يكسانند كسانى كه مى‏دانند و كسانى كه نمى‏دانند (الزمر، 9)

علم، حیات و وجود است. انسان به تناسب کسب علمش مرتبه‌ی وجودی‌اش بالاتر می‌رود و وجود هر چه بالاتر رود به مادون خود اشراف و تسلط دارد.

البته باید دقت داشت که شناخت الزاماً به «وجود» آن چه وجود دارد منحصر نمی‌گردد، بلکه شناخت چه باید کرد و چه نباید کرد نیز لازم است. به عنوان مثال: این که انسان بداند آتش سوزاننده است، مرحله‌ای از شناخت است و این انسان بداند برای حفظ سلامتی نباید دست به آتش برد و بسوزد نیز مرحله‌ی دیگری از شناخت است. پس عارف هر دو را می‌داند. هم وجود را می‌شناسد و هم چه باید کرد را عالم است و به علم خود عمل می‌کند، پس صاحب قدرت می‌شود.

انسان در ذات خود هیچ ندارد و فقیر است و قدرت را از بیرون و با وصل شدن به یک منبع قدرت به دست می‌آورد. عارف کسی است که منبع لایزال علم و قدرت الهی متصل شده است، پس خودش هم قوی می‌گردد.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه