«x-shobhe  »: بیانات، رفتارها و کردار (سیره‌ی) اهل عصمت علیهم‌السلام، مانند «کلام‌الله» منطبق با مشیت الهی بوده و از حکمت‌های بسیار شناخته شده و نشده‌ای برخوردار می‌باشد. در این خصوص به نکات ذیل به عنوان برخی از دلایل اشاره می‌گردد:

الف – عفو و بخشش، همیشه در قبال پشیمانی، توبه و عذرخواهی صورت می‌پذیرد و ابن ملجم نه پشیمان شد، نه توبه کرد و نه عذر خواست. بلکه بسیار هم از کرده‌ی خود راضی و خشنود بود.

 ب – حکم قصاص قتل، پس از وفات [یا شهادت] مقتول بر قاتل مترتب می‌گردد و حق «ولی دم»، یا همان وارث است و نه حق مقتول. لذا ایشان فرمود: اگر ماندم، خودم می‌دانم که چه کنم و اگر رفتم و شما قصاص کردید، یک ضربه زده است، یک ضربه بزنید.

 ج – امام کشی [که هم حق‌الله است و هم حق‌الناسی که در طول تاریخ سریان دارد] فقط یک حق شخصی نیست و بخشش ندارد. مضاف بر این که پیامبر اکرم (ص) فرمود: «من و علی پدران این امت هستیم». پس امت ایشان فرزندان آنها هستند که حتی اگر یکی از آنان قصاص خواهد، باید قصاص انجام پذیرد.

 د -  عفو و بخشش کار خوبی است، اما نه همیشه. در برخی موارد «قصاص» نه تنها لازم است، بلکه بسیار بهتر است و آثار آن در اصلاح جامعه‌ی فعلی و آینده به مراتب بیشتر است، لذا انسان عاقل و حکیم در اینگونه موارد قصاص را انتخاب می نماید.  چنان چه خداوند رحمان و رحیم در کلام وحی خطاب به صاحبان خرد و نخبگان (به ویژه کسانی که اداره امور جامعه را در اختیار دارند از آن زمره می‌باشند) می‌فرماید در قصاص برای شما «حیات» است و آن را از نشانه‌های تقوا بر می‌شمارد:

«وَ لَكُمْ فىِ الْقِصَاصِ حَيَوةٌ يَأُوْلىِ الْأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ» (179)

ترجمه: و شما را در قصاص حياتى است اى خردمندان اگر بخواهيد تقوى داشته باشيد.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه