«x-shobhe » غایب بودن امام زمان (عج)، بدین معنا نیست که دیگر خدا حجتی بر روی زمین ندارد و امر دین و هدایت رها شده و معطل مانده است، بلکه بدین معناست که ایشان «حکومت» و «حضور علنی» ندارند. در زمان پیامبر اکرم (ص) و ائمه‌ی معصومین (ع) که حضور علنی داشتند نیز همگان دسترسی به ایشان نداشتند که سؤالات خود را مستقیم از آنان بپرسند. بلکه از علما، فضلا، فقها و مجتهدین و نمایندگان آنان سؤال می‌کردند.

به طور کلی پرسش‌های دینی به دو دسته تقسیم می‌گردد: یا مربوط به اصول است و یا فروع. در اصول دین، علما، فضلا، دانشمندان و پژوهشگران معتمد بسیاری وجود دارند که محقق یا پرسشگر می‌تواند به شخص آنها یا کتب و یا بیاناتشان رجوع نماید و در فروع دین (فقه و احکام) نیز مسلمان می‌تواند خود تحصیل تخصصی کرده و مجتهد شود و یا به مجتهد رجوع کند و این رجوع مطابق با دستور امامان (ع) و نیز حکم عقل می‌باشد. چنان چه در علوم و فنون و نیازهای دیگر (پزشکی،‌ حقوق، مهندسی و ...) نیز اگر کسی تخصص و تبحر نداشته باشد، به اهل آن علم یا فن رجوع می‌نماید.

دقت فرمایید که قرآن کریم هست و تعلیمات و تبیین احکام ائمه‌ی اطهار (ع) نیز در اختیار است، مشخصه‌های علما و فقهایی که می‌توان به آنها رجوع نمود نیز توسط امامان (ع) به وضوح و صراحت بیان شده است و «عقل» به شرطی که در حجاب «نفس» قرار نگیرد نیز میزان است. پس، به راحتی می‌توان به علما و فقها رجوع کرد و البته رجوع به آنان نیز ضرورتی ندارد که حتماً مستقیم باشد. به عنوان مثال تدریس یا تعلیم یا مطالعه کتب تألیف شده توسط استاد شهید آیت الله مطهری (ره)، یا علامه آیت‌الله طباطبایی (ره) یا علامه آیت‌الله جعفری ... یا علما و فقهای حاضر، مانند رجوع به خودشان می‌باشد. چنان چه قرآن کریم را که کلام وحی است مطالعه می‌کنیم و یا کتب روایی می‌خوانیم.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه