x- shobhe  : لازم است دقت شود که اولاً یک ملت مجبور نیست که حتماً هر کاری می‌کند، شبیه کارهای قبلی یا دیکته شده دیگران باشد. ثانیاً دقت شود که رأی‌گیری برای انتخاب و جایگزینی یک نظام سیاسی و حکومتی نوین، که اگر مستقر شود تازه باید قانون اساسی را مدون نموده و ساختار کشور را بر آن اساس استوار سازد، با رأی گیری برای انتخاب یک دولت یا مجلس داخل یک نظام معین بسیار متفاوت است.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، دو گزینه برای جایگزینی نظام حکومتی و سیاسی می‌توانست وجود داشته باشد که اولی (جمهوری اسلامی) واحد و دومی (غیر جمهوری اسلامی) متعدد بود. یعنی می‌توانست نظام سوسیالیستی، جمهوری سوسیالیستی، کمونیستی، دموکراسی، لیبرال دموکراسی، سلطنتی، جمهوری تنها و ... باشد.

بدیهی است که رأی گیری نسبت به صدها گزینه ممکن نبود و اگر حتی یک گزینه از قلم می‌افتاد، انتخابات مخدوش می‌گردید. مضاف بر این که اگر گزینه اول انتخاب می‌شد، مابقی هر تعداد که بودند، به صورت خودکار کنار گذاشته می‌شدند. پس عاقلانه و منطقی این بود که ابتدا سؤال شود، جمهوری اسلامی آری یا نه؟ اگر پاسخ اکثریت آری بود (که بود) ده‌ها یا صدها گزینه دیگر کنار می‌رفت و اگر پاسخ اکثریت منفی بود، باید شورایی انتخاب می‌شد که آنها تعیین کنند که کدام گزینه‌های دیگر در نظر گرفته شود و برای آنها انتخابات برگزار گردد. و انتخاب آن شورا و نیز انتخاب گزینه‌ی حایز اکثریت که شاید به دور دوم نیز کشانده می‌شد، خود برگزاری انتخابات‌های دیگر را می‌طلبید. پس منطقی‌ترین، عادلانه‌ترین و کوتاه‌ترین راه برای برقراری نظام جایگزین این بود که ابتدا مردم تعیین کنند که با توجه به روند انقلاب، رهبری امام، شعایری که سر می‌دادند و دلایلی که آن را انگیزه انقلاب بر می‌شمردند و ... «جمهوری اسلامی» را می‌خواهند یا خیر؟ و همگان آزاد بودند که رأی «آری – یا -  نه» بدهند و اگر اکثریت نه می‌شد، آن وقت برگزاری انتخابات‌های بعدی ضروری می‌گردید.

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه   انتخاب