x-shobhe: دشمن در جنگ روانی معمولاً صورت مسئله‌ی غلطی را طرح می‌کند و سپس بر همان اساس حکم داده و محکوم می‌نماید و بعد خودش شبهه را ایجاد می‌کند که پس چرا چنین یا چنان شد؟!

اول: اصلاً چنین نیست که ارتکاب به گناه از زمان طاغوت بیشتر است. نه تنها بیشتر نیست، بلکه قابل مقایسه نیز نمی‌باشد. اگر چه هجمه‌ی رسانه‌ای امروز نیز در آن روزگار وجود نداشت.

باید دقت شود که گناه فقط به شراب، قمار و زنا محدود نمی‌گردد، اگر چه میزان آن نیز در دوره‌ی طاغوت نه تنها بیشتر، بلکه فراگیر بود. منتهی چون فرهنگ گناه، فرهنگی عمومی شده بود، دیگر به چشم کسی نمی‌آمد. به عنوان مثال اگر امروز چند نفر بد حجاب در سطح خیابان دیده شوند، همه خواهند گفت: فساد زیاد شده است! اما این زیادی نسبت به چند سال گذشته است و نه نسبت به پیش از انقلاب که اصلاً حجابی در کار نبود.

در این فرصت مختصر امکان اشاره به مفاسد زمان طاغوت نیست و خوشایند هم نخواهد بود، اما همین قدر دقت داشته باشید که ازدیاد فساد به نوعی پیش‌روی به سوی «دروازه‌های تمدن» تلقی می‌شد و وجود انبوه فاحشه‌خانه‌ها، کاباره‌ها، بارها، عرق فروشی‌ها، فیلم‌های مبتذل، شوهای کافه‌ای و کاباره‌ای در تلویزیون، مسخره کردن دین و دینداری و ...، همه از مظاهر تمدن بود.

مضاف بر این که این گناهان نسبت به گناه حکومت طاغوت بر مردم مسلمان، اسلام‌زدایی، سپردن سیستم اداره‌ی کشور و مردم مسلمان به بهاییان و نوکری آمریکا و اسرائیل بسیار قلیل است، هر چند که هر گناهی به نوبه‌ی خود سنگین است.

دوم: چه کسی گفته که آن موقع ریا نبود و چه کسی گفته که الآن ریا است؟! دشمن همیشه از دو طرف می‌زند. نام فسق آشکار را می‌گذارد «اخلاص» و نام پنهان کردن گناه را که دستور دین است می‌گذارد «ریا»، تا بدین وسیله هم نسبت به همه‌ی مؤمنین ایجاد شک و شبهه نماید و هم علنی کردن گناه را بسط دهد تا ترویج بیشتری یابد.

در زمان طاغوت نیز بسیاری از کسانی که اهل فساد بودند، فساد خود را علنی نمی‌کردند. البته برخی برای ریا و فریب مردم و برخی دیگر به خاطر وجهه‌ی شخصی، حفظ احترام خود، خانواده، جامعه و ... .

چه کسی گفته در آن زمان هر کس که به فاحشه‌خانه‌ای می‌رفت، سپس یک تابلو هم به دست می‌گرفت که من آنجا رفتم؟! یا اگر کسی کلاهبرداری یا جاسوسی می‌کرد، مثلاً در رسانه‌ها اعلام می‌کرد که من چنین و چنان کردم؟!

و چه کسی گفته که پوشاندن و مخفی کردن گناه، یعنی ریا. اگر اسلام برای اثبات گناهکاری افراد شرایط بسیار سنگینی وضع نموده است، برای این است که گناه افشا و علنی نشود و قبح آن نریزد.

سوم: اما در مورد ناکارآمدی روش‌های جمهوری اسلامی ایران، هر چند که باید به ضعف آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت و تبلیغ و اطلاع‌رسانی، به ویژه نسبت به هجمه‌ی همه جانبه‌ی تهاجم فرهنگی در جنگ نرم اذعان نماییم، اما باید توجه داشت که فرق است بین انقلاب مردم و پافشاری آنها برای فروریزی حکومت طاغوت و استقرار نظام اسلامی، با علم و ایمان کامل آنها.

نگاه به مسائل حکومتی، یک نگاه سیاسی است و اگر برقراری حکومت اسلامی هدف قرار گرفت، نگاه اسلامی سیاسی محسوب می‌گردد و البته مهم‌تر از همه‌ی مسائل شخصی است. اما نگاه به دین و دینداری و ایمان و نیز پرهیز از گناه،‌ یک نگاه جامع به فرهنگ اسلامی شخص و جامعه است و شاید چند دهه‌ی دیگر نیز به وضع ایده‌آل نرسد.

مگر الزامی وجود دارد که هر کس طرفدار نظام حکومتی اسلامی است، معصوم شده و دیگر مرتکب گناهی نگردد و یا مگر هر گناهکاری با نظام مخالف است؟!

مضاف بر این که افزایش گناه در یک نسل را چرا باید به گردن انقلاب و نظام جمهوری اسلامی ایران انداخت؟ به عنوان مثال: اگر کفار زمان ابوسفیان به پیامبر گرویدند و در چند دهه بعد، مسلمانان بر علیه امام حسین (ع) شوریدند و آن فجایع را به بار آوردند، دلیل بر تعلیم و تربیت درست ابوسفیان و ابوجهل و [العیاذ بالله] ناکارآمدی روش‌ها و تعلیم نادرست اسلام است؟! مسلماً خیر.

بلکه هر شخص و امتی در هر برهه‌ای اگر به صورت دائم مراقب خویش نباشد و با خودسازی خویشتن را از گزند انحرافات و تیرهای مهلک شیاطین محفوظ و مصون ندارد، به دام شیطان گرفتار می‌آید، اگر چه برای حکومت امیرالمؤمنین (ع) تلاش کرده باشد. مگر زبیر چنین نبود؟

اینان که تلاش دارند تقصیر فساد و انحراف عده‌ای را که خود مشوق و عاملش بودند به گردن نظام بیاندازند، آیا تا به حال اشاره‌ای داشتند که این ملت در زمان طاغوت سرافکنده و ذلیل و بی‌سواد بود، اما کسانی که در این نظام تربیت شده‌اند، امروزه به پیش‌رفته‌ترین تکنولوژی‌ها در عرصه‌های متفاوت دست یافته‌اند؟!

آیا نوجوانان و جوانان مسلمان، انقلابی و با صلابت را نمی‌بینند؟ مگر اینها کجا تربیت یافته‌اند؟ 

ملتی که پادشاهش نوکری بیش نبود و خود در خواب غفلت فرو رفته بود، امروز در عرصه‌های نظامی، اقتصادی، فرهنگی، علمی، سیاسی، اجتماعی و ...، یکی از قدرت‌های جهان به حساب می‌آید؟

پس، مطمئن باشید که نه فساد در زمان طاغوت کمتر بود و نه ریا. بلکه این سخنان همه جهت ایجاد ناامیدی، دلسردی و دلزدگی از اسلام و ترویج و توجیه فساد در زمینه‌های متفاوت است.

کلمات کلیدی:  سیاسی