«وَ لَوْ أَنَّ أَشْياعَنا ـ وَفَّقَهُمُ اللّه  لِطاعَتِةِ ـ عَلَى اجْتِماعٍ مِنَ القُلُوبِ فِى الوَفاءِ بِالعَهْدِ عَلَيْهِمْ، لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْيُمْنُ بِلِقائِنا،

وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعادَةُ بِمُشاهَدَتِنا عَلى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِها مِنْهُم بِنا.»؛ (صحیفة المهدی، 350)

اگر شيعيان ما ـ كه خداوند آنان را به اطاعت از خود موفق گرداند ـ دل‌هايشان بر وفاى به پيمانى كه بدان موظف هستند، اتفاق مى‌كردند، قطعاً توفيق ملاقات با ما براى آنان به عقب نمى افتاد، و قطعاً سعادت مشاهده‌ى ما، بر اساس معرفت دقيقى و صداقت دل، به زودى براى آنان حاصل مى شد.