ایکس – شبهه: برای روشن شدن موضوع، لازم است به نکات ذیل توجه و در آنها تعمق شود:

الف – اساساً خداوند متعال چند دین متفاوت نفرستاده است، مگر یک خدای واحد چند دین می‌فرستد؟ لذا همه ادیان نزد خداوند متعال همان اسلام است؛ بلکه انبیا متفاوت بودند و هر کدام بخشی از شریعت (بایدها و نبایدها) را منطبق با عصر رسالت و حوزه مأموریت خود ابلاغ کردند تا رسید به ختم نبوت و دین جهانی و همیشگی اسلام که شریعت کامل (الیوم اکلمت لکم دینکم) ابلاغ شد. لذا فرمود:

«إِنَّ الدِّينَ عِندَ اللّهِ الإِسْلاَمُ وَمَا اخْتَلَفَ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ إِلاَّ مِن بَعْدِ مَا جَاءهُمُ الْعِلْمُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ وَمَن يَكْفُرْ بِآيَاتِ اللّهِ فَإِنَّ اللّهِ سَرِيعُ الْحِسَابِ» (آل عمران، 19)

ترجمه: به يقين دين (حقيقى كه انبيا آورده و به صورت شرايع به بشر عرضه داشته‏اند) در نزد خداوند همان اسلام است، و كسانى كه كتاب آسمانى به آنها داده شده (مانند يهود و نصارى، در دينشان) اختلاف نكردند مگر پس از آن كه آنها را علم آمد (به دین حق پی‌بردند)، (آن هم) از روى حسد و برترى‏جويى. و هر كس به آيات خدا كفر ورزد پس (بداند كه) خداوند زودرس به حساب است.

پس، به طور کلی هیچ دینی نزد خدا به جز «اسلام» پذیرفته نیست. اگر اصحاب انبیای الهی از روی حسد، حرص و برتری جویی کتاب انبیای خود را تحریف نمی‌کردند و در صراط مستقیم حرکت می‌کردند، اسلام را از آدم، نوح، حضرت ابراهیم علیهم السلام تا حضرات موسی، عیسی و خاتم الانبیاء محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله پی‌ می‌گرفتند و تبعیت می‌کردند.

ب – ارمنی نیز نه یک دین است و نه یک مذهب از مسیحیت؛ بلکه یک «ملیّت» است وابسته به کشور و فرهنگ ارمنستان کنونی. هنگامی که ارمنستان از خاک ایران جدا شد و نیز در حوادث تاریخی متعدد بعد از آن، عده‌ای از اهالی ارمنستان به شهرهای دیگر داخل ایران مهاجرت کردند و لقب‌شان «ارمنی» شد. چنان چه وقتی بخشی از آذربایجان را از خاک ایران جدا کردند، عده‌ی بسیاری از آذری‌ها که خود را در اصل ایرانی می‌دانستند به سایر شهرهای ایران مهاجرت کردند.

ارمنی‌ها که ریشه چهارصد ساله در مهاجرت دارند، مسیحی هستند که برخی از آنها به مذهب ارتدکس، برخی دیگر کاتولیک و برخی دیگر به مذاهب متفاوت مسیحیت گرویده‌اند، از جمله آشوری‌ها.

ج - هنگامی که امام علیه السلام در سفر کربلا به سرزمین «ثعلبیه» رسیدند، با یک خانواده‌ی سه نفره‌ی مسیحی مواجه شدند که عبارت بودند از ام وهب، وهب و همسرش. آنها بسیار فقیرانه در چادری زندگی می‌کردند و به حضرت عرض نمودند که از زندگی خود راضی هستند و مشکلی به جز «آب» ندارند. حضرت با کرامتش چشمه‌ای برای آنان فراهم آورد و هنگام خداحافظی با شرح مختصری از دلیل این سفر فرمودند: «ما نیاز به یار و یاور داریم، وقتی که پسرت وهب به خیمه بازگشت بگو به ما بپیوندد و ما را در دفاع از حق، و مبارزه با ظلم و بیداد یاری نماید.»

اُمّ وهب پس از بازگشت پسرش، با حیرت و بهت از این عظمت، عطوفت و مظلومیت، گزارش کامل آمدن امام حسین علیه السلام و کرامت آن حضرت و نیز پیام امام را به پسرش ابلاغ نمود.

این خانواده‌ی مسیحی بعد از این حادثه، شیفته‌ی اخلاق، رفتار و منش کریمانه‌ی آن حضرت شدند و با دلی سرشار از عشق و محبت بار سفر بسته و به دنبال کاروان حسینی به راه افتادند. 

 

آنان به حضور سیدالشهداء علیه السلام رسیده و با دست مبارک آن حضرت مسلمان شدند و با کمال اشتیاق، به همراه قافله‌ی آن بزرگوار به کربلا آمدند و سرانجام «وهب» یکی از 72 تن گردید.

کلمات کلیدی:  تاریخی   امام حسین(محرم)