ایکس – شبهه: گِل همان مخلوط آب و خاک است و اگر آیاتی که به «نطفه» اشاره و تصریح دارد را نیز اضافه نمایید، تعداد مطالب بیشتر می‌شود و البته هیچ کدام نیز با آن یکی تناقض ندارند. ذیلاً به برخی از آیات مبارکه در خصوص خلقت انسان اشاره می‌شود:

خلقت از گِل: «هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِّن طِينٍ ثُمَّ قَضَى أَجَلًا وَأَجَلٌ مُّسمًّى عِندَهُ ثُمَّ أَنتُمْ تَمْتَرُونَ» (السجده، 7)

ترجمه: همان كسى كه هر چيزى را كه آفريده است نيكو آفريده و آفرينش انسان را از گل آغاز كرد.

خلقت از آب منی: «ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِن سُلَالَةٍ مِّن مَّاء مَّهِينٍ» (همان، 8)

ترجمه: سپس [تداوم] نسل او را از چكيده آبى پست مقرر فرمود.

خلقت از عصاره گِل: «وَلَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن سُلَالَةٍ مِّن طِينٍ» (المؤمنون، 12)

ترجمه: و به يقين انسان را از عصاره‏اى از گل آفريديم.

خلقت از نطفه در رحم: «ثُمَّ جَعَلْنَاهُ نُطْفَةً فِي قَرَارٍ مَّكِينٍ» (همان، 13)

ترجمه: سپس او را [به صورت] نطفه‏اى در جايگاهى استوار (رَحِم مادر) قرار داديم.

خلقت از آب: «وَهُوَ الَّذِي خَلَقَ مِنَ الْمَاء بَشَرًا فَجَعَلَهُ نَسَبًا وَصِهْرًا وَكَانَ رَبُّكَ قَدِيرًا» (الفرقان، 54)

ترجمه: و اوست آن كه از آب (نطفه) بشرى آفريد، پس او را داراى رابطه نسبى و سببى قرار داد (رابطه ذاتى هر انسانى با خويشان خود، و رابطه عرضى با خويشان همسرش)، و همواره پروردگار تو بر همه چيز تواناست.

حیات از آب: «أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاء كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ أَفَلَا يُؤْمِنُونَ» (الأنبیاء، 30)

ترجمه: آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند و ما آن دو را از هم جدا ساختيم و [حیات] هر چيز زنده‏اى را از آب پديد آورديم آيا [باز هم] ايمان نمى‏آورند؟!

توضیح: اگر دقت شود در کلیه‌ی آیات به مراحل متفاوت خلقت اشاره شده است. اصل آدم، از خاک خلق شده است، خاکی که با آب مخلوط شد و به صورت گِل درآمد و در آیه‌ای نیز به گِل سیاه رنگ و بدبو تصریح شده است که اصطلاحاً به آن (لجن) نیز می‌گوییم، چرا که آب وقتی می‌ماند، دچار تحولاتی می‌شود که به آن گندیگی می‌گوییم. لذا در یک آیه به آغاز خلقت آدم اشاره دارد که از گِل بوده است.

پس از حضرات آدم و حوا (ع)، کلیه نسل بشر از نطفه به وجود آمده‌اند، یعنی همان آب منی که وارد رحم زن می‌شود و با ترکیب (اسپرم مرد و تخمک «اوول» زن)، جنین پدید می‌آید و مراحل رشد و تکامل خود را از نطفه به علقه و ... طی می‌کند، تا زمانی که قابلیت پذیرش روح را پیدا می‌کند و این روح، خلقت دیگری است، یعنی از ماده و ترکیبات مادی نمی‌باشد:

«ثُمَّ خَلَقْنَا النُّطْفَةَ عَلَقَةً فَخَلَقْنَا الْعَلَقَةَ مُضْغَةً فَخَلَقْنَا الْمُضْغَةَ عِظَامًا فَكَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا ثُمَّ أَنشَأْنَاهُ خَلْقًا آخَرَ فَتَبَارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخَالِقِينَ» (المؤمنون، 14)

ترجمه: آنگاه نطفه را به صورت علقه (خون بسته – یا لخته) درآورديم پس آن علقه را [به صورت] مضغه (تکه گوشت بدون شکل معین) گردانيديم و آنگاه مضغه را استخوان‌هايى ساختيم (که سبب پیدایش شکل و اندام می‌گردد) بعد استخوان‌ها را با گوشتى پوشانيديم آنگاه [جنين را در] آفرينشى ديگر (دمیدن روح و مبدل شدن به انسان زنده) پديد آورديم، آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است.

*- بدیهی است که نطفه مرد یا زن، از خون پدید می‌آید و خون نیز از مواد غذایی است و مواد غذایی نیز از خاک پدید می‌آید و خاک نیز بدون آب، نباتات و سایر جانداران را پدید نمی‌آورد.

*- در یک آیه نیز به خلقت انسان از آب تصریح نموده است که منظور آب جاری یا آشامیدنی (H2O  ) نیست، بلکه همان آب منی است.

*- در آیه دیگر به «حیات» جانداران اشاره دارد و نه به خلقت انسان که می‌فرماید حیات هر جانداری نیز از آب است. و این نیز نکته‌ای است که دست کم امروزه منکری ندارد و به همین دلیل برای یافتن جانداران در کرات و سیارات دیگر نیز ابتدا به دنبال آب می‌گردند و نه به دنبال موجودات. اگر آب یافتند، احتمال وجود موجودات زنده در گذشته یا حال را می‌دهند، اما اگر هیچ اثری از آب نبود، نتیجه می‌گیرند که «حیات» در این سیاره وجود نداشته و ندارد.

پس، چنان چه ملاحظه می‌گردد، هیچ تناقضی وجود ندارد. اگر ما بگوییم این گیاه از بذر پدیده آمده، یا بگوییم از خاک پدیده آمده یا بگوییم حیاتش از آب است و به آب بستگی دارد، هیچ منافات یا تناقضی با یک دیگر ندارند، بلکه اشاره به مراحل و زوایای متفاوت می‌باشد.   

جدید (و خواندنی):

نکته‌ها – به قلم شما/ سفر به غرب – مجموعه مباحثات با برادران اهل سنت / (4) آلمان - «نقش سیاسی یک لغت»

 

کلمات کلیدی:  قرآن   آیات قرآن