پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): سؤال کننده محترم، خود تمام جمله را به شرح ذیل ارسال نموده است:

«امروز ما مواجه با همه قدرت‌ها هستيم و آنها در خارج و داخل دارند طرح ريزى مى‌كنند براى اينكه اين انقلاب را بـشـكـنـند و اين نهضت اسلامى و جمهورى اسلامى را شكست بدهند و نابود كنند و اين يك تـكـليـف الهـى اسـت بـراى هـمـه؛ كـه اهـم تكليف‌هائى است كه خدا دارد، يعنى حفظ جمهورى اسلامى از حفظ يك نفر ولو امام عصر باشد، اهميتش بيشتر است‌، براى اينكه امام عصر هم خـودش را فـدا مـى‌كند براى اسلام . همه انبيا از صدر عالم تا حالا كه آمدند، براى كلمه حـق و بـراى ديـن خـدا مـجـاهده كردند و خودشان را فدا كردند. -  صحیفه نور/جلد15/در دیدار با مسئولین بنیاد شهید»

به هر سخنی باید با دقت توجه نمود، به ویژه اگر بیان کننده، یک حکیم باشد. خواه آیات قرآن کریم باشد که کلام خداوند علیم و حکیم است، خواه سخنان معصومین علیهم‌السلام باشد که همه معدن علم، مترجم وحی و تجلی اسم حکیم خداوند متعال هستند و خواه هر حکیم دیگری؛ به ویژه اگر خود اسلام‌شناس، فقیه، فیلسوف، مفسر، سیاستمدار و عارف باشد از معارف و احکام اسلام بگوید.

الف – در بیان فوق ابتدا متذکر شده که فدرت‌ها در داخل و خارج برای شکستن انقلاب اسلامی و فروپاشی نظام جمهوری اسلامی در حال طراحی و برنامه‌ریزی هستند، پس نتیجه‌ی منطقی این است که دفاع و حفظ نظام نیز متقابلاً وظیفه‌ی ماست و این یک تکلیف الهی است. یعنی کاری ذوقی، سلیقه‌ای، اختیاری و حاشیه‌ای نیست، بلکه تکلیف است. یعنی بر همگان واجب است.

  ب – اما درجه‌، اهمیت و اولیت این تکلیف چقدر است؟ چرا که تکالیف بعضی اولی بر بعضی دیگر هستند. مثلاً دفن میّت مسلمان، واجب کفایی است، حفظ جان هم واجب است. اما اگر کسی بداند که در صورت اقدام جهت دفن میّت جانش به خطر می‌افتد، واجب است از جانش محافظت کند. یا حکمی ساده‌تر: روزه در ایام ماه مبارک رمضان واجب است، اما اگر کسی علم داشته باشد که بر او ضرر دارد، نه تنها واجب نیست، بلکه اگر روزه بگیرد اشکال دارد و باید وقت بهبود قضایش را به جا آورد یا کفاره بدهد.

حالا، اهمیّت و اولویت این تکلیف چقدر است و چگونه باید تبیین شود؟

بدیهی است تکالیفی که صبغه‌ی جهادی دارند، با سرمایه‌گذاری از «جان و مال» محق می‌گردند و در این میان جان مهم‌تر و گران‌قیمت‌تر از مال است. حال سؤال می‌شود که به فرض همه مال را در راه جهاد هزینه کردیم، میزان گذشت از جان چقدر است؟ می‌فرماید تا شهادت پیش برو، خدا هم مالت را می‌خرد و هم جانت را. سؤال بعدی پیش می‌آید: فرض کنیم که از جان خودمان گذشتیم، اما وقتی پای جان دیگری وسط می‌آید، چه باید کرد؟ آیا اگر امر واقع شد بین دفاع از جانی دیگر [که عزیز و محترم است]، یا دفاع از انقلاب، حکومت اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران، کدام اولی می‌باشند؟ خب پاسخ عقل و شرع روشن است که دفاع از اسلام و نظام اسلامی اولی است.

اما، مقام، درجه، رتبه و قیمت جان‌ها نیز متفاوت است، جان بنده و پدر و مادر و همسایه‌ام [به لحاظ نقش در کارگاه هستی و اثر وجود] در رتبه و مقامی است، جان عالم، دانشمند، استاد، یک مسئول، یک وزیر، یک رییس جمهور و یک رهبر، در رتبه‌های دیگری قرار دارد؛ حال تا چه رتبه‌ای جان باید فدای دفاع از اسلام و حکومت و نظام اسلامی شود؟ و اگر امر واقع شد بین حفظ جان و حفظ حکومت اسلامی، کدام اولی است؟

پاسخ این است که حفظ نظام از حفظ همه جان‌ها بالاتر است، حتی تا جان «امام معصوم علیه‌السلام». و دلیل روشن آن که معصومین (ع) نیز همه جان خود را فدای حفظ اسلام، حفظ قرآن، بقای اسلام و دفاع از ولایت و حکومت اسلامی نمودند. بدیهی است که اهل بیت علیهم‌السلام را به خاطر اختلاف فقهی بر سر شکل وضو یا غسل و طهارت ترور نکرده‌اند، بلکه بحث ولایت و حکومت بوده است.

ج – پس، یک دفعه بحث بر نگردد به این که «مگر ما در حدی هستیم که جان امام را فدا کنیم؟!»، چرا که اصلاً چنین موضوعی مطرح نشد. قرار نبود ما کسی را «فدا» کنیم. بلکه موضوع این بود که «این تکلیف الهی، از تکلیف حفظ جان خود و دیگری اولی‌تر است، حتی حفظ جان امام معصوم (ع)، چنان چه آنان خود جان‌شان را در راه حفظ اسلام فدا کردند». مگر حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام برای حفظ اسلام از جان زهرای اطهر علیها‌السلام و جان خود نگذشتند؟ مگر امام حسن علیه‌السلام چنین ننمودند؟ آیا نمی‌شد که با سیاسی‌کاری، اسلام را خرج کنند و جان خود را که امام عصر بودند محافظ کنند؟ مگر امام حسین علیه‌السلام از جان خود و برادری چون حضرت ابوالفضل العباس و فرزندانی چون حضرت علی اکبر و ... علیهم‌السلام نگذشتند؟! بدیهی است که اول مخاطب کلیه‌ی آیاتی جهادی و آیاتی که دستور داده شده مال و جان را فدای اسلام و حفظ اسلام و استقرار حکومت اسلامی و برپایی قسط و عدل کنید، خود امام عصر (ع) در هر زمانی می‌باشد. لذا آنان بزرگواران بر این عقیده استوار بودند که حفظ حکومت اسلامی، از حفظ جان امام عصر علیه‌السلام [که خودشان بودند] واجب‌تر است، که همه جان خود را فدا کردند.

پس، به تعبیر دیگر: اگر اولویت واجبات را طبقه‌بندی کنیم، حفظ نظام از اوجب واجبات است. چنان چه فرمودند:

امام خمینی (ره): «من به همه شما عرض میکنم که اگر – خدای ناخواسته – اسلام در ایران سیلی بخورد، در همه دنیا سیلی خواهد خورد و بدانید که به این زودی دیگر نمی‌تواند سرش را بلند کند. این الان یک تکلیف بسیار بزرگی است که از همه تکالیف بالاتر است. حفظ نظام اسلامی از اوجب واجبات است، اگر اسلام را می خواهیم باید این جمهوری را حفظش کنیم.»

 

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی