پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): بدون تردید آن جوان اگر ذکر یونسیه نیز نمی‌گفت، از طریق دیگری و به بهانه‌ی دیگری کارش به همین‌جا می‌رسید، چرا که مشکل او در اعصاب و روان خودش و نیز اوهام القایی به خودش و سایر کمبودها و مشکلات علمی از یک سو و روانی از سوی دیگر بوده است، نه این که در ذکر یونسیه یا ذکر دیگری عوارض سویی وجود داشته باشد.

الف - ممکن است کسی در نماز، نماز شب، تلاوت قرآن، زیارت، عشق به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و یا هر مورد دیگری دچار اوهام شود و همین «وهم و خیال» او را تا حدّ بیماری‌هایی چون «اسکیزو فرنی» یا مرحله‌ی شدیدتری چون «شیزو فرنی» پیش ببرد و در چنین حالتی حتی گمان کند که چیزهایی می‌بیند که دیگران نمی‌بینند و نام آن را «باز شدن چشم برزخی» یا هر چیز دیگری بگذارد.

طبق آمار، یک درصد مردم جهان مبتلا به اسکیزوفرنی هستند، در حالی که همه مسلمان نیستند و ذکر یونسیه یا دیگر اذکار را نیز نمی‌گویند، تا گفته شود علت عوارض ذکر است، بلکه هر بیماری در هر محیط و فرهنگی نسبت به آن چیزهایی که در موردش حساس می‌باشد، دچار چنین ابتلائاتی می‌گردد.

سنّ این ابتلا نیز بیشتر از 15 تا 30 سالگی است و علل اصلی آن ایجاد اختلال و عملکرد طبیعی در چند سیستم بدن، مانند گردش خون، دیابت، اختلالات عصبی و روانی یا ... می‌باشد.

ب – اگر ما رابطه‌ی «علت و معلول» را درست بشناسیم و درک کنیم، دیگر برای هر امری از ناحیه‌ی خود «علت» نمی‌تراشیم و اجازه نمی‌دهیم تا یک عده نیز سوء استفاده کرده و دینداری، نماز، ذکر و ... را علت بروز ناهنجاری‌ها بنامند تا ایجاد انحراف کنند.

بدیهی است اگر ذکر یونسیه یا هر ذکر دیگری علت بروز ابتلائات یا اختلالات یا هر گونه ناهنجاری و ناخوشایندی بود، لازم می‌آمد که این اختلالات و آثار سوء (معلول) در هر عامل و ذاکری بروز نماید، در حالی که چندین قرن است که همگان از این اذکار بهره‌های مادی و معنوی برده و می‌برند.

تردید ننمایید که اگر در اذکاری که از کلام وحی یا اهل عصمت علیهم‌السلام رسیده است، کمترین اثر سوئی وجود داشت و یا مستلزم شرایط ویژه‌ای (چون استاد یا ...) می‌بود، همان معلمان اصلی بیان می‌نمودند و این خود دلیل محکمی است.

ج – بهترین دلیل برای لازم و مفید بودن «ذکر و اذکار»، همان اوامر الهی در کلام وحی است که فرمود:

«فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُواْ لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ‌« (البقره، 152)

ترجمه: پس مرا ياد كنيد [تا] شما را ياد كنم و شكرانه‏ام را به جاى آريد و با من ناسپاسى نكنيد.

«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللَّهَ ذِكْرًا كَثِيرًا  * وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَأَصِيلًا»

ترجمه: اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد خدا را ياد كنيد، يادى بسيار * و او را در هر صبح و شام تسبيح گوييد.

«الَّذِينَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (الرعد، 28)

ترجمه: همان كسانى كه ايمان آورده‏اند و دل‏هايشان به ياد خدا آرام مى‏يابد آگاه باشيد كه دل‏ها تنها به ياد خدا آرام مى‏يابد.

ملاحظه: همه می‌دانیم که «ذکر» یعنی «یاد» و یاد ابتدا در قلب است و به زبان نیز جاری می‌گردد. پس چون دل به یاد خدا شد، لب نیز ذاکر خدا می‌شود و دیگر اعضای بدن نیز در عبادات [از انجام واجبات و پرهیز از محرمات گرفته تا انجام مستحبات و پرهیز از مکروهات]، آن یاد قلبی را ظاهر می‌کنند. اگر یک نفر کسی را دوست داشته باشد، ابتدا در قلبش او را دوست دارد و سپس دوست داشتن را به زبان آورده و به مخاطب ابراز می‌کند: «دوستت دارم».

پس، ذکر صرفاً این نیست که انسان تسبیحی به دست بگیرد و شب چهار صد مرتبه ذکر یونسیه یا صد مرتبه ذکر شریف لا إله الاّ الله بگوید، اما یاد خدا نباشد و یا اصلاً نفهمد چه می‌کند و چه می‌گوید.

ذکر، از دل به لب می‌آید و گفتن نیز سبب تقویت آن یاد قلبی می‌گردد و رابطه‌ی بین «محب و محبوب» را متقابل و تقویت می‌نماید. مسلماً نه تنها هیچ گاه در یاد خدا  و یاد کثیر و حتی دائمی خدا، ضرری نیست، بلکه هر لحظه غفلت از او موجب ضرر، زیان و لطمات دنیوی و اخروی می‌گردد.

پس، به این دروغ‌ها که به علت دور کردن ما از ذکر و یاد خدا در قلب و زبان و سایر اعضا ترویج و شایعه می‌شود، نباید توجه نمود.

پس برای شکستن این جوّ کاذب، همه با هم بگوییم: «لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِين - (اى خدا) جز تو معبودى نيست، تو (از هر عيب و نقصى) منزه و پاكى، حقّا كه من از ستمكاران بودم (زيرا عملى كه نتيجه‏اش نقص بهره من بود بدون توجه به جا آوردم)» و در معنای آن بیاندیشم تا اظهارمان واقعی باشد و بهره‌ی بیشتر از «فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ وَكَذَلِكَ نُنجِي الْمُؤْمِنِينَ - پس ما خواسته او را برآورديم و او را از اندوه (آن گرفتارى عظيم) نجات بخشيديم، و ما اين گونه مؤمنان را نجات مى‏دهيم (الأنبیاء، 87 و 88)‌« ببریم.