x-shobhe: ابتدا دقت بفرمایید: اگر چه اسلام مخالف جنگ و طرفدار صلح میان جامعه‌ی انسانی است، اما با ظلم، تعدی، ذلت و بندگی غیر نیز به شدت مخالف است. لذا در فرهنگ اسلام بر عکس فرهنگ تحریف شده‌ی مسیحیت، اصلاً چنین نیست که بگویند: اگر به این طرف صورت شما سیلی‌ای نواختند، طرف دیگر را جلو بیاورید! بلکه خداوند متعال دستور به دفاع قدرتمندانه و دشمن شکنانه و مقابله با کفر و ظلم می‌دهد.

نکته‌ی بعدی که باید مورد توجه قرار گیرد این است که: واژه‌ی «جهاد» در فرهنگ اسلامی، به معنای «تلاش» کار و کوشش است. و مسلمانان موظف هستند همیشه و در همه جا و بدون وقفه، با مال و جانشان در راه خدا تلاش «جهاد» نمایند. خواه ابتدایی باشد و یا تدافعی. مسلمانان وظیفه دارند همیشه در عمل و گفتار (قول و فعل) در راه بندگی خدا که قدم اول آن نجات خود و دیگران از زیر یوغ بندگی غیر خدا و رهایی از ظلم ظالمین است بکوشند.

در ادبیات دینی واژه‌ای که مفهوم جنگ می‌دهد «قتال» است که آن نیز از اقسام جهاد می‌باشد. پس جهاد اقسامی دارد که یکی از اقسام آنها «جنگ - قتال» است و جنگ نیز اقسامی چون: جنگ اقتصادی، جنگ روانی، جنگ تبلیغاتی و ... می‌باشد که یکی از اقسام آن «قتال» یا جنگ سخت در میدان است که مگر در موارد استثناء و به امر معصوم (ع)، به صورت تدافعی صورت می‌پذیرد.

حالا اگر منظور از «جهاد ابتدایی»، همان قتال و ابتدای به جنگ سخت باشد که وقوع آن نیز فقط به امر معصوم (ع) تعریف شده است، باید دقت نمایید که باز هم روح آن «تدافعی» است. چرا که جنگ در اسلام نه برای کشورگشایی و نه برای متاع دنیا و به یغما گرفتن سرمایه‌های دیگران، بلکه فقط در مقابل کفار و مشرکین و ظالمین که بر علیه اسلام و انسانیت گردن‌کشی می‌کنند و برای نجات انسان و انسانیت صورت می‌پذیرد.

بدیهی است که در چنین شرایطی، ابتدا دعوت به اسلام و دست کشیدن از ظلم به دیگران صورت می‌پذیرد و نپذیرفتن این دعوت، همان اذعان به مقابله جهت تداوم ظلمی است که ابتدا صورت پذیرفته و جاری است و در واقع نوعی اعلام جنگ است. چنان چه حضرت موسی (ع) حتی به فرعون ابتدا می‌فرماید که این قوم را رها کن تا با من بیایند و به آنها ظلم نکن. ادعای ربوبیت، فرعونیت، ابرقدرتی، ریاست بر جهان و ...، همه جنگ با انسان و حریت انسان است و مقابله با آن نیز همیشه تدافعی است.

اما، در خصوص مغایرت با «حقوق بشر» دقت شود که اولاً قرار نیست که ما خود را با «حقوق بشر» وفق دهیم، چرا که این حقوق بشر مصوب بسیار ناقص بوده و به جز منافع کفر و ظلم حاصلی ندارد. چنان چه هیچ موقع در موارد ضایع شدن حقوق بشر و جنایاتی چون: زندان‌های گوانتانامو و ابو غریب – حمله به عراق و افغانستان – کشتن مردم بی‌دفاع توسط بمب‌افکن‌های بدون سرنشین و جنایات و نسل‌کشی‌های اسرائیل در منطقه یا صرب‌ها بر علیه مسلمانان بوسنی و ... حاضر نبوده و نخواهند بود.

اما، دقت شود که اگر مدعیان و مدافعان (ظاهری) حقوق بشر نگران «جهاد ابتدایی» وقوع نیافته در فرهنگ اسلام هستند، خود که به صورت مستمر تحت عنوان «جنگ پیش‌گیرانه»، ابتدای به جنگ می‌کنند و نه تنها نگران حقوق بشر نیستند، بلکه محق بودن خود به جنگ را نیز با مفاد همین قانون توجیه می‌کنند!

آیا غیر از این است که تمامی جنگ‌های آمریکا در عراق – افغانستان ... و محق دانستن خود برای لشکرکشی به هر کشوری را تحت عنوان «جنگ پیش‌گیرانه» توجیه می‌شود؟!

اگر قرار باشد آغاز و ابتدا به جنگ ستمگران ظالم برای به بندگی کشیدن انسان‌ها و به یغما بردن سرمایه‌های مادی و معنوی آنها تحت عنوان «جنگ پیش‌گیرانه» توجیه داشته باشد و با حقوق بشر نیز مغایرت نداشته باشد، به طور قطع «جهاد ابتدایی» در اسلام که برای ریشه‌کنی کفر و ظلم صورت می‌پذیرد، موجه‌تر و با حقوق بشر منطبق‌تر است.

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام   جنگ و جهاد