ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: یک مسلمان واقعی و به ویژه یک شیعه اثنی عشری که معتقد و مدعی پیروی از اسلام ناب محمدی صلوات الله علیه و آله، که همان اسلام ولایتی است و تأسی به فرهنگ، اخلاق، فقه و رفتار اهل بیت علیهم‌السلام است، باید همه مواضع و کارهایش نه تنها منطق با اسلام ناب باشد، بلکه از روی اخلاص و بصیرت تمام انجام پذیرد، وگرنه عادتی و هوای نفسی است که با توجیه عبادت و ارادت صورت می‌پذیرد.

بی‌تردید بر آن چه تحت عنوان «عید الزهراء علیهاالسلام» رایج شده، اشکالات اساسی فراوانی وارد است که ذیلاً به برخی از آنها اشاره می‌شود:

الف – گفته‌اند این روز «رفع القلم» نیز نامیده شده است و منظورشان این است که انجام بسیاری از محرمات الهی، که از آن جمله پرهیز از لهو و لعب، انجام کارهای منافی با شأن مؤمن، رقصیدن و پایکوبی و حتی اهانت، فحش‌های رکیک و ناسزا می‌باشد، اشکالی ندارد؟!

بدیهی است که در هیچ کجای اسلام و شرع مقدس و فقه غنی تشیع، چنین سخن بی‌منطقی را نمی‌توان یافت و اساساً با اصول و فروع دین متضاد است. حلال محمد صلوات الله علیه و آله، حلال تا روز قیامت است و حرام او نیز حرام تا روز قیامت است و هیچ استثنایی نیز وجود ندارد.

دقت شود که «بهایی‌ها» پس از 19 روز خواندن ایام ماه و نیز 19 ماه خواندن ماه‌های سال، به عدد 361 رسیدند و از مجموع روزهای سال که 365 روز می‌باشد، 4 روز کم آوردند، لذا بدون توجه به این که باید توجیه تقویمی پیدا کنند، مدعی شدند که این چهار روز، «ایام هاء» است و ارتکاب بسیاری از محرمات را در این مدت جایز بر شمردند.

اما در اسلام ناب و فرهنگ غنی تشیع، هیچ مطلبی وجود ندارد که با وحی، عقل و وجدان و نیز با منطق، شعور و شأن آدمی ناسازگاری داشته باشد.

ب – از سوی دیگر، شیعه‌ای در تمامی ایام سال دعا و زیارت می‌خواند و از خداوند حکیم و منّان مسئلت می‌دارد «اَللهُمَّ اَجْعَلْ مَحیای مَحیا محمدٍ و ال مُحمد وَ مَماتی مَماتَ مُحمدٍ وَ ال مُحمدٍ»، یعنی خداوندا زندگی و مرگ محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین را به من عطا کن، باید دقت داشته باشد که در غم و شادی، در سوگواری و جشن، خلاف سنّت، اخلاق، مواضع و فقه آنان عمل ننماید. لذا نه عاشورای حسینی علیه‌السلام بهانه‌ی موجهی جهت تخلف و انجام اموری است که موجب وهن (اهانت) به اسلام و تشیع می‌گردد (مثل قمه زدن) و نه عید الزهراء علیها‌السلام، دلیلی برای موجه جلوه دادن و حتی حلال کردن محرمات الهی می‌باشد.

جشن و عزا، اظهار غم و شادمانی، باید همیشه به گونه‌ای باشد که اگر اهل بیت علیهم‌السلام خودشان وارد شدند نیز بتوان آن را ادامه داد. مگر مسلمان و به ویژه شیعه، معتقد نیست که عالَم محضر خداست و همه اعمال و رفتارهای ما در محضر امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف می‌باشد و کارنامه‌ی اعمال ما به ایشان می‌رسد؟

ج – اندوه و سرور، چه در مسائل شخصی و چه دینی و ...، یک حالت قلبی است، لذا فقط وقتی این حالات در قالب مراسم ظهور می‌یابد که قصد تبلیغ باشد. از این رو به «شعایر» مبدل می‌گردد و شعایر نیز در اسلام برای معظم داشتن آنهاست، لذا باید به گونه‌ای باشد که سبب تضعیف اسلام نگردد و سبب تبلیغ گردد و نه ضد تبلیغ و ابزار سوء استفاده دشمنان.

د – از مهم‌ترین، مؤثرترین و نقش‌آفرین‌ترین نکاتی که باید همیشه و در هر کاری به آن توجه شود، همان «بصیرت» است که مقام معظم رهبری، بارها و بارها به آن تأکید نمودند و بیان امروز (19/10/1392) در این خصوص را باید با خط زرّین تابلوی عقل و فکر و قلب نمود. ایشان تصریح نمودند که: «‌بصیرت اگر نبود ایمان ممکن است انسان را به بیراهه بکشاند‌» و افزودند: «‌عمل صالح بر اساس ایمان راسخ و درست و ایمان همراه با بصیرت و تداوم و استقامت اگر بود، پیروزی حتمی است. این‌هایی که پیروز نمی‌شوند یکی از اینها را ندارند‌».

بله، از جمله کارهایی که ظاهرش نشأت گرفته از ایمان و محبت به حضرات محمد و آل محمد صلوات الله علیهم اجمعین می‌باشد، اما باطن‌اش یا خرافه است، یا تعصب و یا رفتارهایی که موجب وهن اسلام، تشیع و حربه‌ی دست دشمنان اسلام می‌گردد، همین کارهای من‌درآوردی در عزا و شادمانی می‌باشد. و تأسف‌آور آن که برخی گمان دارند اگر فقها و عقلا کاری یا رفتاری را خلاف کردند، لابد اگر آن را انجام دهند، نزد خدا و اهل بیت علیهم‌السلام مقبول و مأجور است(؟!)

ﻫ - امروزه استراتژی و تاکتیک صهیونیسم، بیش از هر زمان دیگری، انداختن مسلمین به جان یک دیگر است، تا بتوانند کشورهای اسلامی را بدون حضور نیروهای خودشان، بدون هزینه‌های کلان و بدون تلفات، دچار آشوب، ناامنی و اغتشاش و در نهایت سلطه‌ی خارجی و تجزیه نمایند.

خب، این استراتژی و تاکتیک چگونه محقق می‌شود، مسلمانان چرا و چگونه مقابل یک دیگر صف‌آرایی کرده و با تعصب تمام خون هم دیگر را می‌ریزند؟ وهابی، سلفی و تکفیری چگونه در عین حال که اهل سنّت را قتل عام می‌کنند، خود را از آنان و آنان را از خود قلمداد نموده و علیه تشیع تحریک‌شان می‌کنند؟! آیا غیر از این است که از همین حربه‌ها بهره می‌برند؟!

به شبکه‌های ماهواره‌ای، ایستگاه‌های رادیویی و شبکه‌های اینترنتی که با حمایت وهابیت مزدور اداره می‌شوند توجه کنید، علیه شیعه چه دارند که بگویند؟ آیا می‌خواهند اصول عقاید تشیع را به چالش بکشند؟! خیر، بلک تماماً همین مباحث است، تماماً فیلم ویدیویی یا ضبط شده توسط گوشی همراه نشان می‌دهند که در فلان‌جا یکی فحش داد یا عده‌ای این چنین مراسمی تحت عنوان «عیدالزهراء ع» می‌گیرند! بعد دست او اسلحه و بمب می‌دهند که انتقام بگیرد.

حال آیا آنان که با بی‌بصیرتی و با انجام کارهایی که نه تنها ضرورت ندارد، بلکه حتی با اسلام و فقه نیز منافات دارد، زمینه‌ساز این تفرقه و دشمنی و خدایی ناکرده شریک غیر مستقیم و ناآگاهانه در این خون‌ها نیستند؟! آیا اهمیت معرفی درست تشیع و نیز تلاش شیعه و سنّی برای وحدت علیه دشمن آشکار و عوامل صهیونیست آنها، مصداق عبادت است، یا برگزاری مراسم و انجام رفتارها یا بیان گفتارهایی که از سویی حرام است و از سوی دیگر موجب افتراق می‌گردد؟ حضرات معصومین و از جمله حضرت فاطمه زهراء علیهاالسلام از کدام راضی هستند؟

پس ایمان باید به همراه بصیرت باشد نه مبتنی بر شعایر تو خالی و گاه مغایر با شعور و مضر به حال اسلام و مسلمین، به وِیژه در مقابل دشمنان واحد.

امام خامنه‌ای:

«اگر در مواردی نصرت الهی شامل حال مؤمنین نمی شود، به دلیل ضعف ایمان یا غلط بودن ایمان و یا ایمان بدون بصیرت است زیرا نداشتن بصیرت همچون نداشتن چشم است و فردی که چشم ندارد، راه را تشخیص نمی دهد و به بیراهه می‌رود» (19/10/1392)

« خیلى از این مردم بیچاره‏ى بى‏خبرِ سلفى و وهّابى که بوسیله‏ى دلارهاى نفتى تغذیه می‌شوند تا بروند در اینجا و آنجا عملهاى تروریستى انجام بدهند - در عراق یکجور، در افغانستان یکجور، در پاکستان یکجور، در نقاط دیگر یکجور – نمی‌دانند که مزدور دشمنند. آن مرد شیعى هم که می‌رود به مقدسات اهل سنت اهانت می‌کند و دشنام می‌دهد، او هم مزدور دشمن است، ولو نداند که چه می‌کند.‌» (22 اردیبهشت 88)

آیت الله العظمی بهجت (ره):

آیة الله محمدتقی بهجت (ره) درباره برگزاری مجالس به مناسبت حضرت زهرا سلام الله علیها (عیدالزهراء ) توصیه می فرمودند كه به بیان فضایل اهل بیت (ع)  بویژه حضرت زهرا (س) و بیان حدیث ثقلین پرداخته شود. به فرموده ایشان شیوه مرحوم آیت الله بروجردی رحمه الله نیز همین بوده است ؛ یعنی بیان مشترکات میان شیعه و اهل تسنن و ترک مطاعن و مثالب یا لعن و سب آشکار .

ایشان در مورد رفتارهایی که تحت عنوان عیدالزهراء (ع) انجام می‌شود، فرمودند:

«چه بسا ... این کارها موجب اذیت و آزار و یا قتل شیعیانی که در بلاد و کشورهای دیگر در اقلیت هستند گردد در اینصورت اگر یک قطره خون از آنها ریخته شود ما مسبب آن و یا شریک جرم خواهیم بود.»

 

منبع : کتاب "در محضر حضرت آیت الله العظمی بهجت " ، نوشته محمدحسین رخشاد ، ص 138 نکته شماره 198

کلمات کلیدی:  گوناگون