بسم الله الرّحمن الرّحیم

متأسفانه نگاه‌های اساسی غلط و خصلت‌های ناپسندی در نحوه‌ی مدیریت کشور و نیز مسئولین [گویا] نهادینه شده است که به هیچ وجه با اهداف، برنامه‌ها و ساختار نظام جهموری اسلامی ایران انطباق و سازگاری ندارد، بلکه به نوعی رسوبات دوران‌های گذشته می‌باشد که نه تنها زنگار آن کاملاً زدوده نشده است، بلکه گاه به تناسب شرایط، ضخیم‌تر نیز می‌شود.

یکی از نگاه‌های غلط، نگاه مسئولین منتخب یا منتصب به «خود» و «سمَت خود» می‌باشد. برخی گمان می‌کنند که چون منتصب شده‌اند، از قداست خاصی برخوردار گردیده‌اند که کسی حق ندارد کمترین تعرضی به ساحت مقدس آنان داشته باشد و برخی گمان می‌کنند که چون منتخب شده‌اند، یعنی «رأی، رأی آنهاست» و هر کاری که دلشان خواست می‌توانند بکنند.

همین نگاه و باور غلط به خویشتن خویش و سِمَت موقت خویش، سبب گردیده تا خصلت ناپسند خدا فراموشی و بالتبع خودبزرگ‌بینی که همان تکبر است به برخی دست دهد که حتماً و قطعاً در جایگاه مسئولیت (پست و مقام)، به دیکتاتوری سنّتی یا مدرن می‌انجامد.

متأسفانه در این برهه بیش از پیش شاهد نمودها و بروزهای این نگاه‌ها و خصلت‌های غلط هستیم. وزیر به مجلس و خانه ملت می‌آید و می‌گوید: چه گفتیم و چه شنیدیم به کسی ربطی ندارد – مقام مسئول می‌گوید: به مردم چه ربطی دارد ...، و هر کس که انتقاد یا اعتراض نمود نیز به اشکال متفاوت مشمول مجازات‌هایی می‌گردد که کمترین آنها برکناری از مسئولیت محوله می‌باشد.

بی‌تردید این نگاه و خصلت ناصواب، فقط و فقط با هوشیاری، بصیرت، حضور به موقع در صحنه، اعتراض به جا و انتقاد درست و در نهایت خواست مطالبات از مسئولین اصلاح می‌شود. اینها همه درس‌هایی است که از مقام معظم رهبری آموخته‌ایم.

بر اساس اخباری، حضرت آیت الله مهدوی کنی که اکنون ریاست مجلس خبرگان را بر عهده دارند، با انتقاد از برخی برنامه‌های نامطلوب صدا و سیما، در پاسخ به یک شبهه تبلیغاتی تصریح کردند: «به دلیل این که رئیس رادیو و تلویزیون منصوب مقام معظم رهبری است، گاهی به ایشان هم عرض می کنیم؛ می گویند آقا اعتراض کنید.»

برنامه‌ی «سمت خدا»، در میان برنامه‌های خوب و بد صدا و سیما، بهترین، غنی‌ترین، مؤثرتین، مفیدترین و پر بیننده‌ترین برنامه‌ها بود، به ویژه برای نوجوانان و جوانان که از هر سو هدف مستقیم تیرهای مسموم دشمنان خارجی و ایادی داخلی قرار گرفته‌اند و ترکش‌های ضدتبلیغ، شک، تردید، ناامیدی، شبهه و نارضایتی به صورت مستمر جان‌شان را مجروح می‌کند.

انتقاد حجت الاسلام ماندگاری به تمرد سیما از اهداف و فرهنگ اسلام، منویات مقام معظم رهبری و نیز قوانین مصوب، حتی اگر وارد نبود نیز باید مورد قدردانی قرار می‌گرفت، نه برکناری تهیه کننده و به تعطیلی کشاندن این برنامه. و حال آن که انتقاد بسیار بسیار وارد بود.

آقای ضرغامی می‌بایست با سعه‌ی صدر، دست حجت الاسلام ماندگاری و امثال ایشان را می‌بوسید و اظهار می‌داشت: از شما متشکر و ممنون هستم که با انتقاد و تذکر خود، ما را متوجه کردید – یا دست کم باید پس از قدردانی و تشکر اظهار می‌داشت که حتماً مورد بررسی قرار می‌دهم و اگر چنین بود که شما انتقاد کردید، اصلاح می‌کنم. نه این که انتقام این انتقاد به جا و صحیح را از تهیه کننده، برنامه و مردم بگیرد.

مردم باید توجه داشته باشند که «خود مختاری مسئولین» به مثابه‌ی «قانون شکنی» است و قطعاً نوعی دیکتاتوری عیان یا پنهان را بر آنان مسلط خواهد کرد.

مردم باید به صورت دقیق و مستمر و نیز با آگاهی و بصیرت کامل، تمامی گفتارها و رفتارهای مسئولین را زیر نظر داشته باشند و به موقع مطالبه کنند و درست و به جا انتقاد و اعتراض کنند.

مسئولین نیز باید بدانند که در هر پست و مقامی که باشند، اولاً خدمتگزاری بیش نیستند و ثانیاً همیشه به این انقلاب، به این نظام و به این مردم بدهکار هستند، نه طلبکار.

اگر مقام معظم رهبری بر اساس وظایف محوله مقامی را منصوب می‌کنند، یا اگر مردم بر اساس قوانین نظام جمهوری اسلامی ایران، کسی را برای احراز پست و مقامی انتخاب می‌کنند، معنایش این است که برای خود نمایندگان خدمتگزاری انتصاب و انتخاب کرده‌اند که اهداف، منویات و مطالبات آنان را محقق نمایند، نه این که معنایش این باشد که دیگر مقدس شده‌اند و یا هر کاری کردند و یا هر چه گفتند را مردم باید احسنت بگویند. آن دوران به پایان رسیده است.

آقای ضرغامی! باید انتقاد پذیر باشید، هر چند که وارد نباشد. و حال آن که انتقاد ایشان وارد بود. شما خود می‌دانید که اغلب فیلم‌ها و سریال‌های شبکه‌های متفاوت، بیشتر ترویج فرهنگ غرب، فرهنگ فمنیسم است، گاه حتی اعتقادات و احکام اسلامی به سخره گرفته می‌شود و دست کم آن است که فرهنگ چینی، هندی، کره‌ای و حتی کابویی امریکا، هر شب و هر هفته در اذهان عمومی ترویج و تبلیغ می‌شود، کمتر شب شهادتی بوده که در صدا و سیما شاهد معرفی موسیقی‌دانان و کارگردانان و هنرپیشه‌ها نباشیم و کمتر شب میلادی بوده که شاهد جولان خوانندگان نباشیم. البته برنامه‌های خوب هم داریم، اما غلبه با کدام است؟ حالا یک برنامه‌ی مفید و مؤثر و اتفاقاً بسیار پر طرفدار را این چنین به خاطر انتقادی صحیح و وارد، مورد غضب و انتقام قرار می‌دهید؟!

کلمات کلیدی:  یادداشت