ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: بزرگ‌ترها خلاف به عرض‌تان رسانده‌اند. البته شاید به برخی از آنها میوه نیز داده شده باشد، اما عمومیت نداشته است. آن موقع نیز مثل امروز چند بار مصوب کردند شیر رایگاه بدهند، آن هم چند دوره و در هر دوره چند روز بیشتر طول نکشید. حال با گذشته کاری نداریم، به سؤال امروز خودتان توجه کنید:

الف – خدا، پیامبر و اسلام را قبول دارید، اما حکومت را قبول ندارید؛ دلیل هم آن است که در گذشته در مدارس میوه می‌دادند، ولی حالا میوه گران است! البته گرانی همیشه همین‌طور بوده است. پدران در آن دوره پانزده ریال به فرزند خود می‌دادند که چهار ریال برای رفت و برگشت اتوبوس مصرف شود و یازده ریال نیز برای ساندویچ ظهر – بعد می‌گفتند: پسر جان! ما در زمان خودمان با این پانزده ریال یک قواره پارچه‌ی چادر مشکی می‌خریدیم ...، بعد یادشان می‌افتد که فلان خانه را در فلان محله، ماهی 3 تومان اجاره کرده بودند. و البته این شرایط برای خانواده‌های متوسط به بالا بود.

ب – اما، شاخصه‌ی قبول یا رد یک حکومت، شیر و میوه و ماست و خیار نیست. فرض بفرمایید وقتی رسول خدا صلوات الله علیه و آله مجبور شد به همراه اصحابش به مدینه هجرت کنند و در آنجا نیز با مشقت حکومتی برپا کرد و طی ده سال، ده‌ها جنگ داخلی بر آنان تحمیل شد، یک عده بگویند: تا قبل از اسلام و زمان حکومت ابوسفیان و کلاً سفیانی‌ها، به ما سر شیر و کره می‌دادند به اضافه مشروبات الکی فراوان و ...، همه نیز شاد بودیم، رقص و آواز و قمار و زن و ...، همه جا بود و هر وقت هم از کسی خوشمان نمی‌آمد، راحت او را می‌کشتیم، حتی اگر دخترمان باشد، اما حالا چی؟!

ج – یک موقع ممکن است کسی بگوید: از توان این حکومت و دولت راضی نیستم، سیستم برنامه‌ریزی و مدیریت ضعیف است ... و خلاصه کلّی انتقاد داشته باشد؛ خُب این موضعی است که اغلب مردم دارند و اگر انتقادشان صحیح باشد (که معمولاً هست) جای بحث دارد؛ اما یک موقع می‌گوید: «خدا، رسول، کتاب، ولایت و خلاصه اسلام را قبول دارم، اما حکومت اسلامی را قبول ندارم»، خب باید بیاندیشد که بالاخره اگر حکومت اسلامی را قبول ندارد، باید نوعی از حکومت‌های بشری که همه حکومت طواغیت و فراعنه است را قبول داشته باشد. باید بیاندیشد که آیا در اسلامی که او قبول کرده است، هیچ سخنی از حکومت و دولت نیست؟ اگر نباشد که این دین ناقص است.

د – دقت نمایید، خطر آنجاست که بگویند: چون میوه می‌دادند و اکنون نمی‌دهند یا چون شاد بودیم، پس آیا نباید قیام کنیم؟! قیام برای کی؟ قیام برای چی؟ چرا برای اسلام، وحدت، انقلاب، حکومت اسلامی و ... قیام نکرده و یا نمی‌کنند؟ چرا برای قسط و عدل در خود، خانواده، محله، شهر و کشور قیام نمی‌کنند؟ چرا علیه ظلم جهانی و بدبختی‌های تحمیلی قیام نمی‌کنند؟ چرا برای رشد، آگاهی و بصیرت قیام نمی‌کنند و به بهانه‌ی قیمت میوه، مردم را به قیام علیه حکومت تحریک می‌کنند؟! قیام کنند تا گرانفروشی نکنند، قیام کنند تا اسراف نکنند، قیام کنند تا رشوه ندهند و نگیرند، قیام کنند تا نوامیس مردم را برای خوشگذرانی نخواهند و اسمش را شادی نگذارند - چرا برای کار، تلاش، توزیع عادلانه، مصرف بهینه، انتخاب شایسته به هنگام گزینش رییس جمهور، دولت و نماینده اصلح برای مجلس قیام نمی‌کنند؟ و ناگهان پیشنهاد قیام علیه حکومت می‌دهند؟ به نفع کی؟ آیا این فریب یا سوء استفاده از احساسات مخاطب نیست؟!

 

 

 

کلمات کلیدی:  سیاسی