ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: چله‌گیری یا چله نشینی یا همان «اربعین‌گیری»، از توصیه‌های و آموزه‌های اسلام عزیز است، تا آنجا که حتی در ادبیات تربیتی و عرفانی، بسیار به آن اشاره شده است، چنان چه حافظ می‌سراید:

سحرگه ره روی در سرزمینی                              همی‌گفت این معما با قرینی

که ای صوفی شراب آن گه شود صاف         که در شیشه برآرد (یا بماند) اربعینی

پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، در حدیثی فرمودند: «مَن أخلَصَ لِلّهِ أربَعينَ صَباحا ظَهَرَت يَنابيعُ الحِكمَةِ مِن قَلبِهِ عَلى لِسانِ - هر كس چهل روز خود را براى خدا خالص كند چشمه‌هاى حكمت از قلب وى بر زبانش جارى مى‌شود / نهج الفصاحه ص 738»

الف – چله‌ای که موسوم به چله «موسوی» یا «چله کلیمی» است نیز ریشه در میقات حضرت موسی کلیم‌الله علیه‌السلام که در قرآن کریم آمده است و هیچ ربطی به «کلیمی‌ها یا یهودی‌ها» ندارد، چنان چه در یهودیت چنین چله‌ای وجود ندارد. زمان این چله، از از اول ذیقعده تا دهم ذی حجّه می‌باشد.

البته باید توجه داشت اگر چه کسی نمی‌تواند مثل ایشان چله نشینی کند، یعنی چهل روز بدون خوراک و آب و خوابیدن. اما در دستورات خودسازی طی یک چله را توصیه کرده‌اند و این ایام را «بهار چله نشینی» گفته‌اند.

ب – هدف اصلی از اربعین‌گیری یا چله‌نشینی که در تمام طول سال می‌توان انجام داد، تمرین چهل روز بریدن از تعلقات دنیوی است، چه رسد به دور شدن از حرام‌ها؛ باشد که این چهل روز سبب شود تا آن حسنه یا حسناتی که انسان پیشه کرده، ملکه‌ی او گردد. پس معنای آن چنین نیست که مثلاً کسی حتماً چهل روز به غاری رود یا در کنج خانه یا گوشه مسجدی عزلت بگیرد.

بلکه بحث، چهل روز اخلاص و بالتبع چهل روز مراقبت شدید است. در انجام واجبات، ترک محرمات، دقت در لقمه‌ای که می‌خورد، حرفی که می‌زند، کاری که می‌کند و ... .

حکایت: دوستی می‌گفت: در جوانی وقتی حدیث «مَن أخلَصَ لِلّهِ أربَعينَ صَباحا ...» را خواندم، گفتم این بهترین دانشگاه و حوزه است. تصمیم گرفتم تا چهل روز خود را برای خدا خالص کنم. در همان روز اول، بدون این که کاری کرده باشم، به محض نیت، خدای کریم حکمتی را به قلبم افاضه کرد که بر زبانم نیز جاری شده است و به شما می‌گویم. و آن این بود که «پس تا به حال چه می‌کردی که اکنون تصمیم گرفتی خودت را برای خدا خالص کنی؟ آیا تا به حال عمداً و سهواً به شرک آلوده بودی؟! ...»

چله‌گیری یا اربعین‌گیری:

بیان شد که چله اختصاصی به این چله و این ایام ندارد، حتی الزام ندارد که جامع باشد؛ چقدر خوب، مفید و پرفیض است، اگر کسی قصد کند: چهل روز نماز اول وقت بخواند – چهل روز، اگر شده روزی یک آیه قرآن بخواند و 5 دقیقه راجع به آن فکر کند - چهل روز دروغ نگوید و غیبت را حتی نشنود – چهل روز به نامحرم نگاه نکند – چهل روز حجابش را رعایت کند – چهل روز، حتی شده روزی نیم ساعت، از محضر علما (حضوری یا با مطالعه کتاب و ...) بهره بگیرد – چهل روز رفتارش را پدر، مادر، همسر، فرزندان، همسایه و دوستان اصلاح کند و ... .

چله‌گیری واتس‌آپی:

شاید اهمیت شناخت و توجه به توطئه کنترل ذهن (Mind control )، به ویژه برای جوانان عزیز این مملکت، کمتر از شناختن «چله موسوی یا چله کلیمی» نباشد. چرا که تولای بدون تبرا، نتیجه‌ای جز غفلت و هلاکت ندارد و در مسیر بندگی و رشد، آفت شناسی و دشمن شناسی ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

چله‌ی موسوی یا چله کلیمی یا اسم‌های دیگر آن، مثل اربعین کلیمی و ...، مطلب و مبحث جدیدی نیست. نه تنها همه علما و عرفا به آن عمل کرده و به دیگران توصیه می‌کردند، بلکه حتی پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌های ما نیز بدان عمل می‌نمودند و بسیار از جوانان نیز به آن همت می‌گمارند.

اما ناگاه، واژه‌ی «چله کلیمی»، در واتس آپ مطرح می‌گردد و یک عده سریعاً آن را برای اعضای گروه خود می‌فرستند و یک دیگر را دعوت می‌کنند که بیایید با هم چله کلیمی بگیریم، در حالی که یک عبادت کاملاً فردی است و کاری گروهی نیست. و البته اغلب نیز چله‌ای نمی‌گیرند، فقط لفظ «چله‌ی کلیمی» را دائم تکرار می‌کنند.

به غیر از آن که قصد اصلی، فرافکنی لفظ «کلیمی» بوده است [و طراحان اصلی می‌دانند که مردم عموماً نمی‌دانند که این چله هیچ ربطی به «یهودی یا کلیمی» ندارد]، مقصد اصلی تمرین توطئه‌ای جهانی به نام «کنترل ذهن» می‌باشد که به آن (Mind control) می‌گویند. و البته تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی مانند: فیس بوک – تویتتر – واتس آپ – وایبر و ...، بهترین، سریع‌ترین و ارزان‌ترین امکان برای تحقق این هدف و آزمایشات گوناگون است.

کنترل ذهن یا (Mind control)، در هر کشور و اجتماعی، به تناسب فرهنگ‌ها و بافت اذهان عمومی آنها صورت می‌گیرد و میزان عوامی، دهن‌بینی، سطحی‌نگری، شایعه‌پذیری و انفعال آنها تحت مطالعه قرار می‌گیرد تا برای اهداف جدی‌تر بعدی بهره‌برداری شود. مثلاً در ایران، یک بار جوکی خنده‌دار می‌نویسند، دوبار حدیث صحیح می‌نویسند و یک بار هم دعوت به چله نشینی می‌کنند، در حالی که شاید بسیاری از مخاطبین، در نماز واجب خود نیز اهمال دارند. پشت سر آن دو بار یک شایعه را پخش می‌کنند - چند بار خبر دروغ می‌دهند – ده‌ها بار حدیث جعلی (با قید سند) می‌نویسند و خلاصه خرافه‌گرایی، تشدید تعصبات پوچ موافق یا مخالف قومی و مذهبی و خرافه‌پروری را رواج می‌دهند. مثل حکایت مسخره‌ی کودکی که روی بدنش لا اله الله نوشته می‌شود و یا سجاده‌ای که نماز می‌خواند... – و البته یک عده هم مصرانه، مشتری حرف مفت هستند و به هیچ وجه حاضر نیستند که رد یا تکذیب آن را بشنوند و قبول کنند:

«وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْتَرِي لَهْوَ الْحَدِيثِ لِيُضِلَّ عَن سَبِيلِ اللَّهِ بِغَيْرِ عِلْمٍ وَيَتَّخِذَهَا هُزُوًا أُولَئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ مُّهِينٌ» (لقمان، 6)

ترجمه: و برخى از مردم كسانى‏اند كه سخن بيهوده را مى‏خرند تا [مردم را] بى‏هيچ دانشى از راه خدا گمراه كنند و آيات الهى را به ريشخند گيرند براى آنان عذابى خوار كننده خواهد بود.

 

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون