بسم الله الرحمن الرحیم

سلام بر حسین و اولاد حسین و اصحاب حسین، به ویژه شما دوستداران و یاران عاشق، صادق و با وفای ایشان.

با فرا رسیدن ماه محرم، توجهات بیش از هر زمان دیگری، متوجه سید الشهداء، امام حسین علیه‌السلام، باب الحوایج ابوالفضل العباس، زینب کبری، علی اکبر و اولاد، خاندان و یاران آن حضرت علیهم‌السلام و مصیبت‌های وارده به ایشان می‌گردد. با این توجه، ابتدا دل‌ها متأثر و عزادار می‌شوند و این تألم و غم شدید، در لباس‌های سیاه به نشانه‌ی عزادار بودن و سپس سیاه‌پوش کردن شهرها و کل کشور ظهور و بروز می‌یابد و هر جرعه آبی، لب‌های خشک و عطشان و سینه‌های سوخته از جهالت، ظلم و جفای آنانی که باید یار می‌شدند را به یاد می‌آورد.

اما، کمال این عاطفه و محبت، منوط به تفکرها، شناخت‌ها و نگرش‌هاست.

مکرر به ایشان عرض نموده‌ایم: «يَا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَكُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيما»، یعنی: ای کاش که من با شما بودم و به این فوز عظیم نایل می‌شدم. نهضت حسینی (ع) هم چنان ادامه دارد و دهه‌ی اول محرم، فرصت "بودن" با امام و رسیدن به این فوز عظیم است.

اجازه دهید یک حکایتی نقل کنم: در جنگ جمل، یکی از یاران امیرالمؤمنین علیه‌السلام به ایشان عرض کرد: "ای کاش برادرم نیز اینجا بود و توفیق می‌یافت که در رکاب شما بجنگد" – ایشان پرسیدند: برادرت با ما بود؟ یعنی از شیعیان ما بود؟ ایشان عرض کرد: بله، ولی الان سفر است. ایشان فرمودند: پس در این جنگ نیز با ماست.

این حال ماست. اگر با امام حسین علیه السلام هستیم، در کربلا و عاشورا نیز هستیم (إن‌شاء الله).

حال فرض کنید که توفیق یافتید به ندای «‌هَل مِن ناصر یَنصُرنی» ایشان، «لبیک» بگویید. یا همچون حبیب بن مظاهر، یا همچون مسلم بن عوسجه، یا مانند حرّ بن یزید ریاحی.

وقتی در محضر ایشان حاضر شدید، آن هم در شرایط کربلا و موقعیت عاشورا، ابتدا باید "اعلام مواضع" خود را بنمایید. هر کسی می‌تواند مسلمان یا شیعه باشد، اما هر کسی نمی‌تواند کربلایی و عاشورایی باشد.

خیلی‌ها از مدینه تا کربلا با ایشان بودند – خیلی‌ها در همان ده روز نیز با ایشان بودند – خیلی‌ها در جناح دشمن بودند – خیلی‌ها نه این طرفی بودند و نه آن طرفی، اما می‌گفتند: دلمان با شماست – خیلی‌ها دل‌شان با حضرت بود و شمشیرشان علیه حضرت – خیلی‌ها دور شدند که اصلاً نبینند و نشنوند – خیلی‌ها به امید حکومت آمده بودند و وقتی دیدند نه تنها خبری از حکومت نیست، بلکه جهاد و شهادت در پیش است، برگشتند و ... .

از این رو، گام اول همان "اعلام مواضع" است. باید مشخص شود که مواضع ما، نسبت به توحید، معاد، قرآن، ولایت، امامت، دشمنان از کفار، مشرکین، منافقین، اهل دنیا، مسلمانان نادان و شمشیر کشیده به روی امام و خلاصه اسلام یزیدی و اخلاق شمری چیست؟ تا اگر صحیح و درست و در خط امام و ولایت بود، در صف کربلاییان جای بگیریم.

زیارت عاشورا، سراسر "اعلام مواضع" است. به جز سلام اول به ایشان، هیچ سخنی از امام علیه‌السلام در این زیارت وجود ندارد. همه سخن از "من" و "مواضع من" است. اگر دقت کنیم، می‌بینیم که همه سخن از «انّی» و «منّی» و سایر ضمایر «مَن» است.

إِنِّي سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَكُمْ وَ حَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَكُمْ

اللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْيَايَ مَحْيَا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ مَمَاتِي مَمَاتَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

مِنِّي سَلاَمُ اللَّهِ أَبَداً مَا بَقِيتُ وَ بَقِيَ اللَّيْلُ وَ النَّهَارُ

و تمامی فرازهایش، از "سلام"ها که اظهار اسلام و تسلیم است، تا "لعن"ها که همه اظهار دشمن‌شناسی و برائت از آنان است، تا "دعا"ها که همه مسئلت توفیق برای خونخواهی در رکاب امام حی و ناطق، حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف است، همه و همه "اعلام مواضع"، شخص زیارت کننده‌ی امام حسین علیه السلام، در کربلا و روز عاشوراست.

پس، با زیارت عاشورا، به امام حسین علیه السلام، اعلام مواضع کنیم و دائم در خود و مواضع‌مان در تمامی شئون زندگی دقت کنیم که "آیا آن چه می‌گوییم، هستیم؟"، اگر نیستیم، مشکل کجاهاست که باید اصلاح شود. مبادا فقط شعار ظاهری در طی یک مدتی کوتاه باشد. و دقت کنیم که تمامی مواضع خود را با موازین مطروحه در این زیارت، موزون نماییم.

زیارت قبول و التماس دعا

 

 

کلمات کلیدی:  یادداشت   زیارت