باید امام زمان [حضرت مهدی علیه‌السلام] را بشناسیم و پس از قبول باور کنیم که در محضر او هستیم

السَّلامُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ السَّلامُ عَلَيْكَ يَا عَيْنَ اللَّهِ فِي خَلْقِهِ السَّلامُ عَلَيْكَ يَا نُورَ اللَّهِ الَّذِي يَهْتَدِي بِهِ الْمُهْتَدُونَ وَ يُفَرَّجُ بِهِ عَنِ الْمُؤْمِنِينَ

سلام بر تو اى حجّت خدا در زمينش،سلام بر تو اى ديده خدا در ميان مخلوقاتش،سلام‏ بر تو اى نور خدا كه رهجويان به آن نور ره مى‏ يابند و به آن نور از مؤمنان اندوه و غم زدوده مى‏ شود.

شناختن (که البته هیچ‌گاه کسب معرفت پایانی ندارد)، گام نخست است. اما شناخت دلیل بر قبول نمی‌شود. پس باید قبول داشت و گام بعدی «باور» داشتن است. چنان چه گویا برایت مشهود است که در هر زمان و مکانی که باشی، چنان چه در محضر خدایی، در محضر ولیّ خدا نیز هستی.

اگر چنین باوری داشته باشیم، با امام زمان خود ارتباط می‌گیریم و سرآغاز هر ارتباط سالمی، سلام است. امام، ولیّ خدا، پدر امت و برادر مهربان و رفیق راه است. چطور ممکن است کسی صبح که بیدار می‌شود، به پدر خود، برادر بزرگ‌تر و مهربان خود و بهترین و دلسوزترین رفیقی که نه فقط همراه، بلکه راهبر او و واسطه‌ی فیوضات الهی بر اوست، سلام ندهد؟! پس هر روز دست کم با یک سلام، با امام خود ارتباط برقرار کنیم و با یک دعا، ابراز علاقه، مودت و محبت نماییم. «قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى»

کلمات کلیدی:  حدیث امروز