ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: به دنبال درج مطلبی پیرامون جشن و شادی و عرض تبریک به محضر شریف حضرت حجة بن الحسن العسکری علیه‌السلام در 8 یا 9 ربیع (لینک)، پیام‌های بسیاری از تشکر و تقدیر و تأیید و هم چنین "نقد و تکذیب" ارسال گردید که مفهوم کلی آنها همان است که در سؤال فوق ایفاد گردیده است   .

بله، شیعه هم حزن دارد و هم سرور، اما چنان چه در سؤال نیز تصریح شده "به وقتش".

از این رو در سالروزی مانند 9 ربیع الاول، ما شیعیان در ظاهر و باطن بسیار خوشحال هستیم، جشن می گیریم و خوب و پرشکوه هم می‌گیریم، به یک دیگر نیز تبریک می‌گوییم، اما برای چه؟ برای این که ما توفیق یافتیم که شیعه حضرت مهدی علیه السلام باشیم، نه این که به ایشان تبریک بگوییم که امام شده است. مثل ذکر روز غدیر است، «الحَمدُلله الَّذي جَعَلَنا مِنَ المُتِمَسِكينَ بِوِلايَتِ اَميرَالمومِنين عَلي بُن اَبيطالِب علیه السلام ...» نه این که الحمدلله که حضرت علی علیه‌السلام امام شد. آنها امام بوده و هستند، و ما مفتخر شدیم و توفیق یافتیم که شیعه آنها باشیم. حرف ما این است، آیا این سخنی خیلی شاذ است؟!

الف – البته که شیعه نه تنها مذهب حزن نیست، [هر چند که مصائب بسیار تلخ و دردناک و جانسوزی بر آن تحمیل شده است]، بلکه به رغم این مصایب از یک سو و خوف و خشیت متقیانه از آخرت از سوی دیگر، مذهبی پر از امید و بالتبع نشاط است.

ب – از اسباب این نشاط، همین اعتقاد به حضور و سپس ظهور حضرت بقیة‌الله، حجة بن الحسن العسکری عج الله تعالی فرجه الشریف می‌باشد. چرا که اگر در هر دین، آیین، مذهب، مکتب و امتی، همه رهبرانش می‌کشتند، ناامیدی و یأس و حزن غالب می‌شد و از بین می‌رفت؛ اما تداوم امامت تا قیامِ قیامت و امید به "فرج" است که بقا و نشاط را تداوم بخشیده است. در عالم هیچ چیزی مثل "امید" نشاط ‌آور و انگیزه بخش نمی‌باشد و هیچ امیدی والاتر از استقرار و گسترش حکومت عدل الهی در سرتاسر گیتی به ولایت امام زمان علیه السلام نمی‌باشد.

ج – منتهی باید دقت نمود که به صورت مستمر، از یک سو ذهن‌مان را از "خلط مبحث" مراقبت کنیم و از سوی دیگر، مکرر از ناحیه خودمان مراسم‌سازی (جشن یا عزا) ننماییم.

در احادیث بسیاری آمده که شیعه، به حزن ما محزون و به سرور ما مسرور می‌گردد. حال سؤال این است که آیا آقا خیلی مسرور هستند که پدرشان به شهادت رسیده و امامت به ایشان رسیده است؟! آیا صبح فردای شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام و آغاز امامت، ایشان انتظار دارند که مردم خوشحال و مسرور و شاد، با گل و شیرینی خدمت رسیده و تبریک بگویند؛ یا ضمن همدردی در مصیبت شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام، با ایشان بیعت کنند؟!

د – امیرالمؤمنین علیه السلام، در زمان حکومت‌شان، در خطبه‌ای که مصادف با عید غدیر بود، به مردم توصیه کردند که این روز را جشن بگیرید، چرا که روز اکمال دین، اتمام نعمت و ... می‌باشد؛ اما آیا فردای رحلت پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله، خودشان جشن گرفتند و یا انتظار جشن گرفتن از سوی شیعیان‌شان را داشتند؟! یا این که انتظار می‌رفت، به حضور برسند و ضمن عرض تسلیت، تعزیت و همدردی در این مصیبت بزرگ، با ایشان بیعت کنند (که نکردند).

و – برای سایر امامان علیهم السلام نیز همین‌طور است، چنان چه از عصر عاشورا و آغاز امامت امام سجاد علیه‌السلام مثال آورده شد. حال اگر فردای عاشورا، امت ایشان جشن می‌گرفتند و جهت عرض تبریک خدمت می‌رسیدند؛ کاری پسندیده بود و یا نکوهیده؟! مثلاً فرض بگیرید که کاروان اسرا، با پیشوایی حضرت زینب علیهاالسلام، لباس نو می‌پوشیدند و شادان و خندان خدمت امام زمان خویش رسیده و تبریک عرض می‌نمودند؟!

ز – بله، در عید غدیر خم، عید فطر، سالروز میلاد معصومین علیهم‌السلام و حتی اولیاء الله، مسرور هستیم و جشن نیز می‌گیریم، به یک دیگر تبریک می‌گوییم و ...؛ اما موضوعیت جشنی به عنوان آغاز امامت یک امام که مقارن با شهادت امامی دیگر است، چیست؟

قرار شد شیعه، به حزن امام محزون و به سرور امام مسرور باشد؛ حال قلب امام در چنین روزی مسرور است یا محزون؟ پس چرا خود فریبی کنیم؟! دنبال خوشایندهای خودمان هستیم، یا دنبال امام و امامت؟!

ح – بله، جا دارد امروز یا فردا به عنوان یک سالروز (وگرنه هر روز)، انسان مؤمن و شیعه، قلب خود را بیاراید، خود را آماده حضور در محضر شریف بنماید، سلام دهد، عرض تسلیت کند و بیعت نماید؛ اما جشن چه بگیرد؟! از خودش بپرسد که آیا من خیلی خوشحال هستم که امام حسن عسکری به شهادت رسیدند و امامت به فرزند ایشان رسیده است؟ بلکه باید بگوید که جشن می‌گیرم برای توفیق خودم به تشیع.

ط – بله، آغاز امامت هر امامی، واقعه‌ی بسیار بزرگی است که کل عالم هستی را متأثر می‌نماید، اما برای امام و امت، مسئولیت‌آور است.

ما باید خوشحال از این باشیم که اهل امامت هستیم، شاکر از این باشیم که إن‌ شاء الله از امت حضرت مهدی علیه‌السلام و منتظرین عصر غیبت محسوب می‌گردیم، و امیدوار باشیم که نه تنها دل امام زمان خویش را به درد نیاوریم، نه تنها سرباری برای ایشان نباشیم، بلکه به عنوان شیعه و سربازی خوب و مقبول، در پی انجام وظایف در برآوردن انتظارات ایشان داشته باشیم؛ چنان چه در دعای عهد از خداوند منّان مسئله می‌نماییم:

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ [وَ الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ‏] وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ»

ترجمه: خدايا مرا،از ياران و مددكاران و دفاع‏كنندگان از او قرار ده، و از شتابندگان به سويش،در برآوردن‏ خواسته‏هايش،و اطاعت‏كنندگان اوامرش،و مدافعان حضرتش،و پيش‏گيرندگان به جانب خواسته‏اش،و كشته‏شدگان‏ در پيشگاهش.

*- پس این که گفته شد، جشن و شادمانی و سرور به عنوان آغاز امامت و تبریک و تهنیت به ایشان در این روز،  موضوعیتی ندارد، هیچ ربطی به این که شیعه مذهب حزن نیست ندارد، بلکه تثبیت حزن و سرور واقع‌بینانه و به موقع و به دور از خرافه‌ها یا عادت‌سازی می‌باشد. اگر پسر با مرگ یا شهادت پدر، متکفل امور خانواده شد، جشن و سرور دارد؟ اگر امامی همزمان با شهادت امام دیگر (به ویژه پدر)، متکفل امور امت شد، جشن و سرور دارد؟!

پس، ما شیعیان در ظاهر و باطن بسیار خوشحال هستیم، جشن می گیریم و خوب و پرشکوه هم می‌گیریم، به یک دیگر نیز تبریک می‌گوییم، اما برای چه؟ برای این که ما توفیق یافتیم که شیعه حضرت مهدی علیه السلام باشیم.

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   امامت