ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: از همان جایی که تا کنون مدعیان دروغین را شناخته‌ایم؛ مگر کم بوده‌اند کسانی که ادعای مهدویت، حتی نبوت و حتی الوهیت کردند؟!

کار ابلیس و سایر شیاطین انس و جنّ، "بدل‌سازی" و جایگزین کردن القایی و زوری "بدل به جای اصل" است.

خدای دروغین به جای خدای حقیقی – رسول دروغین به جای رسول حق – امام و پیشوای دروغین، به جای امام حق – کتاب، جهان‌بینی و ایدئولوژی کذب و مبتنی بر اهداف نفسانی و تخیلات روانی و منافع شیطانی، به جای کتاب وحی ...، و خلاصه زندگی دروغین با تمام شئونش در فضای مجازی، به جای زندگی حقیقی و واقعی. تا آنجا که انسان مشغول عشق، ازدواج، تجارت، جنگ، صلح، ارتباط، تعامل با دیگران و حتی بچه‌داری مجازی (POU  ) بشود.

اما دست انسان نیز خالی بسته نیست و به جبر مقهور و مغلوب شیاطین نمی‌باشد؛ چرا که این انسان است که ابلیس یا شیاطین جنّ و انس را بر خود مسلط می‌کند و خودش نیز از دسته شیاطین می‌شود؛ پس قدرت دست انسان است و می‌تواند به راحتی شیاطین را مغلوب نماید.

الف – خداوند منّان به انسان "عقل و فطرت" داده است. بد و خوبش را نیز به او الهام می‌کند (فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا – الشمس، 8) – اضافه بر اینها، نبی، رسول، وحی و کتاب فرستاده است، بینه و دلیل و حجّت‌های خود را برای هر امری بسیار آشکار تبیین کرده است و اضافه بر این خودش هر کسی را که در راه او گام بر می‌دارد، به شیوه‌های بسیار بسیار گوناگون هدایت می‌نماید، این وعده خواست و خدا در وعده‌اش تخلف نمی‌کند:

«وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا وَإِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ» (العنکبوت، 69)

ترجمه: و كسانى كه در راه ما كوشيده‏اند، به يقين راههاى خود را بر آنان مى‏نماييم و در حقيقت، خدا با نيكوكاران است.

ب – پس نه [العیاذ بالله]، توان خدا در معرفی حجتش کم شده و نه دست انسان از ملاک‌های تمیز حق از باطل، خالی و کوتاه شده است. اگر چنین نبود که هیچ وقت فرق خدای حقیقی با خدای کاذب، یا کلام وحی با سخن شخص، یا امام حق با امام باطل ... را نمی‌فهمید و کلاً هیچ حق و باطلی را از هم تشخیص نمی‌داد.

ج – مردمان در زمان ظهور حضرت حجّت عج الله تعالی فرجه الشریف، چندین دسته هستند، چنان چه امروز یک پارچه و واحد نیستند.

ج/1 - سبقت گیرندگان، کسانی هستند که قبل از ظهور ایمان آورده و ایشان را شناخته‌اند. کسانی که دین و ایمان‌شان به واسطه شناخت و اتصال به ولایت در سلسله مراتبش، جاهلانه نمی‌باشد؛ نه جاهلانه زندگی می‌کنند و نه جاهلانه می‌میرند.

پس، ضرورت شناخت فقط مختص بعد از ظهور نمی‌باشد. «مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ ماتَ مَيْتَةً جاهِلِيَّةً – هر کس بمیرد و امام زمانش را نشاخته باشد، به مرگ جاهلیت مرده است»

شخصی به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد: خیلی دوست دارم بدانم اگر در زمان ظهور بودم، چگونه بودم؟ ایشان فرمودند: همان گونه که الان هستی؟ خب، امام صادق علیه‌السلام امام زمان او بود و او باید می‌شناخت و ... .

ج/2 – گروهی دیگر، شخص او را نمی‌شناسند، اما طبق احادیث، مؤمن و اهل ولایت و فقه هستند، آنها به دنبال کسی هستند که او را می‌شناسند و به علم، تقوا و بصیرت او ایمان دارند، به واسطه‌ی تأیید و بیعت او، امام را می‌شناسند بیعت می‌کنند. چنان چه در احوال سید حسنی (یا خراسانی) آمده است که او با اصحاب نزد حضرت (ع) می‌رود و نشانه‌های امامت را می‌خواهد و امام به او نشان می‌دهد و او بیعت می‌نماید و مردم نیز به دنبال او. البته در حدیث با ذکر قسم تأکید شده که او خودش امام را می‌شناخت، بلکه برای اطمینان قلبی مردم و اتمام حجّت این نشانه‌ها را درخواست نمود و سپس بیعت کرد.

ج/3 – گروهی عقب‌تر هستند و بینه‌های بیشتر و یا حتی عجیب و غریب‌تر می‌خواهند، به آنها نیز ارائه می‌شود. برخی عقب‌تر هستند و حتی تا مدتی عناد و لجاج می‌کنند، حتی برای آن حضرت آیه و حدیث و احکام شرعی می‌خوانند، ولی بالاخره آنها نیز تکبر جاهلانه و نگاه متعصبانه را کنار گذاشته و وصل می‌شوند.

ج/4 – اغلب مسیحیان عالَم، حضرت مسیح علیه‌السلام را با دلایل، بینه‌ها و معجزه‌ها و مشخصاتی که از پیش می‌شناختند، در پشت سر آن حضرت می‌بینند و می‌گروند.

ج/5 – عده‌ای (شاید توده مردم)، شناخت خاصی ندارند، اما چون "نصر و فتح" را با این جناح و جریان می‌بییند، به این سیل وصل می‌شوند (مثل امروز که عده‌ای به جریان قدرت و مکنت متصل می‌شوند)، تا آن که بالاخره رشد کرده و ایمان بیاورند و یا در همان حد پایین، یعنی تسلیم (اسلام) زندگی کرده و از دنیا بروند.

« إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ * وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا» (النّصر، 1 و 2)

ترجمه: چون يارىِ خدا و پيروزى فرا رَسَد * و مردمان را ببينى كه گروه گروه در دين خدا در آيند.

ج/6 – و عده‌ای نه تنها نمی‌شناند، ایمان نمی‌آورند و تسلیم نیز نمی‌گردند، بلکه مقابل ایشان صف‌آرایی کرده و به جنگ می‌پردازند و مغلوب می‌شوند.

شناخت و باور:

شناخت: لازم است عزیزان به این نکته‌ی مهم توجه نمایند که "قواعد و اصول شناخت"، همیشه یکسان است. انسان، خداوند عزّوجل را نیز با "عقل و فطرت" می‌شناسد، خودش یا یک گُل یا دیگران را نیز مبتنی بر همین اصول "عقل و فطرت" می‌شناسد.

از جمله اصول معرفت [شناخت]، این است که ابتدا "معروف" خود را می‌شناساند و سپس "عارف" او را می‌شناسد. هم خدا ابتدا خود و رسولش و دین حق را می‌شناسد و سپس از بندگانش می‌خواهد که به این شناسایی ایمان بیاورند، هم یک شاخه گُل، ابتدا خودش را تجلی داده و می‌شناساند، پس ناظر او را می‌شناسد. حال هر که نزدیک‌تر شد، بیشتر می‌شناسد.

شناساندن امام زمان، حضرت حجت بن الحسن العسکری علیه السلام نیز "کار" خداست، نه کار ما.

خداوند علیم، حکیم و هادی، او را چه به اسم و چه به رسم، در آیات قرآنی و معرفی توسط آخرین نبی و رسولش، توضیح و تشریح توسط امامان علیهم‌السلام، بیان مشخصات سجّلی، فیزیکی، علائم ظهور، چگونگی ظهور، اهداف ظهور و ... شناسانده است و در زمان ظهور نیز با تحقق و ظهور همان نشانه‌ها و حجت‌ها، دلایل، براهین، بینه‌ها، جلوه‌ها و ... می‌شناساند. دست خدا برای شناساندن حجتش بسته نیست.

مگر به ظهور بشارت داده نشده، مگر نفرمود آن بشارتی که همه انبیای الهی که «مبشر» بودند، همین است که «مودت اهل بیت علیهم السلام» را داشته باشید.

«ذَلِكَ الَّذِي يُبَشِّرُ اللَّهُ عِبَادَهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى وَمَن يَقْتَرِفْ حَسَنَةً نَّزِدْ لَهُ فِيهَا حُسْنًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ شَكُورٌ» (الشّوری، 23)

ترجمه: اين همان چيزى است كه خداوند، آن بندگان خود را كه ايمان آورده و عمل‏هاى شايسته كرده‏اند بدان بشارت مى‏دهد. بگو: از شما در مقابل اين ( ابلاغ رسالت خود) جز محبت (قلبى و عملى) درباره خويشاوندانم (که فرمود مقصود اهل بیت علیهم‌السلام هستند) مزدى نمى‏طلبم، و هر كس كار نيكى انجام دهد (بر اين محبت بيفزايد) ما برايش در آن، نيكى مى‏افزاييم (بر پاداش طبيعيش حد اقل ده برابر اضافه مى‏كنيم)، حقّا كه خداوند آمرزنده و شكرگزار است

پس اگر منتظریم، سعی کنیم از هم اکنون ایشان – امام عصر خودمان – را بشناسیم، در پی این شناخت، محبت خود را با او تشدید کنیم، و در پی این محبت، با جان و دل تبیعت کنیم. از هم اکنون سرباز ایشان شویم. برای ما همیشه ظهور باشد نه غیبت، یک روز هم وقت قیام می‌رسد.

باور و ایمان: کار قلب است. بسیاری خدا را می‌شناسند، اما ایمان نمی‌آورند؛ حق را می‌شناسند، اما ایمان نمی‌آورند و ...، چرا که قلب‌شان محجوب و قف شده است.

«أَفَلَا يَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أَمْ عَلَى قُلُوبٍ أَقْفَالُهَا» (محمد ص، 24)

ترجمه: پس آيا در اين قرآن تدبر و انديشه نمى‏كنند يا بر دل‏هايى قفل‏هاى (عناد و قساوت و شقاوت) آن نهاده شده است؟

«وَمِنْهُم مَّن يَسْتَمِعُ إِلَيْكَ وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَن يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِن يَرَوْاْ كُلَّ آيَةٍ لاَّ يُؤْمِنُواْ بِهَا حَتَّى إِذَا جَآؤُوكَ يُجَادِلُونَكَ يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُواْ إِنْ هَذَآ إِلاَّ أَسَاطِيرُ الأَوَّلِينَ» (الأنعام، 25)

ترجمه: و برخى از آنان به تو گوش فرا مى‏دهند، و [لى‏] ما بر دلهايشان پرده‏ها افكنده‏ايم تا آن را نفهمند، و در گوش‌هايشان سنگينى [قرار داده‏ايم – به واسطه قانون کفر و عصیان و آثار آن‏]. و اگر هر معجزه‏اى را ببينند به آن ايمان نمى‏آورند. تا آنجا كه وقتى نزد تو مى‏آيند و با تو جدال مى‏كنند، كسانى كه كفر ورزيدند، مى‏گويند: «اين [كتاب‏] چيزى جز افسانه‏هاى پيشينيان نيست.

«وَجَعَلْنَا عَلَى قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَن يَفْقَهُوهُ وَفِي آذَانِهِمْ وَقْرًا وَإِذَا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْاْ عَلَى أَدْبَارِهِمْ نُفُورًا» (الإسراء، 46)

و (به مجازات كفرشان) بر دل‏هاى آنها پوشش‏هايى (از غرور و حبّ جاه و مال) قرار داده‏ايم كه مبادا آن را بفهمند و در گوش‏هايشان سنگينى (قرار داده‏ايم)، و چون پروردگارت را در قرآن به يگانگى ياد كنى در حال تنفر پشت مى‏كنند.

*** - در عصر ظهور (که إن شاء الله همین عصر باشد) نیز چنین است، سنت خدا نه از بین می‌رود و نه مبدل می‌شود.

اللَّهُمَّ اكْشِفْ هَذِهِ الْغُمَّةَ عَنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِحُضُورِهِ وَ عَجِّلْ لَنَا ظُهُورَهُ إِنَّهُمْ يَرَوْنَهُ بَعِيدا وَ نَرَاهُ قَرِيبا بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ (دعای عهد)

 

ترجمه: خدايا اين اندوه را از اين امت به حضور آن حضرت برطرف كن، و در ظهورش براى ما شتاب فرما، كه ديگران ظهورش‏ را دور مى ‏بينند، و ما نزديك مى‏ بينيم، به مهربانى‏ ات، اى مهربان‏ترين مهربانان.

کلمات کلیدی:  اعتقادی   امام مهدی