ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: اتفاقاً این شبهه اصلاً جدید نیست و بسیار قدیمی است، منتهی برای هر دوره‌ای مجدداً مطرح می‌شود.

روند شبهات، مثل مُد لباس و مو می‌ماند. هر از چند گاهی به عقب برگشته و دوباره تکرار می‌شوند. آرایشی که پیش از چهارده قرن پیش مُد بود، دوباره مُد می‌شود و اهلش گمان می‌کنند که نوآوری کرده‌اند، لباس یا آرایشی که نیم قرن یا دو، سه و چند قرن پیش مُد شده بود، دوباره مُد می‌شود و اهلش گمان می‌کنند که دیگر در قله‌ی مدرنیته قرار گرفته‌اند ...، و شبهاتی که علیه توحید و دین مطرح می‌شود، سابقه چندین هزار ساله دارند و شبهات علیه اسلام نیز همین طور تکرار می‌شوند، و از جمله همین شبهه.

حال با توجه به این که معنای "دین"، اعتقادات است نه احکام، به نکات ذیل توجه نمایید:

الف – بله، دین فطری است، شناخت عقلی و کشش قلبی و گرایش فطری است و بدیهی است که عقل، قلب و فطرت، اصلاً زبان ندارند، نه فارسی و نه عربی و نه انگلیسی؛ بلکه اگر قرار باشد در قالب کلمات و مفاهیم نزول یافته و بیان شوند، نیاز به زبان و ادبیات پیدا می‌کنند. پس هیچ دستوری نداریم که معرفت، باور، ایمان و عشق‌تان به خدا، خوف و امیدتان به معاد را به عربی اظهار کنید.

علم خدا و مطلق علم که زبان ندارد، معرفت (شناخت) که زبان ندارد، محبت و عشق هم زبان ندارد، بلکه اگر قرار شد از مبدأ، از عقل یا از قلب به زبان نازل شود، زبان می‌خواهد. اگر شما کسی را دوست داشته باشید که این محبت شما زبان ندارد، اما اگر قرار باشد محبت خود را در قالب عمل ظاهر کنید، جسم و تحرکات اعضا و افعال می‌خواهد و اگر قرار باشد بیان کنید، زبان می‌خواهد.

ب – بندگی و عبادت، مستلزم اطاعت است و اطاعت هنگامی محقق می‌گردد که دستور اخذ شده باشد. خواه دستور اعتقادی باشد، مثل آن که فرمود ایمان بیاورید، به کفر، شرک و نفاق روی نیاورید - یا دستور رفتار فردی باشد، مثل آن که فرمود قرآن بخوانید و نماز را اقامه کنید – یا دستور اجتماعی باشد، مثل آن که فرمود در نیکی یک دیگر را یاری کنید، اما در گناه و ظلم نکنید، یا قیام به قسط کنید و یا با کفار مقابله کنید و ... .

در هر حال کلیه دستورات به صورت کلی به قلب مبارک حضرت رسول صلوات الله علیه و آله نازل شده است و در قالب لفظ، کلام و معانی و مفاهیم آن نیز وحی شده است تا به مخاطبین ابلاغ شود و توسط مردم (بندگان خدا) قابل اخذ باشد. لذا دریافت و درک فرمان و برای بندگی، گریزی از لفظ، کلام، زبان و ادبیات نیست.

ﻫ – اما در خصوص اَعمال عبادی، به جز بخش‌هایی از "نماز"، چه دستوری مبنی بر ضرورت عربی بودن آمده است؟ آیا روزه را عربی می‌گیریم؟ یا به عربی به پدر و مادر نیکی می‌کنیم؟ یا به عربی زکات و صدقات می‌دهیم؟ یا به عربی حج می‌رویم؟ یا به عربی امر به معروف و نهی از منکر می‌کنیم؟ یا به عربی در راه خدا جهاد می‌کنیم؟ یا الزاماً به عربی دعا می‌کنیم ...؟

هر کسی به هر زبانی که دلش بخواهد، خدای خود را صدا می‌کند، با او راز و نیاز می‌نماید، طلب مغفرت می‌کند، دعایش را اظهار می‌کند، اعمالش را انجام می‌دهد، مناسکش را در ایام خاص اجرا می‌نماید و ... .

نماز:

پس مشکل اصلی آنها فقط همین چند رکعت نماز است، که معمولاً نمی‌خوانند، اما برای ضایع کردن و از بین بردن آن، با این شبهات ضد تبلیغ می‌کنند.

عبادت:

عبادت آن است که معبود فرمان دهد و عبد به اجرا در آورد، اگر هر کسی هر کاری و به هر شکلی که دلش خواست انجام دهد، این عبادت نفس است، إله قرار دادن نفس است، نه عبادت الله جلّ جلاله.

«أَفَرَأَيْتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلَهَهُ هَوَاهُ وَأَضَلَّهُ اللَّهُ عَلَى عِلْمٍ وَخَتَمَ عَلَى سَمْعِهِ وَقَلْبِهِ وَجَعَلَ عَلَى بَصَرِهِ غِشَاوَةً فَمَن يَهْدِيهِ مِن بَعْدِ اللَّهِ أَفَلَا تَذَكَّرُونَ» (الجاثیه، 23)

ترجمه: پس آيا ديدى كسى را كه هوس خويش را معبود خود قرار داده و خدا او را دانسته گمراه گردانيده و بر گوش او و دلش مُهر زده و بر ديده‏اش پرده نهاده است؟ آيا پس از خدا چه كسى او را هدايت خواهد كرد؟ آيا پند نمى‏گيريد؟

ملاحظه: اگر گفته شد سعی کنید قرآن را به عربی بخوانید، چون کلام خداست و نور است، عین وحی است که به کلام ما جاری می‌شود؛ و البته قابل ترجمه کامل نیز نمی‌باشد. اگر گفته شد: دعای رسیده از اهل عصمت علیهم السلام را به عربی بخوانید بهتر است، چون کلام معصوم است و بهترین و والاترین بیان است، و گرنه همان دعا را می‌شود به فارسی یا انگلیسی هم خواند، و انسان دعاهای دیگرش را به زبان خودش بیان می‌دارد.

مرتبط:

*- اگر منظور از نماز راز و نیاز با خداست، چرا به فارسی نخوانیم؟! (12 بهمن 1388)

*-   چرا باید نماز را به عربی بخوانیم و حال آن که متوجه نمی‌شویم مضمونش چیست؟ (10 آذر 1392)

 

 

کلمات کلیدی:     دعا