x-shobhe: نمی‌دانیم که سروش چنین مطلبی گفته است یا خیر؟ اما بعید نیست. لذا به نکات ذیل توجه شود:

الف – در ادبیات، فلسفه و کلام، در مورد واژه‌ها مبحثی تحت عنوان «اشتراک معنوی» و «اشتراک لفظی» وجود دارد که دقت به آن در همه‌ی مطالعات و مباحث و تحقیقات لازم است.

اشتراک معنوی، به معنای واژه‌ای می‌گویند که هر کجا مطرح شود، یک مفهوم از آن ادراک می‌گردد. مانند واژه‌ی «هستی». همه از این واژه یک معنا را می‌فهمند و هیچ کس معنای متفاوتی درک یا بیان نمی‌دارد.

اما، بسیاری از واژه‌ها «مشترک لفظی» هستند. یعنی از یک تلفظ، ولی معانی و مفاهیم متفاوتی برخوردار می‌باشند. چنان چه مولوی به این مهم اشاره کرده و می‌سراید:

این یکی شیر است اندر بادیه        آن یکی شیر است اندر بادیه

این یکی شیر آدم می‌خورد           آن یکی شیر آدم می‌خورد

منظور این است که یک «شیر» همان شیر درنده و یک «بادیه» به معنای دشت است، اما یک شیر به معنای «لبن» و یک «بادیه» به معنای ظرف گودی است که در آن مایع‌ جات را قرار می‌دهند. آن شیر درنده در آن بادیه به معنای دشت آدم‌خوار است، اما این شیر لبنی در ظرف را آدمی می‌نوشد.

ب - مقوله‌های و مباحثی چون: خدا، دین، اسلام، پیامبر، قرآن، امام، ولایت و ... نزد امثال سروش و کلیه قرائت جدیدی‌ها که وابستگی اغلب آنها به آمریکا و انگلیس (فراماسون و صهیونیسم بین‌الملل) عیان و مسجل شده است، با خدا و دین الهی واقعی و اسلام ناب محمدی صلوات الله علیه و آله، فقط «اشتراک لفظی» دارد و نه تنها از هیچ اشتراک معنوی و مفهومی برخوردار نیست، بلکه اصلاً شباهتی هم ندارد.

خدای سروش و امثال ایشان، خدای منفعل حالات شخصی پیامبرش است، پیامبرش شاعری است که گمانش به ذهنش متصور شده است، وحی در نزد او چیزی همانند شعر و سخن پیامبر است، پیامبر اولی العزم او فاقد علم دانشمندان این زمان است، قرآنش نیز چیزی جز سخنان چنان پیامبری نیست و ...، بدیهی است که امام زمان او نیز مذبذب بین «حقیقت و واقعیت» سرگردان است!

البته با توجه مطالبی که سروش و امثال ایشان (قرائت جدیدی‌ها) از عقاید شخصی که بر اسلام عزیز حملش می‌کنند بیان داشته‌اند، سروش برای امام زمانش امتیاز ویژه و بی‌دلیلی قائل شده است،‌ چرا که چنین امام زمانی در چنین دینی، نه حقیقت دارد و نه واقعیت.

ج – قبل از هر پاسخی دقت شود: مسلمانی که یکی از ضروریات دین را منکر شده و تکذیب نماید، از اسلام خارج شده است، چه رسد به کسی که منکر وجود و واقعیت امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف باشد.

نفی و تکذیب وجود امام زمان (عج)، نه فقط نفی یکی از ضروریات دین، بلکه در واقع نفی و تکذیب همه‌ی آیات قرآن، فرمایشات پیامبر اکرم و معصومین علیهم‌السلام [از جمله خالی نماندن زمین از حجت خدا] و همه‌ی اسلام است.

د – وقتی خداوند متعال می‌‌فرماید:

«إِنَّا نَحْنُ نُحْيِ الْمَوْتى‏ وَ نَكْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْ وَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ أَحْصَيْناهُ في‏ إِمامٍ مُبينٍ» (یس -12)

ترجمه: ماييم كه مردگان را زنده مى‏كنيم و آنچه كرده‏اند و آنچه از آثارشان بعد از مردن بروز مى‏كند همه را مى‏نويسيم و ما هر چيزى را در امامى مبين برشمرده‏ايم.

معلوم است که در هر زمان باید امام مبین (معلوم و واقعی) وجود داشته باشد که همه چیز و از جمله مقدرات عالم و اعمال همه‌ی انسان‌ها و حتی آثار آن اعمال تا آخر الزمان نزد او احصاء شود.

وقتی خداوند متعال می‌فرماید:

«يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمينِهِ فَأُولئِكَ يَقْرَؤُنَ كِتابَهُمْ وَ لا يُظْلَمُونَ فَتيلاً» (الإسراء -71)

ترجمه: اى رسول (بياد آور) روزى را كه هر قومى را با كتاب و امامتشان دعوت كنيم هر كس نامه دعوتش را به دست راستش دهند آنان نامه خود قرائت كنند و كمترين ستمى به ايشان نخواهد رسيد.

معلوم می‌شود که برای همه‌ی افراد و همه‌ی اقوام در هر زمانی امامانی وجود دارند و هیچ کس در طول حیاتش بی امام نیست. خواه از امام حق پیروی نماید و یا از امام باطل. پس لابد امام حق نیز هر زمان وجود «حقیقی و واقعی»‌ دارد.

کلمات کلیدی:  اعتقادی