ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: تفاوت زبان و گویش، به هیچ وجهی دال بر تفاوت ملیت جغرافیایی نمی‌باشد.  در کشور خودمان بیش از پنج زبان مستقل و صدها گویش (فارسی، ترکی، لری، گرجی، گیلکی، بلوچی و ...) وجود دارد، اما همه ایرانی هستند. نیمی از سوئیس آلمانی زبان هستند و نیمی‌دیگر فرانسوی زبان – نیمی از کانادا، فرانسوی زبان هستند و نیمی دیگر انگلیسی زبان ... و تازه این کشورها هیچ کدام قدمت ندارند و بیشتر متشکل از مهاجرین جدید می‌باشند.

فلسطین:

فلسطین از قدیمی‌ترین سرزمین‌هایی است که تجمعات و مدنیت انسانی در آن شکل گرفته است. اریحا، مجد و غزه که از کهن‌ترین شهرهای جهان – با قدمت حدود دوازده هزار سال قبل از میلاد - به حساب می‌آیند، شهرهای بزرگ و پر تجمع این سرزمین بودند و رونق فرهنگی و اقتصادی، سبب کوچ اقوام به این دیار گردید. و البته این سرزمین محبط وحی و مهد ادیان الهی محسوب می‌گردد، چرا که اغلب انبیا و رسولان الهی، اهل فلسطین (مرکز تجمع فرهنگ، مدنیت و اقتصاد جوامع بشری) بوده‌اند. اگر چه خود یا پدران‌شان به آن سرزمین کوچ کرده باشند.

کنعانی‌ها از تبار کنعان بن سام بن نوح علیه‌السّلام می‌باشند. این گروه ساکنان اصلی فلسطین محسوب می‌شوند و سرزمین فلسطین به واسطه نام آنها «ارض کنعان» لقب گرفت. کنعانی‌ها ساکنان اصلی فلسطین شدند و با اشتغال به کشاورزی، دامپروری و تجارت، در پی ریزی این تمدن کهن تلاش نمودند. کنعانی‌ها قریب به ۲۰۰ شهر از جمله شهرهای معروف قدس و نابلس را بنا کردند. (آیا اکنون می‌گویند که فلسطین را کنعانی‌ها ساخته‌اند، پس باید آن را به عراقی‌ها بدهیم؟!)

در قرن سیزدهم پیش از میلاد نیز قبایل جنگجویی از جزیره کِرت و دریای اژه وارد فلسطین شدند که گفته می‌شود نام اصلی آنان پلست‌ها بود، دشت ساحلی از غزه تا حیفا را به تصرف خود درآوردند. فنیقی‌ها در حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد به فلسطین مهاجرت نمودند و شهر اورسالم (یعنی شهر سالم – همان اورشلیم یا قدس) را بنا نهادند. (پس بگوییم این سرزمین، متعلق به فینیقی‌ها می‌باشد، چنان که اکنون نام فلسطین (پلست‌ها) را دارد؟)

سپس نبطی‌ها که آنها نیز از نژاد عرب بودند، از جزیرة العرب به این منطقه مهاجرت کردند که تاریخ هجرت آنان نیز به قرن ششم پیش از میلاد می‌رسد.

گفته می‌شود که حضرت ابراهیم علیه السلام، دو هزار سال پیش از میلاد، به همراه برادرزاده‌اش حضرت لوط به این سرزمین آمد و در شهری که "الخلیل" نامیده شد سکنا گزید. (پس اگر حضرات ابراهیم و لوط علیهم السلام، اهل بابل، یا بر اساس اسناد موثق‌تر اهل اطراف رود نیل بوده‌اند، باز هم باید آن سرزمین به عراقی‌ها برسد!)

پس فلسطین، مانند هر کشور بزرگ و قدیمی دیگری، متشکل از اقوام متفاوتی است که هزاران سال است در آن سرزمین سکونت دارند.

قوم بنی اسرائیل:

همان‌طور که بیان شد، کنعانی‌ها از سلاله‌ی سام، پسر نوح علیه السلام هستند که به این دیار هجرت کردند و گستره و فعالیت آنها به حدی بود که این سرزمین، قبل از آن که "فلسطین" نامیده شود، سرزمین "کنعان" نام داشت. و البته ریشه کنعانی‌ها نیز از نژاد عراق است، چنان که محل ساخت کشتی نوح نیز مجسد کوفه فعلی بوده است.

یکی از سلاله‌ی این نسل، حضرت یعقوب علیه السلام که فرزند اسحاق و حضرت ابراهیم علیه‌السلام می‌باشد و به "اسرائیل" ملقب گردید و فرزندان و سپس قوم او را "قوم بنی اسرائیل" گفتند. یعنی قوم پسران اسرائیل که همان یعقوب است.

حضرت موسی علیه السلام:

پس از آن که قبطیان در سرزمین مصر به قدرت رسیدند و حکومت فراعنه‌ شکل گرفت، سرزمین‌های اطراف و حتی فلسطین را به اشغال و تصاحب خود درآوردند و اهالی دیارهای اشغال شده و از جمله فلسطین (قوم بنی اسرائیل) را به اسارت درآورده و پایتخت‌های خود کوچ دادند.

پس قوم بنی اسرائیل از یک سو به خاطر فقر و قحطی در زمان حضرت یعقوب علیه السلام، به سوی مصر و حضرت یوسف علیه السلام کوچ کرد و یکی به خاطر اسارت در نسل‌ها متفاوت فرعونیان. لذا حضرت موسی علیه السلام که از همین سلاله بود، در مصر به دنیا آمد، اما کنعانی (فلسطینی) و از قوم بنی‌اسرائیل بود.

پس، حضرت یعقوب، مشهور به اسرائیل بود و نام «بنی اسرائیل» نیز به اولاد ایشان اطلاق می‌شد. وی دوازده  پسر داشت به نام‌های: . روبیل. 2. شمعون. 3. لاوی. 4. یهود. 5. ریالون. 6. یشجر. 7. یوسف. 8. بنیامین. 9. دار 10. یقنالی. 11. حاد. 12. اشر. (مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، دار احیاء التراث العربی، بیروت، چاپ سوم، 1043 ق، ج 12، ص 220) – هر کدام از اینها یک قوم شدند و جمع‌شان مشهور شد به "قوم بنی اسرائیل".

حضرت موسی ـ علیه السّلام ـ نیز از بنی اسرائیل و قبیلة لاوی می‌باشد. نام پدر وی «عمران» است و نام جدش «یصهر»، نام پدر یصهر «ماهث» و نام پدر ماهث «لاوی» می باشد.[ بحارالانوار، ج 11، ص 10 و ...]؛ بنابراین سلسله نسب حضرت موسی تا حضرت ابراهیم ـ علیه السّلام ـ چنین است: موسی. بن عمران. بن یصهر. بن ماهث. بن لاوی.‌ بن یعقوب. بن اسحاق. بن ابراهیم. نام مادر حضرت موسی در منابع اسلامی «برخانه» ذكر شده است. (همان، ج 43،‌ص 33)

حضرت عیسی علیه السلام:

عمران پدر حضرت موسی علیه السّلام و نیز عمران پدر حضرت مریم (ع)، هر دو از طایفه بنی اسرائیل و از اولاد یعقوب و ابراهیم علیهما السّلام بودند و کلاً نبوت و امامت در نسل حضرت ابراهیم علیه‌السلام قرار گرفته است. چنان چه نسل حضرت پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله و امیرالمؤمنین علی بی ابیطالب که پسر عموی ایشان می‌باشند نیز از طریق حضرت اسماعیل به حضرت ابراهیم (علیهما السلام) می‌رسد .

حضرت عیسی مسیح علیه السلام، فرزند حضرت مریم علیه السلام می‌باشد.

حضرت مریم، به‌روایت مسلمانان دختر عمران، خواهر (یا از نسل) هارون و از طایفهٔ لاوی بود ولی به‌روایت مسیحیان از از طایفه یهودا بود و نسب‌اش به داوود پادشاه می‌رسید.

مادرش، حنّا نام داشت و دختر ابیّا بود که خواهرش الیصابات، همسر زکریّا می‌شد.

‌‌مریم در ناصره شهری در "جلیل" به ‌دنیا آمد و در زمان تولّد مریم، پدرش عمران کشته شده بود.

‌از عهد جدید برمی‌آید که حضرت مریم در شهری به نام ناصره در استان جلیل به امر الهی باردار شد، ولی فرزندش را در بیت اللحم به دنیا آورد. اما این گفتارِ جدید، نه تنها سندیت ندارد، بلکه با استنادات مورخین قدیمی خودشان نیز منافات دارد.

طبق روایت صحیح از امام رضا علیه السلام: «ولادت حضرت عیسی (علیه السلام) در شب 25 ماه ذیقعده رخ داده است‏» (من لایحضره الفقیه، ج‏2 ، ص‏89)

هم چنین در روایات آمده است:

«روزی که عیسی (علیه السلام) متولد شد، روز سه‏ شنبه بود و چهار ساعت و نیم از روز گذشته بود، و نهری نیز که حضرت عیسی (علیه السلام) در کنار آن متولد شد، نهر فرات بود (اصول کافی، ج‏1 ، ص‏479) – لذا بر اساس مستنداتی، نجف اشرف و کربلای معلی محل تولد ایشان بیان شده است.

نتیجه:

یک – سرزمین کنعان، که امروزه فلسطین نام دارد، از قدیمی‌ترین سرزمین‌ها و تمدن‌های بشری می‌باشد.

دو – سلاله تمامی انبیای الهی به حضرت ابراهیم علیه السلام و از طریق ایشان به حضرات نوح و آدم علیهما السلام می‌رسد. پس اگر قرار باشد که سلاله، سبب مالکیت یک قوم شود، باید این سرزمین را به عراقی‌ها بدهند.

سه – حضرات موسی و عیسی علیهماالسلام، هر دو از قبیله بنی اسرائیل بودند که آنها نیز از قوم کنعانی هستند.

چهار – در هر حال هیچ کدام به "اسرائیل یهودی" اختصاصی ندارند.

پنج – یهودی‌ها نیز الزاماً صهیونیست‌ها و یهودیان انگلیسی تبار و مهاجر از سایر مناطق جهان به سرزمین فلسطین نیستند. مهاجرت این عده به فلسطین، از سال 1920 آغاز شد و در سال 1940 به اوج خود رسید و سپس سرزمین فلسطین توسط قوای انگلیس، به گروه‌های تروریستی یهودی رسید که نام آنجا را اسرائیل گذاشتند.

شش – امروزه مردم فلسطین بیش از 60 درصد مسلمان هستند و حدود 15 درصد مسیحی هستند و جمعیت یهودی که قبل از 1940 فقط 3 درصد بود، امروز با توجه به مسلمان کُشی از یک سو، اخراج مسلمانان از سوی دیگر و مهاجرت یهودیان غیر فلسطینی به آن سرزمین، حدود 25 درصد است، پس هنوز در اقلیت کامل می‌باشند و به همین دلیل به همه پرسی از فلسطینی‌ها برای تعیین رژم حکومتی این سرزمین تن نمی‌دهند.

هفت – اگر قرار باشد مالکیت کنونی کشورها را بر اساس تاریخ چند هزار ساله گذشته آنها تقسیم کنند، باید بخش عظیمی از دنیا را به ایرانی‌ها و بخش دیگری را به رومی‌ها بدهند و امریکا را نیز به سرخ‌پوستانش بدهند – چطور شد که فقط فلسطین که مردمش تابع انبیای الهی بودند، یک دوره ابراهیمی بودند – یک دوره به دین حضرت موسی علیه السلام بودند – یک دوره به دین حضرت عیسی علیه السلام گرویدند و با بعثت و دعوت خاتم الانبیاء و المرسلین، حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله به دین اسلام گرویدند، اکنون باید متعلق به یهودیان صهیونیست و مهاجر از کشورهای دیگر باشد و مردم آن دیار را قتل عام کنند، از سرزمین‌هایشان اخراج کنند و فقرای یهودِ انگلیسی، آلمانی، هلندی، لهستانی، روسی و ... را جایگزین اتباع آن کشور کنند و بگویند اینجا مال قوم بنی اسرائیل است و آن هم ما هستیم؟!

سنّی‌ها:

چنین نیست که یک قومی به نام سنّی‌ها از یک تاریخی به این سرزمین آمده باشند، بلکه مردم همین سرزمین بودند که به اسلام گرویدند و مانند سایر کشورها و ملل مسلمان، برخی از آنها به مذهب سنّی درآمدند و برخی دیگر به مذهب تشیع. مثل ایران، ترکیه، عراق، افغانستان، پاکستان، عربستان و تمامی کشورهای اسلامی.

 

 

کلمات کلیدی:  تاریخی