ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: کفر یعنی چه و چیست؟
پوشاندن حق را "کفر" میگویند، از این رو به بیدین نیز کافر گفته میشود. اما کفر (پوشاندن حق) مصادیق دیگری هم دارد. کار "شب" هم کفر است، چون روز را میپوشاند و کفر در مقابل شکر نعمت نیز آمده است، چرا که نعمت را میپوشاند و ضایع میکند:
«وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لأَزِيدَنَّكُمْ وَلَئِن كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذَابِي لَشَدِيدٌ» (ابراهیم علیهالسلام، 7)
ترجمه: و آن گاه كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر واقعاً سپاسگزارى كنيد، [نعمت] شما را افزون خواهم كرد، و اگر ناسپاسى نماييد، قطعاً عذاب من سخت خواهد بود.»
کافر:
پس هر کس حق را بپوشاند کافر است. خواه وجود خداوند متعال را انکار کند و کافر شود و خواه نعمت خدا را بپوشاند، کتمان یا ضایع کند، که نسبت به آن نعمت کافر محسوب میگردد.
هم کسی خدا را تکذیب کند کافر است (کفروا بالله) – و هم کسی که آیات و نشانههای الهی را تکذیب کند و معاد را تکذیب کند کافر است (کَفروا بِایاتِ رَبّهِم وَلِقائه) – هم کسی که سایر حقایقی چون رسول، ملائک و ... را کتمان کند و بپوشاند، کافر است:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ آمِنُواْ بِاللّهِ وَرَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِي نَزَّلَ عَلَى رَسُولِهِ وَالْكِتَابِ الَّذِيَ أَنزَلَ مِن قَبْلُ وَمَن يَكْفُرْ بِاللّهِ وَمَلاَئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلاَلاً بَعِيدًا» (النساء، 136)
ترجمه: اى كسانى كه ايمان آوردهايد، به خدا و پيامبر او و كتابى كه بر پيامبرش فرو فرستاد، و كتابهايى كه قبلًا نازل كرده بگرويد و هر كس به خدا و فرشتگان او و كتابها و پيامبرانش و روز بازپسين كفر ورزد، در حقيقت دچار گمراهى دور و درازى شده است.
پوشاندن، تکذیب و ضایع کردن نعمت نیز کفر به آن نعمت است و "ولایت"، بالاترین نعمت الهی است، "انعَمتَ عَلیهم" والاترینها هستند که بر صراط مستقیم هستند. پس، اگر کسی حق آنان را نشناسد و یا تکذیب نماید، به کفر نزدیکتر میباشد.
سلسله علل و حِکَم در خلقت:
آیا اگر علتی برای معلولی بیان شود، کفر است؟ کدام فعل خداوند علیم و حکیم، بدون دلیل و علت و حکمت میباشد؟! آیا اگر خداوند متعال بفرماید که از آسمان باران را میفرستم تا زمین مرده احیا شود، گیاه بروید، حیوانات تغذیه کنند، تا در مجموع شمای انسان از آن بهره ببرید، کفر میشود؟
پنج تن آل عبا علیهم السلام، جای خود – آیا این که خداوند متعال خود میفرماید که شب، روز، آسمان و زمین را مسخر شما کردم، یا برای حیات شما آفریدم و ... کفر است؟ خیر؛ بلکه میفرماید اینها همه نشانه و آیه هستند تا شما در آنها تعقل کنید – علت و معلولها را پیگیری کنید، به علت غایی و حکمت اولی برسید و ... :
«فَسَخَّرَ لَكُمُ اللَّيْلَ وَالْنَّهَارَ وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ وَالْنُّجُومُ مُسَخَّرَاتٌ بِأَمْرِهِ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ» (النّحل، 12)
ترجمه: و شب و روز و خورشيد و ماه را براى شما رام گردانيد، و ستارگان به فرمان او مسخّر شدهاند. مسلماً در اين [امور] براى مردمى كه تعقل مىكنند نشانههاست.
*- باید دقت کنیم که مباد ناخودآگاه تابع اعتقادات و فرهنگ وهابیت فراماسونی شویم، آنها نام هر چه را که نمیفهمند و یا نمیپسندند را شرک و کفر میگذارند. خب این دیکته انگلیسیها بود، ما که نباید چنین کنیم. ما برای تعریف هر واژهای و سپس مصادیق آن، قرآن و حدیث داریم و البته با عقل میشناسیم و با قلب فهم میکنیم.
ایمان و کفر:
ما ایمان و کفر را از کجا آموختیم؟ آیا رسول و وحی به ما نیاموخت؟ پس چرا برخی (وهابیون و امثال آنها) سعی دارند که به خدا و رسول نیز درس توحید بدهند؟! در همین قرآن کریم در یک آیه میفرماید هر چه در زمین هست را برای شما خلق کردیم؛ در آیه دیگر میفرماید: زمین و آسمان و حاصل بارش و روییدنی و ... را برای شما قرار دادیم، آیا این کفر است؟! یا اگر برای ما باشد اشکالی ندارد، ولی به اهل عصمت علیهم السلام که برسد، کفر و شرک میشود؟!
به این دو آیه دقت کنید: «هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي الأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ» (البقره، 29)
ترجمه: اوست آن كسى كه آنچه در زمين است همه را براى شما آفريد سپس به [آفرينش] آسمان پرداخت و هفت آسمان را استوار كرد و او به هر چيزى داناست.
«الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاء بِنَاء وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَّكُمْ فَلاَ تَجْعَلُواْ لِلّهِ أَندَادًا وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ» (البقره، 22)
ترجمه: همان [خدايى] كه زمين را براى شما فرشى [گسترده] و آسمان را بنايى [افراشته] قرار داد و از آسمان آبى فرود آورد و بدان از ميوهها رزقى براى شما بيرون آورد پس براى خدا همتايانى قرار ندهيد در حالى كه خود مىدانيد.
خب، حالا چه میگویند؟ آیا میتوانند بگویند که کفر است؟! این را که خود خدا فرموده است. پس چرا اگر گفته شود همه چیز برای ما خلق کرده و قرار داده شده است، کفر نیست، اما اگر گفته شود برای انسانهای کامل است، کفر میشود؟!
بزرگی پنج تن آل عبا:
بدیهی است که هر مخلوقی نسبت به مخلوقی دیگر، فضیلیتهایی دارد، تا برسد به انسان که نسبت به بسیاری از مخلوقات فضیلت و برتری دارد، تا برسد به انسان کامل، که خداوند متعال او (آنها) را خلیفة الله قرار داده است؛ و خلیفه یعنی کسی که اسما و صفات "مستخلف" در او تجلی کرده است.
بزرگی انسانها متناسب است به میزان تجلی اسماء الله در آنها. خداوند متعال، حی، علیم، حکیم، رئوف، جواد، کریم ... و هستی و کمال محض است. پس به تناسبی که این هستی و کمال در موجودی تجلی کند، او دارای بزرگی و مقام میشود.
حضرت محمد صلوات الله علیه و آله، خلق اول است. فرمود: «اَوّلُ مَا خَلَقَ الله نوری»، یعنی اول چیزی که خداوند متعال خلق کرد، نور (وجود) من بود. پس هر چه هست به واسطه نور او خلق شده است. پس او بزرگترین است.
حضرت محمد صلوات الله علیه و آله، در مقام محمود است و هر چه هست، ذیل این مقام است. ایشان در مقام «قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَى» میباشند، هر چه هست پایینتر از این مقام میباشد.
ایشان در مقام «رَحْمَةً لِّلْعَالَمِينَ» است، یعنی رحمت واسطهی الهی به تمامی مخلوقاتش به واسطه ایشان میرسد.
همین طور است مابقی اهل عصمت علیهم السلام که نور واحد هستند. آنها مظهر اتمّ اسمای الهی هستند، یعنی انسانهای کامل هستند، یعنی ظهور و بروز جمال و جلال الهی، علم و حکمت، رأفت، رحمت و جود و ... در آنها ظهور تمام دارد. لذا امام صادق علیه السلام با قسم جلاله الله، فرمودند که اسمای حسنای الهی ما هستیم. یعنی بزرگترین، بهترین و کاملترین نشانههای خدا، ما هستیم.
وقتی اطاعت خودش را مرهون اطاعت از رسولش نمود، محبت خودش را مرهون مودت اهل بیت علیهم السلام نمود، هدایت را مرهون تبعیت از آنها نمود، آنها را مخزن وحی و معدن علم قرار داد، و رسول اکرم صلوات الله علیه و آله را «اسوهی حسنه = بهترین الگو» قرار داد، وقتی ایشان فرمود که صراط مستقیم من و علی و امامان از اولاد او هستیم و ...، یعنی آنها انسانهای کامل – افضل و اشرف مخلوقات – بزرگترینها و بهترینها هستند.
کلمات کلیدی:
قرآن