ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: خب چرا همین سؤال را از محضر مراجع محترم نپرسیدید. شما پرسیده‌اید که آیا مأجور است؟ آنها نیز گفته‌اند بله، مأجور است.

در هر حال دقت کنید که برای عموم، "موت" در اختیار انسان نیست، مگر آن که انتحار باشد، که آن دیگر نه تنها اجر ندارد، بلکه عذاب هم دارد. بلکه انسان در هر حال شاد می‌شود، غصه می‌خورد، از خوشحالی دچار شعف می‌گردد و یا از ناراحتی دچار حزن می‌گردد که این حالات شدت و ضعف دارد و ممکن است شدت آن سبب موت تدریجی یا دفعی کسی گردد.

خب حالا در بحث مأجور بودن این سؤال پیش می‌آید که به چه هدفی و در چه راهی و برای چه این قدر خوشحال یا مغموم شد که جان سپرد؟ پس اگر حالت پیش آمده، در راه خدا و برای خدا و مرضی خدا بوده باشد، شخص مأجور است و اگر نبوده باشد، مأجور نیست و اگر خلاف بوده باشد، شخص معذب هم می‌شود.

دقت کنیم که بالاخره هر مرگی با علتی رخ می‌دهد، مثل بیماری، سکته، سرطان، حادثه، قتل، شهادت و ...، پس مهم است که انسان بر اثر چه فشاری سکته کرد، به خاطر کدام غمی سرطان گرفت یا بیمار شد، در چه راهی تصادف کرد، و کلاً حتی آن هنگام که به ظاهر در بستر خوابید و جان داد، در چه مسیری بوده است؟ چه اهدافی را دنبال می‌کرده است؟ حب و بغض‌ها و دغدغه‌ها و امیدها و آمالش چه بوده است؟ زندگانی را در چه راهی طی کرده است؟ (یا غایة الآمال العارفین)

حال اگر کسی از شوق خدا، عشق به خدا و میل به لقاء‌الله جان داد، نه تنها مأجور می‌شود (اجر می‌برد)، بلکه در جایگاه محبین قرار می‌گیرد.

خداوند متعال فرمود: به این یهودیانی که مدعی انحصار محبت من هستند بگو، اگر واقعاً خدا را دوست دارید، از او تمنای مرگ کنید. [چرا که با مرگ سفر به پایان رسیده و محب به محبوب می‌رسد].

«قُلْ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ هَادُوا إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِيَاء لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ» (الجمة، 9)

ترجمه: بگو: اى كسانى كه يهودى هستيد، اگر مى‏پنداريد كه شما دوستان خداييد نه مردم ديگر، پس آرزوى مرگ كنيد اگر راستگوييد.

خداوند متعال می‌فرماید به دوستداران و مشتاقان خود مژده می‌دهد که (غصه دوری نخورید)، بالاخره مرگ می‌رسد (فراق شما به پایان می‌رسد):

«مَن كَانَ يَرْجُو لِقَاء اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ» (العنکبوت، 5)

ترجمه: كسى كه به ديدار خدا اميد دارد [بداند كه‏] اجل [او از سوى‏] خدا آمدنى است، و اوست شنواى دانا.

پس اگر کسی از شوق خدا، از خوف خدا، از محبت محبین خدا، از غم و حزن دوستداران خدا جان دهد، به علتی و در راهی جان داده که مرضی خداوند متعال می‌باشد، پس مأجور است.

هر کسی با محبوبش محشور می‌گردد.

در رباعی منسوب به ابوسعید ابوالخیر، خوب توصیف شده است:

یک نیم رخت الست منکم ببعید

یک نیم دگر ان عذابی لشدید

بر گرد رخت نبشته یحی و یمیت

من مات من العشق فقد مات شهید

(هر کس از عشق بمیرد، شهید مرده است)

 

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه