ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: باید دقت کنیم که الان دغدغه ذهنی ما چیست؟ رفع عذاب از ابوبکر و عمر و یا هر کس دیگری؟! و  آن هم به هر بهانه‌ای، حتی شده همجواری قبرشان با قبر رسول اکرم صلوات الله علیه و آله؟! خب کسی که چنین بگوید: اول حکم قطعی داده و اذعان کرده که آنها را اهل عذاب و مستحق عذاب می‌شناسد و سپس در پی نجات آنان بر آمده است. خب حالا اگر کسی یقین آورد که آنها مشمول عذاب هستند، چه اصراری دارد که هر طوری شده، عذاب را از آنها مرتفع کند؟!

در هر حال دقت کنیم که اگر قضیه‌ای (مثل همجواری قبور) را اصل گرفتیم، دیگر موضوع و مصداق، فقط همجواری قبر ابوبکر و عمر با پیامبر اکرم صلوات الله علیه و آله نمی‌باشد، بلکه همجواری هر قبر و جسد دیگری را نیز شامل می‌گردد. پس باید صرف نظر از مصداق بحث کرد، تا علایق و تعصبات مثبت و منفی، مانع از درک حقایق نگردد.

باید بدانیم که به طور کلی همجواری هیچ قبری با قبر دیگری، سبب نزول رحمت و یا بر طرف کردن عذاب از یکی و یا عذاب دادن مؤمن به خاطر معذب بودن کافر همجوارش نمی‌شود. چرا که همجواری اجساد و قبور، از شروط ایمان و سعادت اخروی نمی‌باشد. پس با همجواری قبر مامون به حضرت امام رضا علیه السلام، نه به ایشان عذاب می‌رسد و نه به او رحمت و مغفرتی می‌رسد و همین طور است هر قبر دیگری.

در همین کربلایی که خاکش تربت است، صدها کافر و جلاد دیگری نیز دفن شده‌اند و همین طور در بقیع. هر ظالمی ممکن است که وصیت کند او را در جوار مؤمنی یا حتی امام و امامزاده‌ای دفن کنند. هر ثروتمند فاسق و فاجری می‌تواند در حرم‌ها، قبری برای خودش بخرد و یا وراث برای او بخرند و ...، آیا آن نظام دقیق هدایت الهی و آن حساب و کتاب دقیق و مثقالی، مبتنی بر این رفتارهاست؟! مثلاً یک نفر هر کفر، ظلم، جنایت و فسادی که می‌خواهد انجام دهد، بعد وصیت کند که قبرش در جوار فلان مؤمن باشد و مشمول رحمت و مغفرت نیز بگردد؟!

دقت کنیم که اصل نزدیک بودن جان‌ها و دل‌ها به قرآن و اهل عصمت علیهم السلام در زمان حیات می‌باشد، نه اجساد. اصل همجواری با رسول اکرم صلوات الله علیه و آله، به شکل ایمان و تبعیت و اطاعت در زمان حیات است، نه همجواری اجساد و قبور. وگرنه بدن زنده‌ی دشمنان امام حسین علیه‌السلام نیز به بدن زنده‌ی امام عصرشان نزدیک شد، تا آنجا که سرش را بریدند. خب اگر نزدیکی اجساد و بدن‌ها، به خاطر دوری قلب‌ها، در حال زنده بودن اثر نگذاشت، پس نزدیکی اجساد و قبور پس از مرگ اصلاً اثر ندارد.

اگر کسی مؤمن به الله و رسول الله و اهل عصمت علیهم السلام باشد، و پس از گذشت 1400 سال در لندن، مسکو، پکن یا نیویورک هم بمیرد و دفن شود، همجوار با آنهاست و اگر کسی به آنها کافر باشد، مغرض باشد، منکر باشد، منافق باشد، فاسق و فاجر باشد، چسبیده به قبر رسول الله یا امامان صلوات الله علیهم اجمعین نیز دفن شود، هیچ فایده‌ای به حالش ندارد. مثل آن منافقی که هنگام احتضار و البته باز هم از روی نفاق، لباس (عبا یا روانداز) رسول الله صلوات الله علیه و آله را خواسته بود تا روی کفن بگذارند و ایشان هم دادند، وقتی پرسیدند که چرا دادید؟ فرمود: هیچ فایده‌ای برای او ندارد.

در ضمن خداوند متعال ملائک نقّال هم دارد. یعنی قبر او را منتقل می‌کنند به جایی که باید باشد. البته الزامی ندارد که حتی جسد بی جانی که می پوسد را منتقل کنند، چرا که قبر نیز ظاهری دارد و باطنی. لذا فرمود گودالی است که درب ورودی به جهنم یا بهشت برزخی می‌باشد. آیا غیر از این بیان شده که ارواح مؤمنین همه در "دارالسلام" قرار می‌گیرد و ارواح کفار همه در "برهوت" جای می‌گیرند؟

پس وقتی گفته می‌شود "عذاب قبر"، منظور این نیست که روح میت، حتماً و الزاماً در این گودال ظاهری مورد عذاب قرار می‌گیرد. بلکه وارد جهنم برزخی شده و عذاب می‌بیند، حال جسدش هر کجا که می‌خواهد دفن شده باشد.

 

 

کلمات کلیدی:  پاسخ های کوتاه