نهج البلاغه، خطبه منافقین (185)

اُوصيكُمْ عِبادَاللّهِ بِتَقْوَى اللّهِ، وَاُحَذِّرُكُمْ اَهْلَ النِّفاقِ،

بندگان خدا، شما را به تقواى الهى سفارش مى‌كنم، و از اهل نفاق مى‌ترسانم،

فاِنَّهُمُ   الضّالُّونَ الْمُضِلُّونَ، وَ الزّالُّونَ الْمُزِلُّونَ. يَتَلَوَّنُونَ اَلْواناً، وَ يَفْتَنُّونَ افْتِناناً،

چرا كه آنان گمراه و گمراه كننده‌اند، و دچار لغزش و لغزاننده‌اند. رنگ به رنگ مى‌شوند، و به حالات گوناگون ظاهر مى‌گردند،

وَ يَعْمِدُونَكُمْ بِكُلِّ عِماد، وَ يَرْصُدُونَكُمْ بِكُلِّ مِرْصاد.‌

به هر وسيله كوبنده‌اى براى گمراه كردن شما متوسل مى‌شوند، و در هر كمينگاهى كمين مى‌گيرند.

قُلُوبُهُمْ دَوِيَّةٌ، وَ صِفاحُهُمْ نَقِيَّةٌ. يَمْشُونَ الْخَفاءَ،

قلوبشان فاسد، و ظاهرشان پاك مى نمايد. براى فريب مردم به دور از ديده حركت مى‌كنند،

وَ يَدِبُّونَ الضَّراءَ. وَصْفُهُمْ دَواءٌ، وَ قَوْلُهُمْ شِفاءٌ، وَ فِعْلُهُمُ الدّاءُ الْعَياءُ.

و چون روباه در ميان جنگل انبوه از درخت مى‌جهند. وصفشان به ظاهر دواى درد، و گفتارشان شفاست، امّا عملشان دردى است بى دوا.

حَسَدَةُ الرَّخاءِ، وَ مُؤَكِّدُوا الْبَلاءِ، وَ مُقَنِّطُوا الرَّجاءِ.

بر راحت مردمان حسد مى‌برند، بر گرفتارى ديگران مى‌افزايند، و اميدواران را نوميد مى‌كنند.

لَهُمْ بِكُلِّ طَريق صَريعٌ، وَ اِلى كُلِّ قَلْب شَفيعٌ، وَ لِكُلِّ شَجْو دُمُوعٌ.

اينان را به هر راهى افتاده‌اى، و در هر دلى شفيعى، و در هر غم و اندوهى اشكى است.

يَتَقارَضُونَ الثَّناءَ، وَ يَتَراقَبُونَ الْجَزاءَ.

مدح و ثناى يكديگر را به هم وام دهند، و پاداش آن را متوقع‌اند.

اِنْ سَاَلُوا اَلْحَفُوا، وَ اِنْ عَذَلُوا كَشَفُوا، وَ اِنْ حَكَمُوا اَسْرَفُوا.

در سؤال اصرار ورزند، و به وقت سرزنش پرده درى كنند، و اگر در قضيه اى حَكَم قرار گيرند اسراف در ستم نمايند.

قَدْ اَعَدُّوا لِكُلِّ حَقٍّ باطِلاً، وَ لِكُلِّ قائِم مائِلاً، وَلِكُلِّ حَىٍّ قاتِلاً، وَلِكُلِّ باب مِفْتاحاً، وَ لِكُلِّ لَيْل مِصْباحاً.

برابر هر حقّى باطلى، و براى هر راستى كژى‌اى، و براى هر زنده‌اى قاتلى، و براى هر درى كليدى، و براى هر شبى چراغى آماده كرده‌اند.

يَتَوَصَّلُونَ اِلَى الطَّمَع  ِ بِالْيَأْسِ لِيُقيمُوا بِهِ اَسْواقَهُمْ، وَ يُنْفِقُوا بِهِ اَعْلاقَهُمْ.

با اظهار بى رغبتى زمينه ساز طمع خود هستند تا بازارشان را به پا دارند، و متاع هاى كاسد به ظاهر نفيس خود را رواج دهند.

يَقُولُونَ فَيُشَبِّهُونَ، وَ يَصِفُونَ فَيُمَوِّهُونَ. قَدْ هَوَّنُوا الطَّريقَ، وَ اَضْلَعُوا الْمَضيقَ.

باطل مى‌گويند ولى حق جلوه مى‌دهند، و بد وصف مى‌كنند و زيبا مى‌نمايانند. راه سخت و تنگ باطل را آسان جلوه مى‌دهند، و از راه حق بر اين پايه كه راهى سخت و تنگ است مى‌ترسانند.

فَهُمْ لُمَةُ الشَّيْطانِ، وَ حُمَةُ النّيرانِ، «اُولئِكَ حِزْبُ الشَّيْطانِ، اَلا اِنَّ حِزْبَ الشَّيْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ.»

اينان ياران شيطان، و زبانه‌هاى آتش‌اند، «آنان حزب شيطانند، و بدانيد حزب شيطان زيــانكارانند»‌.

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه