ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: امروزه که توسل به «آقازاده»ها، نوه‌ها، نتیجه‌ها، حتی دوستان و آشنایان یا شرکت‌های وابسته به چند واسطه، برای نزدیک‌تر شدن به منبع و رسیدن به اندکی بیشتر از چرب و شیرین دنیا، بیشتر مفهوم و مُدرک همگان در سرتاسر جهان است. پس بهانه‌ای نمی‌ماند و مقصود و مفهوم روشن است؛ فقط می‌گویند: خدا، آقایان و آقازاده‌ها شما نه! خدایان کاذب و آقایان و آقازاده‌های کاذب‌تر ما آری!

اگر چه در طرح و ترویج این شبهات، هدفی جز دشمنی و ضد تبلیغ، تعقیب نمی‌شود و آنها نگران برآورده شدن حاجات یا شفای بیماران و فاعل یا وسایل آن نیستند؛ اما همین دشمنی‌ها نیز به نفع مسلمانان و انسان‌های سالم و جویای حقیقت تمام می‌شود. چرا که برای آنها فرقی ندارد که پاسخ چه باشد، قصدشان فقط دشمنی و ایجاد اعوجاج در اذهان عمومی می‌باشد، از این رو فرمود:

«إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ» (البقره، 6)

ترجمه: بى‏ترديد كسانى كه كفر ورزيدند (و بر كفر خود اصرار دارند) بر آنها يكسان است چه بيمشان دهى يا بيمشان ندهى ايمان نخواهند آورد.

پس هر چه بگویید، چیز دیگری می‌گویند و از هر راهی وارد می‌شوند، یک بار کل مسئله دعا و توسل را تکذیب می‌کنند، یک بار می‌گویند: مگر امامان کفایت ندارند، پس چرا امامزادگان؟ - یک بار می‌گویند: چرا امامزادگان ایران و ... ؟

اما کسی که قلبش بیمار نشده، قصد و غرض ندارد، جویای علم و فهم است، به هنگام مواجه با این سؤالات و شبهات، می‌پرسد و علم و ایمانش تقویت می‌گردد.

الف - امامان و امامزادگان علیهم السلام، نه حاجت برآورده می‌کنند و نه شفا می‌دهند. بلکه «مُجیبَ الدّعوات» خداوند متعال است و شفا دهنده نیز فقط اوست «هُوَ الشّافی».

ب – مؤمنین تعاملات اجتماعی دارند، با یک دیگر داد و ستد دارند، یک دیگر را امور خیر یاری می‌کنند و تعاون دارند و در کار شرّ هیچ تعاونی ندارند، اما می‌دانند که هیچ کس مستقل نیست، هیچ کس "رازق" نیست، هیچ کس "مجیب" نیست، هیچ کس "غنی" نیست، هیچ کس "شافی" نیست ... «الاّ الله وَحدَهُ لا شَریکَ لَه»، پس همه وسیله هستند.

همین طور مؤمنین وقتی بیمار می‌شوند، اقدام به معالجه می‌کنند؛ نزد پزشک می‌روند؛ به نسخه‌ی تجویز شده و دستورات پزشک عمل می‌کنند، اما هم پزشک مؤمن می‌داند که فقط خداوند متعال شِفا می‌دهد، لذا کارشان را با "بسم الله" و "یا شافی" شروع می‌کنند و هم بیمار می‌داند که پزشک و دارو وسیله هستند. هم چنین وقتی یک دیگر را می‌بینند، برای بهبود (شِفا)ی خود یا بیمارشان، التماس دعا دارند.

خُب، التماس دعا یعنی چه؟ یعنی نزد خداوند متعال مسئلت کن و بهبودی را از او بخواه.

پس ما، نزد امامان و امامزادگان دعا می‌کنیم، به آنها متوسل برای دعا و کسب فیض می‌شویم، چنان که به اثر دعای پدر و مادر، همسر و فرزند، همسایه و دوست و آشنا و غریبه نیز باور داریم.

ج – هیچ فیضی از خداوند متعال، بدون واسطه و وسیله به کسی نمی‌رسد. شخصی از ارتباط و کسب فیض بی‌واسطه سخن گفت، به او گفتم: هر چه خداوند سبحان بدون واسطه و وسیله به تو داد، تو هم بگیر و ما را نیز با خبر و راهنمایی کن. اگر نتوانستی، شعار نده.

زنده کننده، رزق دهند، اجابت کننده، هدایت‌گر ... و بالاخره میراننده و محشور کننده، فقط و فقط خداوند متعال و سبحان است، اما برای هر امری، بر اساس علم، حکم، مشیّت و نظمی که به آفرینش داده است، وسیله و واسطه دارد.

 نکته:

همیشه به کاربران گرامی متذکر شدیم که ابتدا دقت کنید که آیا صورت مسئله درست است؟ و سپس به دنبال پاسخ باشید. سؤال اگر بر اساس مفروضات غلط طرح شده باشد، به پاسخ درستی نمی‌رسد، چنان که بیماری ظاهری و باطنی اگر درست تشخیص داده نشود و درست طرح نشود، معالجه و بهبود درستی انجام نمی‌پذیرد.

دشمنان در جنگ نرم، ابتدا یک مسئله‌ی غلط را به عنوان یک حکم قطعی مطرح می‌کنند، سپس بر اساس همان اصل غلط، به چون و چرا و ایجاد شبهه و اعوجاج می‌پردازند.

خکایت واقعی:

در دوران دبیرستان و رشته بازرگانی، دبیر حساب بسیار متبحری داشتیم. مسائل حساب و ریاضی در رشته بازرگانی، ممکن است بسیار طولانی باشد، گاهی حل یک معادله‌ی یک یا دو مجهولی، یک تخته‌ی سه طاقه لازم داشت. خلاصه معلم مسئله را می‌نوشت و شروع به حل آن می‌کرد و کافی بود که در نوشتن یک عدد، کمی تأمل کند. یکی از دانش آموزان، سریع وارد عمل می‌شد و با یک عدد غلط، کل راه را کج می‌کرد و گاه نیم ساعت طول می‌کشید تا معلم بفهمد او غلط گفته! مثلاً به یکی از مراحل اشاره می‌کرد و می‌گفت (به صورت خلاصه): «23+ و 20- و 10+ و 2X   » می‌شود «25» - معلم بیچاره بیست مرحله دیگر را بر اساس «25» می‌رفت و به جواب نمی‌رسید، دوباره از اول شروع می‌کرد و متوجه می‌شد که «26» می‌شود نه «25».

کار شبهه پراکنان:

کار اینها نیز همین‌طور است، اول طرح یک مسئله غلط و صدر حکم قطعی غلط، و بعد چون و چرا و جنجال بر سر آن!

حال چه کسی گفته است که دعاها و توسل‌ها، فقط نزد امام رضا علیه السلام و امامزادگان در ایران مقبول می‌افتد؟!

بروند با اهل ایمان، توسل و دعا (اعم از شیعه و سنّی)، در مدینه، نجف، کربلا، دمشق، و حتی مصر (زینبیه) و افغانستان (مزار شریف) و ... صحبت کنند، شواهد را ببینند، اسناد ثبت شده را بخوانند و ببینند ماشاء الله چه خبر است؟! بروند آرشیو روزنامه‌های سوری را از ابتدا مطالعه کنند و ببینند چند خبر موثق با عکس، تحت عنوان «معجزة بنت الحسین، رقیة – معجزه دختر حسین – رقیه» را درج کرده است و ... .

به جای نمک خوردن و نمکدان شکستن، به جای لگد زدن به سفره، لحظاتی با ادب سر سفره‌ی کریمانه این خاندان بنشینند و ببینند و بفهمند که خدا چه می‌کند؟

گوش خود را بسته‌اند تا نشنوند – چشم خود را بسته‌اند تا نبینند – دست خود را بسته‌اند تا داد و ستدی نداشته باشند – پای خود را بسته‌اند تا قدمی برندارند، بعد مرتب فرض غلط می‌کنند و بر اساس آن چون و چرای غلط‌تر.

گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟

مرتبط:

توسل و شفاعت - مگر چهارده معصوم برای توسل نزد شیعیان کافی نیستند؟ اگر این چنین است چه نیازی به توسل به امامزاده گانی همچون حضرت ابوالفضل و شاهچراغ است؟ اگر بگویید درتوسل عصمت شرط نیست وانسان‌ها سلسله مراتب دارند ... آیا این خود نشان دهنده این نیست که انسان عادی هم باهمان آبروی اندک می‌تواند حاجت خود را بدون واسطه از خداوند بخواهد و بگیرد؟ (28 مرداد 1394)

 

 

کلمات کلیدی:  گوناگون   دعا