«ایکس - شبهه»: به طور کلی [و بر اساس قاعدهی همیشگی ایجاد شبهه و تشکیک]، صورت مسئله را غلط طرح کردهاند و براساس آن نیز نتیجهی غلط گرفتهاند. به نکات ذیل توجه فرمایید:
الف – فلسطین از ابتدا یک سرزمین عربی بود. بیش از هفت هزار سال قبل از میلاد، قبایل کنعانی از منطقهی مجاور فلسطین (شبه جزیره عرب) به این سرزمین آمده و در آن اقامت گزیدند، بعدها قبایل اطراف دریای مدیترانه به نام «فلسط» (Palest) که شامل قبایلی چون یبوسیها و فینیقیها بودند نیز به این منطقه آمدند و پس از غلبه بر قبایل عربی، آنجا به نام «فلسطین» نام گرفت.
ب – این منطقهی حاصلخیز و در عین حال استراتژیک که در ضمن محبط وحی انبیای بزرگی چون حضرت ابراهیم (ع) که از عراق بدانجا عزیمت نموده و اقامت گزیده و نیز حضرت سلیمان و هم چنین معراج پیامبر اکرم (ص) و قبلهی اول مسلمانان بود، بارها و بارها به اشغال دیگران و به ویژه اروپائیان در آمد و دوباره آزاد شد. چنان چه در دورهی جنگهای صلیبی اول (1099 – قرون وسطی) به اشغال بریتانیا درآمد و به دنبال قیام صلاحالدین ایوبی (1187 .م) آزاد شد و دوباره پس از مدتها با حملهی ناپلئون به اشغال فرانسه درآمد.
احمد پاشا الجزار، فرمانده شهر عکا و نیروهاى [فلسطینى] تحت امر او، توانستند در سال 1799 م. ناپلئون را شکست داده و او را وادار به فرار کنند. ناپلئون در زمان خروج از فلسطین، این جمله را بر زبان راند: آرزوهایم (برپایى امپراتورى در این منطقه عربى) را پاى دیوارهاى عکا به خاک سپردم گفتنى است ناپلئون از یهودیان جهان و بقایاى آنها در فلسطین خواسته بود، در کنارش بجنگند و در مقابل برایشان دولتى در فلسطین دایر کند که حامى منافع فرانسه باشد.
ج - به دنبال شروع جنگ اول جهانى، بریتانیا در سال 1917 م. با موافقت فرانسه، آمریکا و دیگر کشورهاى غربى، بیانیهاى را صادر کرد و به وسیله بالفور (وزیر خارجه وقت این کشور) به روچیلد (سرمایهدار یهودى) قول داد: وطن قومى براى یهودیان در فلسطین ایجاد کند. این وعده به «بیانیه بالفور» موسوم شد. و بالاخره با شکست عثمانیها که حکومت فلسطین را در اختیار داشتند، بریتانیا قیمومیت آن کشور را عهدهدار شد.
د – پس از پایان دورهی قیمومیت، انگلستان به جای بازگرداندن سرزمین فلسطین به فلسطینیان، دولت یهودی «صهیونیستی» را تشکیل دادند و آنها نیز با کشتار بیرحمانهی مسلمانان و نژاد کشی، سعی در اخراج فلسطینیان کردند.
در همان زمان قیامهای مکرری توسط مسلمانان بر علیه غلبه یهود و صهیونیسم بر این سرزمین انجام گرفت که مشهورترین آنها قیامهاى 1920، 1923 و 1929 (معروف به انقلاب براق) و گروههای جهادی بسیاری که مشهورترین آنها «گروه عزالدین قسام» بود تشکیل گردید.
یهودیان یا صهیونیستها در آن زمان قدرت نظامی خاصی نداشتند و نیروی نظامی انگلیس به صورت مستقیم آنان را در کشتار و اخراج مسلمانان یاری مینمود.
پس از پایان جنگ دوم جهانى (1945 م.)، بریتانیا و آمریکا توانستند در سال 1947 م. از طریق سازمان ملل متحد قطعنامهی تقسیم فلسطین را صادر کنند. به موجب این قطعنامه جائرانه، فلسطین بین فلسطینیان و یهودیان اشغالگر- که تعدادشان از 15 جمعیت ساکن آنجا فراتر نمىرفت و تنها 7 منطقه از سرزمین فلسطین به آنان اعطا شده بود تقسیم گردید. البته فلسطینیان، اعراب و مسلمانان با تقسیم فلسطین مخالفت کردند. فلسطینیان به جهاد و مبارزه خویش ادامه دادند و عبدالقادر الحسینى (رهبر مجاهدان)، سرانجام در سال 1948 م. در جریان نبرد (القسطل) به شهادت رسید.
ھ – این اشغال و مجاهدت مسلمانان از همان زمان تا امروز ادامه داشت و صهیونیسم بینالملل نیز با حمایت انگلیس در آن زمان و آمریکا و انگلیس و سایر کشورهای صهیونیستی (فراماسونی) امروز به جنایات، اشغال و نسل کشی ادامه میدهند.
و – چنان چه تاریخ بیانگر است، فروش سرزمینهای فلسطینی توسط آنان به یهودیان، یک دروغ تاریخی است. اگر چه چند قطعه زمین توسط آنان به فروش رفته است. اما باید دقت نمود که فروش ملک به اشخاص یک کشور، به هیچ وجه سبب ادعای مالکیت کشوری و اخراج سایرین از منطقه نمیشود.
ز – حمایت ما از فلسطین، حمایت از اسلام، مقابله با صهیونیسم بینالملل، ایستادگی در مقابل اشغال کل خاورمیانه و از جمله ایران توسط نظامیان صهیونیسم، تشکل خاورمیانه جدید به سرکردگی اسرائیل ... و انجام تکالیف الهی، اسلامی، انسانی، سیاسی و ملی است.
پس، یک مسلمان، یک ایرانی اگر چه مسلمان هم نباشد یا یک انسان، اگر چه مسلمان، ایرانی و حتی اهل خاورمیانه نیز نباشد، اگر کمی بصیرت، شعور و غیرت انسانی داشته باشد، با صهیونیسم، اشغال فلسطین و این نسلکشیهای بیرحمانه مخالف و از فلسطینیها که در نوک حمله هستند دفاع مینماید. چنان چه امروزه شاهدیم حتی مردمان آمریکا و انگلیس و سایر کشورهای اروپایی که کمی بیدار شدهاند، به شدت در دفاع از فلسطین، بر علیه اسرائیل غاصب و حامیانش از جمله آمریکا، قیام میکنند.
کلمات کلیدی:
سیاسی