ایکس – شبهه / پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات: یعنی ایشان به دستور قرآن عمل نکردند و یا خلاف آن عمل کردند؟! آیا شناخت ما از "امام" چنین است؟! اینجا دیگر امام چگونه نماز خواندند، مهم نیست، بلکه امام شناسی توأم با افترا مهم است. پس در مواجه با شبهات دقت کنیم.

تردید در این که ما آیات قرآن کریم را تلاوت کرده باشیم و (العیاذ بالله) امام علیه السلام تلاوت نکرده باشند، یا ما احکام را بلد باشیم و آنها بلد نباشند و یا ما اهتمام به عمل کنیم و آنها نکنند، از ریشه خطاست. لذا در صورت مواجه‌ی ذهن با چنین سؤالاتی، باید فرع را رها کرد و به سراغ اصل رفت. این که امام چگونه اقامه نماز نمودند، فرع بر این است که مقام، منزلت، علم، تقوا و عصمت امام چیست؟

مشکل اساسی جوامع اسلامی، از این جا شروع شد که عده‌ای مدعی شدند تا به خدا درس توحید، و به پیامبر اکرم و اهل عصمت علیهم السلام، درس قرآن، احکام و اسلام بیاموزند!

*** – همیشه وقتی یک حکم قطعی صادر می‌کنیم و سپس نسبت به آن طرح سؤال یا شبهه می‌نماییم، باید دقت کنیم که آیا حکم صادره صحیح است؟

به عنوان مثال: در همین سؤال با استناد به آیه قرآن کریم، سؤال شده که چرا امام این کار را نکردند، به دستور قرآن عمل نکردند؟ خب، آیا مطمئن هستید که امام این کار را نکردند؟! آیا این که مدعی شویم امام حسین علیه السلام به دستور قرآن عمل نکردند، افترا و اهانت و ضدتبلیغ نیست؟!

*** – در دنیا بسیاری بی‌حساب و کتاب و بی‌منطق حرف می‌زنند، اما در آخرت از هر کلامی نیز سؤال می‌شود. حالا اگر در آخرت امام حسین علیه السلام جلوی کسی را گرفت و فرمود: حق الناس بر گردن داری؟ گناه دروغ و افترا و تهمت داری؟ چرا که گفتی من به دستور قرآن عمل نکردم؟! چه دلیلی داشتی؟ حالا ثابت کن. چه پاسخی خواهد داد؟!

*** – خب، پس بهتر این است که در همین دنیا به خودمان ثابت کنیم و اگر ثابت نبود، در کلام مراقبت نماییم و اگر سؤالی بود، با یقین بر این که امام خطا نمی کند، سؤال کنیم که «با توجه به این آیه، حدیث، احکام و ...» امام چگونه نماز ظهر را اقامه کردند؟ نه این که بپرسیم: «چرا به دستور قرآن عمل نکردند؟!» این دیگر سؤال نیست، بلکه قضاوت و حکم است.

ظهور اصول و فروع در کربلا: 

کربلا و به ویژه در روز عاشورا، میدان ظهور تمامی معارف، اصول و فروع اسلام بود. از توحید، خداشناسی، معاد شناسی، قرآن شناسی، اسلام شناسی، ولایت شناسی، دوست و دشمن شناسی (تولا و تبرا) گرفته تا انجام احکام الهی در شرایط گوناگون. چنان که حتی ایشان فرمودند: هر کس بدهی دارد و حق الناس بر گردن دارد، بر گردد و یا ضامن بیاورد – چنان که حضرت عباس علیه السلام را مأمور کردند تا اگر هر قطعه از زمین کربلا، مالکی دارد، از او بخرند. چنان که نماز، تلاوت قرآن، دعا و نماز شب را برپا نمودند و ... .

نماز ظهر عاشورا:

امام حسین علیه السلام، در کربلا، هم نماز یومیه در شرایط آرام را اقامه نمودند و هم نماز خوف در حال جنگ را اقامه نمودند که به هر دو در آیات قرآنی و احکام اسلامی تصریح شده است، و البته نماز ظهر عاشورای ایشان، همان نماز در حال جنگ بود که به نماز خوف مشهور است و احکام خودش را دارد.

حفاظت از امام:

حفاظت از امام و ولیّ امر مسلمین، چه در حال آرامش و چه در بحران و چه در جنگ ... و چه در حال نماز و یا غیر نماز، و خلاصه در هر حالتی، وظیفه عقلی و شرعی هر مسلمانی می‌باشد. از این رو، خاندان و شیعیان باوفای ایشان، به ویژه در کربلا و بالاخص در روز عاشورا که در معرض تهاجمات بی‌رحمانه بودند، هر لحظه از امام زمان‌شان حفاظت می‌کردند. پس این خیلی بدیهی، عقلی، طبیعی و ضروری بود که وقتی ایشان قصد نماز کنند، چه در سکون و چه در حرکت، عده‌ای از جان ایشان محافظت نمایند.

فرض کنید در آن شرایط، وقتی امام تکبیرة الاحرام را گفتند، همه و از جمله محافظین، دست از مرابت بردارند و مثل یک مسجد آرام، برای شرکت در نماز جماعت صف بکشند؟!

حال فکر کنید که در قالب سؤال نه تنها عقلانیت، انسانیت و احکام قرآنی مورد توجه قرار نگیرد، بلکه گناه جنایت دشمنان نیز (الغیاذ بالله) به گردن امام بیافتد و بگویند: ایشان جان یاران را به خطر انداختند؟! خب این ظلم نیست؟ از همان ظلم‌های گذشته نیست؟ تداوم همان ظلم‌ها بر ایشان و اهل عصمت علیهم السلام نیست؟!

نماز و حفاظت، طبق احکام نماز خوف:

همان‌طور که بیان گردید، نماز خوف (به ویژه در حال جنگ) نیز مانند نمازهای یومیه، احکام خاص خودش را دارد و باید بدان گونه عمل گردد.

به عنوان مثال:

*- نمازهای چهار رکعتی [ظهر و عشا]، در نماز خوف دو رکعت است.

*- خداوند متعال خود فرموده است که در هنگام اقامه نماز خوف، لشکر به دو دسته تقسیم شوند. یک عده سلاح را زمین گذاشته و به امام اقتدا نموده و نماز بخوانند و عده‌ی دیگر، سلاح را در دست داشته و به صورت آماده باش مراقبت و محافظت نمایند.

*- حتی تأکید شده که در صورت بحرانی بودن شرایط، گروه نخست، رکعت اول را اقتدا کنند و دوم را فرادا بخوانند تا جایگزین گروه دوم شوند و آنها رکعت اول خود را به رکعت دوم امام اقتدا کنند. بدین صورت همه آنها از فیض جهاد و نماز جماعت با هم بهره می‌برند. و این خود اهمیت نماز جماعت و جهاد را می‌رساند.

ظهر عاشورا:

در کربلا و ظهر عاشورا نیز امام نماز خوف اقامه نمودند، پس طبق احکام، باید گروه به دو دسته تقسیم می‌شدند، یک عده اقتدا به نماز می‌کردند و یک عده‌ی دیگر مراقبت و محافظت.

پس در عاشورا، احکام نماز نیز با تمام انواع و احکامش به نمایش گذاشته شد. چنان چه جهاد و استقامت و ایثار و شهادت و «تولا و تبرا» به نمایش گذاشته شد.

 

دعوت:

کانال رسمی تلگرام پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات

تلگرام را به آخرین نسخه به روز نمایید. سپس برای عضویت بر روی آدرس زیر کلیک نمایید.

 https://telegram.me/x_shobhe

 

 

کلمات کلیدی:  حقوقی و احکام   کربلا   سوره بقره   نماز