نهج البلاغه، خطبه 22

اَلا وَ اِنَّ الشَّيْطانَ قَدْ ذَمَرَ حِزْبَهُ، وَ اسْتَجْلَبَ جَلَبَهُ،

هش داريد كه شيطان گروهش (حزبش) را برانگيخته، و ارتش خود را از هر سو گرد آورده،

لِيَعُودَ الْجَوْرُ اِلى اَوْطانِهِ، وَ يَرْجِعَ الْباطِلُ اِلى نِصابِهِ.

تا ستمگرى به محلش، و باطل به جايش برگردد.

وَ اللّهِ ما  اَنْكَرُوا عَلَىَّ مُنْكَراً، وَلا جَعَلُوا بَيْنى وَ بَيْنَهُمْ نَصِفاً،

به خدا قسم آنان ناشايسته‌اى از من نديدند، و بين من و خودشان انصاف ندادند،

وَ اِنَّهُمْ لَيَطْلُبُونَ حَقّاً هُمْ تَرَكُوهُ،

و از من حقى را مى‌خواهند كه خود ترك آن كرده‌اند،

وَ دَماً هُمْ سَفَكُوهُ.

و خونى را مى‌جويند كه خود ريخته‌اند.

فَلَئِنْ كُنْتُ شَريكَهُمْ فيهِ فَاِنَّ لَهُمْ لَنَصيبَهُمْ مِنْهُ،

اگر در اين خونريزى همكارشان بودم پس خودشانهم از اين خونريزى نصيب دارند،

وَ لَئِنْ كانُوا وَلُوهُ دُونى فَمَا التَّبِعَةُ اِلاّ عِنْدَهُمْ، وَ اِنَّ اَعْظَمَ حُجَّتِهِمْ لَعَلى اَنْفُسِهِمْ.

و اگر بدون دخالت داشتن من خود عهده دار آن بودند عقوبتى جز بر آنان نيست،

و بزرگترين دليلشان به ضرر خود آنهاست.

يَرْتَضِعُونَ اُمّاً قَدْ فَطَمَتْ، وَ يُحْيُونَ بِدْعَةً قَدْ اُميتَتْ. ياخَيْبَةَ الدّاعى! مَنْ دَعا؟

از پستانى كه خشك شده شير مى‌خواهند، و زنده كردن بدعتى را كه مرده است مى‌طلبند.

ياخَيْبَةَ الدّاعى! مَنْ دَعا؟ وَ اِلامَ اُجيبَ؟

آه چه دعوت كننده زيانكارى! دعوت كننده كيست؟ و به چه چيز اجابت مى شود؟

وَاِنّى لَراض بِحُجَّةِ اللّهِ عَلَيْهِمْ، وَ عِلْمِهِ فيهِمْ.

من به حجت خدا و آگاهى او درباره اينان راضيم.

 

 

کلمات کلیدی:  نهج البلاغه