پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): گاهی در بیان یک مطلب، خطاهایی ظاهراً مهم به نظر نمی‌آیند، اما خیلی مهم هستند. پس اجازه دهید از ابتدا شروع کنیم:

یک – آن چه در قرآن کریم خوانده‌اید، یک آیه بود (نه سوره)،

دو – آن چه در قرآن کریم آمده است، کلام الله است، نه فرمایشات پیامبر اکر صلوات الله علیه و آله.

متن آیه:

« إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَادُواْ وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ » (البقره، 62)

ترجمه: به درستى كسانى كه مؤمنند (به اسلام) و كسانى كه يهودى و نصرانى و صابئى هستند، هر كدام به خدا و دنياى ديگر معتقد باشند و كارهاى شايسته كنند، پاداش آنها پيش پروردگارشان است، نه بيمى دارند و نه غمگين شوند.

الف – در این آیه نفرمود: «آنها که خارجی هستند»، بلکه فرمود: آنان که به اسلام ایمان آورده، یا یهودی، مسیحی، یا صائب (پیروان حضرات نوح یا یحیی علیهم السلام) هستند.

ب – تمامی ادیان نزد خداوند متعال "اسلام" می‌باشد؛ خداوند متعال به جز اسلام دینی نفرستاده است و آن چه تفاوت دارد، شریعت‌ها (احکام و قوانین) گوناگون است که در دروه‌ی هر پیامبری، به تناسب زمان، مکان، حوزه مأموریت و شرایط و ضروریات وضع شده است.

ج – هیچ کس به خاطر این که اسم خود را «مسلمان، یهودی، مسیحی یا ...، گذاشته، به بهشت نمی‌رود. در روز قیامت، ملاک سنجش شناسنامه یا اوراق رسمی که دین افراد در آن ثبت شده نمی‌باشد.

د – در آیه فوق تصریح شده که ملاک اولاً ایمان به خدا و معاد می‌باشد (مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ)، و ثانیاً  عمل صالح (وَعَمِلَ صَالِحًا).

ایمان به خدا و معاد، بُعد نظری و اعتقادی می‌باشد و عمل صالح، بُعد عملی می‌باشد، یعنی بهشت را صرفاً به نام خوب و ادعای خوب و یا حتی فقط کار خوب نمی‌دهند، بلکه جایگاه و پاداش آدم خوب (مؤمن)، با کار خوب (عمل صالح)، بهشت می‌باشد.

ﮪ - پس در آیه‌ی فوق، نفرموده که "هر کس خارجی بود" و "در کشورش هر کاری که مجاز بود اشکالی ندارد"؛ بلکه فرموده: هر کس که مؤمن به توحید و معاد بود و عمل کرد به آن چه در شریعت او گفته شده است، نزد خدا پاداش دارد.

نکته:

حال در کدام دین و شریعت الهی، قتل، ظلم، شراب، زنا، قمار، همجنس‌بازی، فحشا و ... مجاز اعلام شده است؟!

پس:

*- اگر قومی خود را مسلمان خواندند و در دین و شریعت خود، ترور امیرالمؤمنین، امام حسن، امام حسین و سایر ائمه علیهم السلام را مجاز و بلکه خون‌شان را مباح اعلام کردند؛ یا مثل وهابی‌ها و گروه‌های تروریستی وابسته، چون طالبان، داعش، النصرة، بوکوحرام و ...، خون مسلمانان را ریختند، که دیگر نه تنها مسلمان نیستند، بلکه کافر، ظالم و آدم‌کُش نیز هستند.

*- اگر قومی خود را یهودی بخوانند، تابع حضرت موسی علیه السلام و تورات بخوانند، بعد مانند اسرائیلی‌ها، از کشورهای دیگر بیایند، سرزمین فلسطین را غصب کنند، مردم مسلمان آن دیار را قتل عام کنند، خانه‌های‌شان را بر سرشان خراب کنند، حتی اردوگاه آوارگان را بمباران کنند، بعد از کشورهای دیگر یهودی فقیر و بدبخت بیاورند و جایگزین کنند و ...، که دیگر یهودی نیستند.

*- اگر قومی خود را مسیحی بخوانند، از گردن خودشان تا سگ‌شان صلیب آویزان کنند، اما تاریخ‌شان، از قرون اولیه مسیحیت گرفته تا قرون وسطی و تا قرن اخیر و همین امروز، سراسر جنگ و خونریزی، نسل‌کشی، بچه‌کشی ... باشد و یا زنا، قمار، شرب خمر، فساد اقتصادی، فحشای عمومی و ... را برای خود مجاز اعلام کرده و آن قدر در آن غرق شده باشند که دیگر فرهنگ‌شان شده باشد که دیگر مسیحی نیستند.

دقت:

فرمود: مؤمن به اسلام، یا یهودیت، یا مسیحیت یا سایر ادیان الهی باشند و عمل صالح نیز انجام دهند؛

●- حال [العیاذ بالله] در قرآن کریم آمده که خدا مانند بشر جسم و اعضا دارد (نظرات ابن تیمیه و ...)  - یا پیامبر اسلام صلوات الله علیه و آله فرموده که مسلمانان حکومت سفیانی‌ها را گردن نهند و سرتسلیم مقابل کفار، ظالمین و مستکبرین عالَم فرود آورند و به خاطر خوش خدمتی، مسلمان کُشی نیز بنمایند؟!

●- در توراتی که حضرت موسی علیه السلام آورد، آمده بود "خدا با موی و ریش سفید، از آسمان به زمین آمد، از کرده‌اش پشیمان شده بود، راه خانه‌ی مؤمنین را گُم کرده بود ... بالاخره در کوه صیون (صهیون) سکنا گزید؟ یا در انجیلی که حضرت مسیح علیه السلام آورده، آمده است که مسیح پسر خداست و "پدر، پسر، روح القدس"، یکی هستند؟!

نتیجه:

پس در آیه فوق، تذکار می‌دهد که دل‌تان را به این "اسم"ها خوش نکنید، خودتان و دیگران را فریب ندهید؛ میزان سنجش در قیامت، این اسم‌ها که خودتان و پدرتان روی خود و معبودهای خود گذاشتید نمی‌باشد، بلکه "ایمان به الله جلّ جلاله و معاد و بازگشت به سوی او"، در بعُد نظری و اعتقادی – و نیز "عمل صالح [بهترین عمل، نه صرفاً عمل خوب] "، در بُعد عملی می‌باشد.

به قول امام حسین علیه السلام: خداوند راجع به بهشت‌اش فریب نمی‌خورد.

مرتبط:

*- آیا فقط مسلمانان و در میان آنها فقط شیعیان به بهشت می‌روند؟ (21 دی 1390)

 

 

کلمات کلیدی:  قرآن