پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): مذهب تشیع، پر از غم هست، چنان که پر از شادی و نشاط حقیقی نیز هست، اما نه تنها پر از سیاهی نیست، بلکه سراسر نور و روشنایی است و البته علیه آن سیاهنمایی نیز بسیار است.
در وجود انسان، غم و شادی، دو صفت، دو استعداد و دو حالت هستند که هر دو نیز لازمه زندگی و کمال میباشند، البته اگر به مصادیق "کاذب" تعلق نیابند. اما آن مصادیق همه در بیرون است و در درون، اگر پرده نیفتد، هم بهجت است، هم نشاط، هم امید و البته هم خوف، تا روزی که این انسان مسافر، به مقصد مطلوب برسد و به وصال معشوق نایل آید، آنجا دیگر نه حزن است و نه خوف.
« بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّهِ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ » (البقره، 112)
ترجمه: آرى، هر كس كه خود را با تمام وجود، به خدا تسليم كند و نيكوكار باشد، پس مزد وى پيش پروردگار اوست، و بيمى بر آنان نيست، و غمگين نخواهند شد.
غم:
"غم" اختصاصی به مسلمان و غیر مسلمان، یا شیعه و غیر شیعه ندارد، بلکه برای همگان وجود دارد؛ تا احساسات و غیرت در کسی نمرده باشد، "غم" هست، چنان که "شادی و نشاط" نیز هست؛ و "غم"ها، همیشه برای از دست دادن محبوب، مطلوب و مقصود میباشد. هر گاه عامل شادی و نشاط را بگیرند و یا از دست برود، "غم" جایگزین میگردد.
شیعه:
به جرأت میتوان اذعان داشت که شیعیان بیش از دیگران با مقولهی «محبوب و محبت» حقیقی و بالتبع «مودّت»، آشنایی دارند. شدت محبتشان "الله جلّ جلاله" است، چنان که فرمود: «أشَدّ حُبّاً لله»؛ و در طول محبت خدا، محبتهای دیگر نیز دارند و چون آن محبتها نیز خدایی است، بسیار صادقانه، خالصانه و با شور و نشاط است.
اما تمامی محبوبهای آنها را ترور کردند و به بدترین طرق کشته و میکشند، بعد به خودشان میگویند: «شما چرا اینقدر غم دارید؟». مثل این که اهل خانهای را قتل عام کنند و به بازمانده بگویند: «تو چرا اینقدر غم داری، مگر مذهب تو چیست، نکند شیعه هستی؟!»
البته کسی نگران "غم و اندوه" شیعیان نیست، اگر نگران بودند که این همه در طول تاریخ به آنان ظلم روا نمیداشتند، بلکه نگران هستند که این "غمِ" معنا دار و جهت دهنده، آنها را بیدار و هشدار نموده و برای مطالبهی حق خود و جلوگیری از ظلم، قیام کنند.
غم در دیگران:
بیان شد که "غم"، اختصاصی به تشیع و شیعه ندارد، در همگان هست، و هر کس برای از دست رفتهی خود مغموم میگردد، یکی برای پدر و مادر، یکی برای همسر و فرزند، یکی برای مال و منال، یکی برای میز و منصب از دست رفته و ...؛ منتهی هم "غم"های دیگران شدت و ضعف مرتبه دارد و هم "غم" شیعه. لذا همان گونه که در محبت، شدت محبت آنها به الله جلّ جلاله و محبین اوست، در غم نیز شدت غمشان، مصیبتهای وارده و از دست دادن اولیای خدا و ظلم به بندگان خدا میباشد.
چادر سیاه:
ماجرای "چادر سیاه" نیز مانند غم شیعه است؛ کسی نگران رنگ چادر زنان مسلمان و از جمله شیعیان نمیباشد، اگر رنگ این چادر قهوهای بود (چنان که در بسیاری از شهرها بوده و هست)، با آن نیز مخالفند میکردند، چرا که با اصل ایمان، تقوا، عفت، هویت، شخصیت، اخلاق و سایر ارزشهای انسانی و اجتماعی [به ویژه توسط بانوان] مخالف هستند، مزاحم سلطه و بهرهکِشی آنان است. منتهی، چون "چادر سیاه"، به سبب بیشتر مصون ماندن از جلب نظر از یک سو و نماد و سمبل دختران و زنان مسلمان و انقلابیِ ایرانی از سوی دیگر شده است، با "چادر سیاه" مخالفت میکنند؛ دوست ندارند دختران و زنان مؤمنه و انقلابی ایرانی سمبل شوند؛ وگرنه رنگش برای آنها فرقی ندارد. دنبال حرام و فساد هستند، میگویند: «رنگ سیاه مکروه است»! آیا اگر رنگ چادر دختران و بانوان مسلمان و شیعه، قرمز، صورتی یا آبی بود، دیگر تشیع را مذهب غم نمیخواندند؟!
مراسم:
خودتان میگویید «مراسم»، یعنی "برگزاری آیینی" در بزرگداشت و یادبود. خواه مراسم جشن عروسی باشد، یا مراسم ختمِ یک عزیز از دست رفته.
هر کسی در این عالم، با خوشحالی محبوبش شاد است و با غم او، غمگین میشود، شیعه نیز از این قاعده مستثنا نمیباشد، منتهی همانگونه که بیان شد، محبوبها فرق دارند.
شیعه، عید فطر دارد، عید غدیر دارد، عید مبعث دارد، ولادت حضرت رسول الله صلوات الله علیه را یک هفته جشن میگیرد، سیزده رجب، سوم و نیمه شعبان دارد که تمام ایران را چراغان میکند ...،، البته محرم، اربعین و فاطمیه (علیهم السلام) نیز دارد، منتهی این بخشش برای آنها ناگوار است، چرا که بیدار کننده، جهت بخش و تحرکآور میباشد.
بدیهی است که انسان در مولودی، خوشحال از سالروز میلاد محبوبش میگردد، اما در مجلس عزای عزیز مقتولش، بغض قاتل را در سینه میپروراند و به دنبال فرصت برای قصاص او میباشد؛ از این رو دشمنان و همسویان با جانیها این بخش را نمیپسندند.
روضهی هلوکاست:
صهیونیستها، نه فقط سالی یک بار و یا یک دهه، بلکه هر روز برای مردمان جهان، روضهی دورغین "هلوکاست" را میخوانند، آنها را به غم و اندوه خیالی وا میدارند، برای قربانیانش گریه میکنند، هر مقامی که میخواهد سر کاری بیاید، اول باید موضعش در مورد هلوکاست را روشن نماید و اگر اندک تردید یا تزلزلی داشته باشد، حتی زندان و جریمه هم میشود! و جالبتر آن که به همین مقدار نیز بسنده نمیکنند، بلکه در پی جبران و انتقام هستند و قابل تأمل آن که انتقام جنگ جهانی دوم و به اصطلاح هلوکاست هیتلری را از مسلمانان فلسطین، لبنان، غزه و ... میگیرند و اگر با ما در ایران نیز دشمنی دارند، به همین خاطر است.
اگر ایرانیها، به جای غم شهادت موالی خود و از جمله سیدالشهداء، امام حسین علیه السلام، مانند آنان روضهی هلوکاست میخواندند و به جای پرچم "یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام"، زیر پرچم امریکا، انگلیس و اسرائیل سینه میزدند، نه تنها این همه مورد آزار و اذیت قرار نمیگرفتند، بلکه مورد تشویق و تفقد (البته باز هم ظاهری) نیز قرار میگرفتند و ترغیب میشدند که سالی یک دهه نیز کافی نیست، بلکه هر روز این مجلس عزا را برپا کنید!
ترس و ضد تبلیغ:
منتهی آنها از همین روضهخوانیهای حسینی و فاطمی (ع) میترسند، وگرنه اصلاً نگران این نیستند که چه تعداد از مردمان جهان، برای چه غمی، گریه میکنند؟ چنان که با ظلمهای خود، اشک مردم جهان را درآوردهاند و خوشحال هم هستند.
آنها ترس از بیداری و بصیرت مردمان از یک سو و الگو قرار دادن امیرالمؤمنین، فاطمه زهراء، امام حسن، امام حسین و سایر اهل عصمت علیهم السلام، به ویژه در مقابله و مبارزه علیه کفر، شرک، استکبار و سلطه را دارند، لذا از سویی بدترین مصیبتها را بر سر مسلمانان و شیعیان میآورند و از سوی دیگر ضد تبلیغ میکنند که مذهب تشیع، مذهب غم و غصه است!
و البته باید متذکر شد که اسلام و مذهب شیعه، سراسر "نور" است و نور نیز "نشاط و شادی" میآورد، اما نه مصنوعی و کاذب، بلکه شادی حقیقی.
معرفت (شناخت) خداوند متعال بهجتآور است – وعدههای خداوند سبحان به مؤمنین، چه در دنیا و چه آخرت، همه امیدوار کننده، انگیزه بخش و نشاط آفرین است – قطعی دانستن پیروزی، فلاح و خوشبختی حقیقی و ماندگار، همه شادیآور است؛ اما آنان شادی را در این میبینند که دخترکان را به مجلسی آورند و با آنها برقصند، مست کنند، سرمست از شراب، قدرت و ثروت یا بکشند، یا نسبت به کشتارها خوشحال یا دست کم بیتفاوت باشند!
البته که "شیعه" به نظر آنان، مذهب "غم" میآید.
مشارکت و همافزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)
*- چرا مذهب شیعه پر غم و سیاه است، به هر مجلسی میروم ذکر مصیبت است و رنگ چادر زنان سیاه است که مکروه میباشد؟
http://www.x-shobhe.com/shobhe/7813.html
کلمات کلیدی:
سیاسی ولایت (امام علی)