پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): متأسفانه [به واسطه‌ی قرن‌ها سلطه، استعمار و تبلیغ]، اذهان عمومی بسیاری را حتی در مقابل اسم‌های خارجی، مرعوب کرده‌اند و گمان می‌کنند که اسم خارجی، «واینبرگ، هاوکینگ و ...»، خودش به مثابه‌ یک دلیل عقلانی و منطقی می‌باشد! اما اگر جملات آنان را بدون نام و یا با نام‌هایی چون: «غلومی، حارث، سلطون، یا ...» بگویند: حتی نمی‌خوانند و نمی‌شوند که بخواهد نقد نیز بنمایند.

اگر بگویند: نام خانوادگی کسی "خیاط" است، زیاد خوشایندشان نمی‌آید، اما بسیاری وقتی معادل انگلیسی آن (تیلور    - Tailor) را می‌گویند، گمان می‌کنند که بهترین اسم و کلمه بزرگ و مهمی را به زبان آورده‌اند! اگر بگویند: نام شخصیتی "کله تخم مرغی" است، همگان می‌خندند، اما معادل آلمانی آن (کُپف آیر = Kopfaier) را نه تنها با احترام و محکمی می‌گویند، بلکه گمان می‌کنند بردن این نام، به شخصیت آنها نیز می‌افزاید!  اینها همان مصادیق بارز بردگی است.

از جمله این اسم‌ها «واینبرگ = Weinberge» می‌باشد که یعنی "تاکستان = باغ انگور»؛ لذا نباید گمان کرد که چون "واینبرگ" جمله‌ای گفته، حتماً یا درست است و یا دست کم مهم. او نیز مانند سایر ضد دین‌ها، یک جمله‌ی ژورنالیستی، ضدتبلیغی و بی‌منطق و غلط گفته است.

الف – مکرر توضیح داده شده که "دین‌گرایی"، فطرت انسان است و اساساً انسان، دین‌گرا خلق شده است، پس در این عالَم، نه بی‌دینی وجود دارد و نه بی‌دین! (1) – (2)  - (3) و ...؛ منتهی ادیان فرق دارند، دین برخی الهی است و برخی دیگر شیطانی یا من درآوردی که آن نیز شیطانی می‌باشد. بنابر این تمامی کفار و از جمله آقای "واینبرگ" نیز دین دارند.

پس دقت کنیم که کلی‌گویی در مورد "دین"، غلط و شعاری می‌باشد.

ب – اکنون این جمله‌ی آقای "واینبرگ" را نشأت گرفته از چه ویژگی خود ایشان بدانیم؟ آیا درست و خوب گفته و دلیل بر انسان خوب بودن و بی‌دین بودن اوست – یا آن که غلط گفته و خوب نگفته و ناشی از دینداری اوست؟! پس سخن، اگر چه ژورنالیستی یا تبلیغاتی هم باشد، باید بر یک منطقی مقبول استوار گردد.

ج – آیا سران سیاسی، مستکبرین، صاحبان سرمایه، "زر و زور و تزویر"، چه آنان که پشت پرده و پنهان هستند و چه آنان که بازیگران روی صحنه هستند و این همه جنایت در دنیا می‌کنند، خوب و بی‌دین هستند یا بد و دیندار؟!

همه به ظاهر آدم‌های خوبی هستند که کارهای بدی می‌کنند؛ ظاهرشان نظریه‌پرداز، سیاستمدار و اقتصاددان یا سرمایه‌دار است، اما باطن‌شان جنایتکار. حال آیا دیندار هستند و یا دست کم برای فریب اذهان عمومی، ادعای دینداری دارند؟! این حیوان صفتان وحشی، با ظاهری خوب و آراسته و فریبنده که خودشان نیز ادعای بی‌دینی می‌کنند و صراحتاً و علنی با دین الهی می‌جنگند. پس چرا نمی‌گویند: «انسان‌های بد، برای فریب مردم، ادعای بی‌دینی می‌کنند و نامش را روشنفکری می‌گذارند و برای کار بد، به این ادعاها نیاز دارند»؟!

« أَمْ تَحْسَبُ أَنَّ أَكْثَرَهُمْ يَسْمَعُونَ أَوْ يَعْقِلُونَ إِنْ هُمْ إِلَّا كَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ سَبِيلًا » (الفرقان، 44)

ترجمه: يا گمان دارى كه بيشترشان مى‌شنوند يا مى‌انديشند؟ آنان جز مانند ستوران نيستند، بلكه گمراه‌ترند.

انسان خوب:

البته که انسان خوب، کار خوب می‌کند. خداوند متعال نه تنها عقل، شعور، فطرت، وجدان و در یک کلام دوست داشن "حُسن = نیکویی و خوبی" و بد آمدن از "قبح = زشتی و بدی" را در فطرت انسان نهادینه کرده است، بلکه فرمود: « فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا / الَشمس، 8» یعنی بدی و خوبی، نیکویی و پلیدی، خیر و شرّ هر انسان را به خودش الهام می‌کند. منتهی سؤال اصلی همیشه این بوده و هست که "انسان خوب" کیست و کار خوب کدام است و دارای چه صفات و ویژگی‌هایی می‌باشند؟ آیا غیر از این است که انسان‌های بد، با ظاهر آراسته و ادعای بی‌دینی، تمامی جنایات خود را "خوب" قلمداد و توصیف می‌کنند؟!

وقتی نه تنها خدا و هدایتش، معاد و حساب و کتاب، عقل و وحی، ارزش و ضد و ارزش ... و حتی مفاهیم مطلق، همه و همه رد می‌شوند، "انسان خوب" کیست، تعریفش چیست و شاخصه‌هایش کدام است؟

پس، هر چیزی باید تعریفی داشته باشد که بر اساس آن، شناخت درستی را منتقل نماید، لذا بازی با الفاظ و کلی گویی روی هوا (مانند: انسان خوب)، نه شناختی می‌دهد، نه الگو و راهنماست و نه مشکلی را حلّ می‌نماید.

انسان خوب و کار خوب:

انسان خوب، کار خوب می‌کند و چه بسا کار بدی هم بکند، اما هم چنان انسان خوبی باشد – انسان بد، کار بد می‌کند و چه بسا کارهای خوب بسیاری نیز انجام دهد، اما هم چنان آدم بدی باشد. آیا وقتی مؤمنی، دچار غفلت یا لغزشی می‌گردد، انسان بدی شده است؟! یا وقتی سردمداران ظلم و جنایت، شعار از دموکراسی، حقوق بشر، صلح عمومی و ... می‌دهند، کار بدی می‌کنند؟!

از این رو، در مکاتب بشری، گاهی فقط به "انسان" نگاه نموده و از کارش صرفنظر کردند و نتیجه آن شد که هر کسی، هر کاری بکند که از آن فایده و لذت ببرد، هم آدم عاقلی هست و هم کار خوبی کرده است – برخی دیگر انسان را رها کردند و فقط به کار نگاه کردند، یعنی همان مکتب عمل‌گرایی (پراگماتیسم) و نتیجه آن شد که "انسان و انسانیت مُرد" – "انسان، ابزار شد" - و برای‌شان "هدف وسیله را توجیه نمود" و به قول امروزی‌ها، "ماکیاولیسم" شیوه‌ی رفتاری آنها شد.

اما در جهان‌بینی اسلامی (همان دین الهی)، هر دو نقش دارند و روی هم اثر می‌گذارند و در نتیجه، «کار خوب، از انسان خوب، ارزشمند می‌شود»، یعنی همان «ایمان و عمل صالح». لذا تأکید نمود که "کار خوب" از انسان (مرد یا زنِ) مؤمن، سبب حیات پاک در دنیا و رستگاری در آخرت می‌شود؛ نه آدم خوب بودن، کار بد را توجیه و تطهیر می‌کند و نه کار خوب از کسی که آدم خوبی نیست، نتایج گسترده، عمیق و پایداری خواهد داشت:

« مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْيِيَنَّهُ حَيَاةً طَيِّبَةً وَلَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ » (النّحل، 97)

ترجمه: هر کس کار شایسته‌ای انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالی که مؤمن است، او را به حیاتی پاک زنده می‌داریم؛ و پاداش آنها را به بهترین اعمالی که انجام می‌دادند، خواهیم داد.

دین الهی:

انسان خوب، موجود فضایی نیست، بلکه همین انسانی است که به هنگام تولد، هیچ تفاوتی با نوزادان دیگر نداشته است و همگان بر اساس فطرت الهی به دنیا آمده و می‌آیند؛ اما قوای او، همگی استعدادها و توان‌هایی است که باید رشد یافته و به فعلیت برسند.

از این رو، انسان همیشه در حال «شدن» می‌باشد و برای «رشد و کامل شدن»، نیاز به شناخت درست از حقایق عالم هستی، بینش عمیق (بصیرت)، نفسی پاک، عقل و فطرتی محجوب و ممهور نشده و نیز تزکیه برای آدم شدن و عِلم و حکمت برای تعالی و بالاخره قوانین (= احکام، شریعت، بایدها و نبایدها) برای ارتباطات و رفتارهای فردی و اجتماعی دارد.

این نیازها یا از سوی خالق و پروردگار عالم که علیم و حکیم است، تبیین و ایفاد می‌گردد، یا حاصل تخیلات، گمان‌ها و ظنّ‌های نظریه‌پردازان می‌باشد، و یا توسط هوای نفس خود و دیگران و با زور و قدرت طواغیت درونی و برونی، تحمیل می‌گردد!

حال کدام را انتخاب کنیم که متضمن رشد و سعادت دنیوی و اخروی ما باشد؟! پیرو عقل و وحی باشیم، یا پیرو این اشخاص و نظریات‌شان و یا قدرت سلطه و تبلیغ‌شان؟!

سوء استفاده:

دین خدا برای هدایت و سعادت دنیا و آخرت آمده است، نه برای این که برخی از آن سوء استفاده کنند و مردمان را برای تعدی و چپاول، فریب دهند و چنین اجازه‌ای هم نمی‌دهد. پس هر کس چنین نماید، اصلاً دین ندارد و جزو همان بی‌دینان است، منتهی نفاق نیز بر کفرش اضافه شده است.

حال سؤال ما از آقای واینبرگ این است که آیا سوء استفاده کننده از دین خدا و یا هر ظاهر مطلوب و معقول دیگری، چون دیندار است چنین آدم بدی شده است؟ یا چون آدمی بد و بی‌دین است، از دین خدا یا هر ظاهر آراسته و مطلوب دیگری (از جمله ادعای روشنفکری، علم، حکمت، نظریه و ...) سوء استفاده می‌کند؟!

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

استفان واینبرگ: «با دین یا بدون دین،انسان‌های خوب، کارهای خوب می‌کنند و انسان‌های بد، کارهای بد...؛ اما انسان بد برای ظاهرسازی نیاز به دین دارد؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/7973.html