پایگاه پاسخگویی به سؤالات و شبهات (ایکس – شبهه): همیشه ابتدا به متن سؤال [یا شبهه] و مفاهیم پوشیده آن دقت نمایید. مثل همین سؤال یا شبهه!

●- در این سؤال کوتاه، ابتدا به صورت یک حکم قطعی، القا می‌کند که اهل عصمت علیهم السلام، [العیاذ بالله]، خطا، گناه و کار زشت داشته‌اند، سپس سؤال می‌کند که حالا آن کارها چه بوده است؟!

●- بدین ترتیب، ذهن به صورت ناخودآگاه بدین سمت می‌رود که باید یا آیه را تکذیب نماید، و یا چون آیه قابل تکذیب نیست، یقین حاصل نماید که لابد آنان نیز اهل عصمت نبوده و گناهان و خطاهایی داشته‌اند!

●- و القای نادرست‌تر آن که فضایل و کمالات اهل عصمت علیهم السلام و هم چنین سایر اهل ایمان و امثال شهدا را نوعی "عقوبت" و کیفر گناهان خودشان قلمداد و القا می‌نماید!

[در حالی که به حسب ظاهر، در ظاهر سؤال یا شبهه، به چنین مباحثی اشاره نشده است!]

متن و ترجمه آیه‌ی مورد بحث، به شرح می‌باشد:

وَمَا أَصَابَكُمْ مِنْ مُصِيبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَيْدِيكُمْ وَيَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ (الشوری، 30)

ترجمه: هر مصیبتی به شما رسد به خاطر اعمالی است که انجام داده‌اید، و بسیاری را نیز عفو می‌کند!

الف – باید دقت نمود که مخاطب آیه چه کسانی هستند؟

از آنجا که می‌فرماید: «[تازه] بسیاری از گناهان را می‌بخشد»، معلوم می‌شود که مخاطب گناهکاران هستند و نه اهل عصمت علیهم السلام. آیه درباره‌ی کسانی است که صدور گناه از آنان ممکن باشد؛ پس مشمول کسانی که اهل گناه نیستند نمی‌شود؛ حال خواه انبیای الهی و امامان علیهم السلام باشند و خواه کودکان و یا کسانی که گناه (عصیان در برابر تکلیف) برای آنها مفروض نمی‌باشد.

ب – و هم چنین از سیاق آیه روشن است که مخاطب "جامعه" می‌باشد و نه فرد فرد مردم. جامعه به سمتی حرکت می‌کند و آرام آرام به نتیجه‌ی آن می‌رسد.

بنابر این چه مخاطب جامعه باشد، چه بگویند: خیر، بلکه تک تک مردم را نیز شامل می‌گردد؛ در این اصل که درباره‌ی گناه و عواقبش می‌باشد، بنابر این مخاطبش گناهکاران هستند، تردیدی نیست، اگر چه عواقب دنیوی در یک حرکت اکثریتی، متوجه تمامی آحاد آن جامعه می‌گردد، هر چند با اکثریت همسو و همراه نباشند.

مصیبت:

یک - "مصیبت" رسیدن به نتیجه و عواقبی نامطلوب راهی است که انسان یا جامعه پیش گرفته و بدان سو می‌رود. بدیهی است که راه خطا، عواقب و مصیبت‌های خودش را دارد؛ اما می‌فرماید: آن چه از مصیبت به شما رسیده، فقط یک بخش و یک نمودی از نتایج راه و کار خطای خود شماست، تا بدانید که هیچ کاری به نتیجه نمی‌ماند، پس عاقبت سوء و عذاب آخرتی حتمی است. بنابر این، مصیبت‌ها، نه نتیجه کامل تمامی جزئیات رفتار انسان و جامعه می‌باشد و نه نتیجه‌ی عقوبت نهایی خطاهای آنها. چنان که در آیه‌ی دیگری به هر دو معنا تصریح نموده و فرمود:

« ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ لِيُذِيقَهُمْ بَعْضَ الَّذِي عَمِلُوا لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ » (الرّوم، 41)

ترجمه: فساد، در خشکی و دریا بخاطر کارهایی که مردم انجام داده‌اند آشکار شده است؛ خدا می‌خواهد نتیجه بعضی از اعمال‌شان را به آنان بچشاند، شاید (بسوی حق) بازگردند!

دو - بی‌تردید "مصیب"، به عنوان واقعه‌ی ناگواری که رخ می‌دهد، برای هر فرد و هر جامعه‌ای وجود دارد. منتهی معنایش این نیست که اگر مصیبی به کسی اصابت کرد، حتماً و یقیناً خودش مرتکب کار خطا یا گناهی شده باشد! چرا که عالم هستی، در عین فراوانی اجزا، به هم پیوسته می‌باشد، در نتیجه دامنه‌ی اثر و آثار، بسیار گسترده و گاه فراگیر خواهد بود.

مثال: اگر فضولات یک کارخانه‌ای به آب رودخانه ریخته شود، یا گازهای تولیدیش هوا را آلوده کند، مصیبت‌هایش به همگان می‌رسد، خواه اهل کفر، ظلم و فساد باشند و خواه اهل ایمان و تقوا.

مثال: اگر جامعه‌ای به سلطه‌ی کفر و ظلم راضی شد و به این ذلت و اسارت تن داد، مصیبت آن فراگیر است، هم خواص جامعه را مبتلا می‌کند و هم عوام آنها را، خواه در این میان افراد مؤمن، متقی و مجاهد و یا حتی اهل عصمت علیهم السلام نیز باشند.

مصیبتش برای جامعه این است که ذلیل و هلاک می‌شوند و مصیبتش برای اهل ایمان این است که باید به میدان بیایند، جهاد کنند، مردم را بیدار و هوشیار کنند و اگر لازم شد، از جان و مال بگذرند.

نکته انحرافی:

نکته‌ی انحرافی این است که همیشه پس از وقوع جرم و ظهور پیامدهای آن، انگشت اتهام را به سوی "اهل عدالت و جرم ستیزان" می‌گیرند و می‌گویند: «لابد کار آنها اشکالی داشته که این جرم یا مصیبت واقع شده است!».

به جای آن که بررسی کنند و بپرسند که «جامعه»، یا به تعبیری اکثریت مردم، چه اهداف خطایی در نظر گرفتند، چه ساده‌لوحی‌ها و سطحی‌نگری‌ها و بی‌بصیرتی‌هایی داشتنند و بالتبع چه راه‌های خطایی را پیمودند و چه گزینه‌ها و انتخاب‌های نادرستی داشتند و چه کارهای خطایی کردند که به مصیبت به مسلخ کشانده شدن نیکان‌شان گرفتار شدند و بالتبع ظالمین بر آنها حاکم گردیدند؟! می‌پرسند: امام علی علیه السلام چه کرده بود که در محراب ضربت خورد و یا امام حسین علیه السلام چه کرده بود که توسط ظالمین به مسلخ کشانده شد و ...؟!

خیر، بلکه آنها حجج الهی هستند، انسان‌های کامل هستند، اهل عصمت هستند، گناه و خطا نمی‌کنند. بدیهی است که دامنه‌ی جهالت، کفر، شرک، نفاق، توطئه، فتنه و ...، از ناحیه مردم، متوجه آنها نیز می‌گردد؛ برای مقابله و دفع مصیبت، در صفوف اول قرار می‌گیرند؛  و در واقع، این مصیبت از دست دادن آنهاست که گریبانگیر تک به تک و کل جامعه‌ی بشری می‌گردد، نه این که آنها خطا کرده باشند.

 

مشارکت و هم‌افزایی (سؤال کوتاه و نشانی لینک پاسخ، جهت ارسال به دوستان در فضای مجازی)

با توجه به آیه 30 از سوره شوری، گناه یا خلاف اهل عصمت علیهم السلام چه بوده است که به این مصیبت‌ها گرفتار شدند؟

http://www.x-shobhe.com/shobhe/8159.html 

 

 

کلمات کلیدی:  اعتقادی   امام حسین(محرم)   سوره شورا